ลูกเขยมังกร นิยาย บท 793
บทที่ 793 รางวัลของแชมป์
เฉินเฟิงพยักหน้าเพื่อสื่อให้รู้ว่าตนเข้าใจข้อนี้เป็นอย่างดี
เมื่อวาน กงปุ่นเหย่อู่ โซโลและหงเทียนป้าสามคน คิดอยากจะลอบฆ่าเขา ระหว่างเดินทางกลับจากงานเลี้ยงของพระสันตะปาปาโจ้ส์ ใช้หัวแม่เท้าคิดก็ยังคิดได้ ศัตรูพวกนั้นอยากจะให้เขาตายมากแค่ไหน
"กลัวไหม?" หลัวเห้าเทียนถาม
"กลัวบ้าอะไร！”
หลัวเห้าเทียนสบถ
"ตอนปีนเขา พบดินถล่มบนภูเขา มือทั้งสองข้างกุมหัววิ่งไปด้านหน้า โอกาสตายสูงกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ แต่ว่า ถ้าหากนายสามารถข่มความกลัวภายในใจตอนที่พบเจอกับอันตรายได้ เงยหน้าขึ้น มองก้อนหินที่กลิ้งลงมา ทำการตัดสินใจที่เร็วที่สุด ร่างกายก็จะสามารถหลบหลีกได้ ในสถานการณ์ที่ต้องตาย หาโอกาสรอดให้กับตนเอง" แววตาเฉินเฟิงหนักแน่น ใบหน้าไร้ซึ่งความหวาดกลัว น้ำเสียงดังก้อง：“กลัว คือตลอดชีวิต ไม่ว่าจะตอนไหนที่ภัยอันตรายเข้ามา ความกลัวจะเพิ่มโอกาสให้ตนในการพบยมทูต"
"ฮ่าๆๆ คำพูดนี้ไม่ผิดแม้แต่น้อย" หลัวเห้าเทียนหัวเราะเสียงดัง
หลังจากชื่นชมอย่างใจกว้าง หลัวเห้าเทียนพูดเตือนเฉินเฟิง：“นายมีความคิดที่ดี แต่ไม่กลัวก็ส่วนไม่กลัว อันตรายไม่ได้ขจัดออกไป นายจำต้องป้องกัน หากไม่ทันระวัง นายจะเดินตามรอยเท้าของเย่หนานเทียนศิษย์พี่ของนายได้ และแสงสว่างในตัวนายตอนนี้โดดเด่นยิ่งกว่าเย่หนานเทียนศิษย์พี่ของนายในตอนนั้น ดังนั้น นายมีความเป็นไปได้ที่จะตายเพราะเรื่องนี้"
"พูดตามความจริง หลังจากไม่มีกฎแต่ละข้อในการประลอง ให้ผมเผชิญหน้ากับศัตรู ผมไม่กลัวแม้แต่น้อย อยากฆ่าผม ได้ แต่พวกเขาก็ต้องเตรียมตัวเอาไว้ไม่ให้ผมย้อนฆ่าพวกเขา" สีหน้าของเฉินเฟิงในตอนนี้เต็มไปด้วยความมั่นใจ
"ฉันเข้าใจนายมาบ้างจากคำพูดของคนอื่น รู้ว่านายมีความรู้ด้านการเอาตัวรอดมากมาย และมีประสบการณ์การต่อสู้ที่น่าหวาดกลัว แต่ว่า นี่ไม่ได้รับประกันว่านายจะเอาชีวิตรอดจากการรุมล้อมของพวกเขา เพราะถึงอย่างไรเมื่อเผชิญหน้ากับความแข็งแกร่งที่ท่วมท้น ทักษะดูไร้ประโยชน์"
หลัวเห้าเทียนหยุดชะงัก พูด：“แต่ว่าฉันมีวิธีที่สามารถปกป้องนายได้"
"เชิญประธานหลัวพูดให้แน่ชัด" เฉินเฟิงพูด
หลัวเห้าเทียนพูดออกไปตรงๆ：“เข้าร่วมองค์กรศิลปะการต่อสู้"
"มีองค์กรศิลปะการต่อสู้ปกป้อง ไม่ว่าจะเป็นศัตรูของขั้วอำนาจฝ่ายไหน พวกเขาล้วนไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม เพราะนายเป็นสมาชิกขององค์กรศิลปะการต่อสู้ จึงไม่กล้าทำอะไร"
"เป็นจริงตามนั้นครับ มีองค์กรศิลปะการต่อสู้อยู่ สามารถปกป้องความปลอดภัยของผม แต่ว่า พวกคนที่มีใจคิดอยากจะฆ่าผม พวกเขาจะกลัวองค์กรศิลปะการต่อสู้หรอครับ? ผมคิดว่าไม่มีทาง ไม่อย่างนั้น ตอนนั้นคงไม่เกิดเรื่องขึ้นกับศิษย์พี่ของผม" เฉินเฟิงส่ายหน้าแล้วพูด：“อีกทั้ง สำหรับผมที่เคยชินกับการใช้ชีวิตอย่างอิสระ เป็นพันธนาการแบบหนึ่ง"
ยังไม่รอให้หลัวเห้าเทียนพูด เฉินเฟิงก็พูดต่อ：“เส้นทางการต่อสู้ มีแค่การผ่านเลือดและไฟเท่านั้น ถึงจะสามารถพัฒนาขึ้นได้ มีแค่นี้เท่านั้น ถึงจะมีโอกาสอยู่สูงสุด ถึงเวลานั้น ผมก็จะมีสิทธิ์แก้แค้นให้กับศิษย์พี่ของผมก่อน"
ตอนที่พูดถึงความแค้นของเย่หนานเทียน ท่าทางของเฉินเฟิงเปลี่ยนไปในทันที แปรเปลี่ยนเป็นคมเฉียบ เหมือนมีดล้ำค่าที่แหลมคม
หลัวเห้าเทียน ถอนหายใจ：“ดูท่านายไม่มีวันเขาร่วมองค์กรศิลปะการต่อสู้แล้ว"
ถึงแม้น้ำเสียงของหลัวเห้าเทียนจะสิ้นหวัง แต่แววตาของเขากลับปลื้มใจ
"พูดตามความจริง ฉันไม่อยากให้นายเข้าร่วมองค์กรศิลปะการต่อสู้"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
คือรำคาญพระเอกแนวนี้มากมีเงินรวยแต่ทำตัวติดดินให้คนดูถูกตัวเอง ดูถูกตัวเองก็ไม่เท่าไรเมียตัวเองต้องมาทนโดนดูถูกไปด้วยเพื่อ..ตระกระความคิดนี้มันยังไง ไม่ต้องอวดรวยก็ได้ แค่รู้จักปรับลุคตัวเอง ให้ไม่ดูติดดินเกินไปจนคนอื่นดูถูกแค่นี้ก็ยากเกินไปรึไง ไม่รำคาญพวกโง่วิ่งมาหาเรื่อง ก็ควรนึกถึกว่าพวกโง่จะหาเรื่องเมียตัวเองด้วยสิ...
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...