ลูกเขยมังกร นิยาย บท 794

ใช่แล้ว！

เฉินอิงโรผู้ไม่ธรรมดาคุ้มคลั่งไปแล้ว

ก่อนที่การแข่งขันศิลปะการต่อสู้จะเริ่มขึ้น เฉินโป๋ยุงคิดจะใช้ประโยชน์จากตระกูลจิ่งในการกำจัดเฉินเฟิง จิ่งเซิ่งแห่งตระกูลจิ่งไปสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตายกับเฉินเฟิง ปรากฏว่าจิ่งเซิ่งผู้ที่รบแพ้ โดนเฉินเฟิงกระทืบซะหัวเละเทะไปหมด ตายตกไปตามกัน

หลังจากที่เฉินอิงโรผู้ที่รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลรู้เข้า ก็ขาดสติ ปากบ่นพึมพำ เงยหน้าขึ้น สองตาแดงก่ำ สีหน้าบิดเบี้ยว คว้าพยาบาลที่อยู่ข้างๆตะโกนขึ้น ：เฉินเฟิงตายแล้ว！ในที่สุดเฉินเฟิงก็ตาย！

การตายของจิ่งเซิ่งเป็นฟางเส้นสุดท้ายของเฉินอิงโร

วันนี้ เฉินโป๋ยุงอาศัยกำลังของครอบครัว ส่งเฉินอิงโรไปรักษาที่โรงพยาบาลประสาทที่ขึ้นชื่อของเมืองเยี่ยนจิง

แต่ว่า พอเฉินอิงโรฟื้นขึ้นจากยากล่อมประสาท ก็ได้แต่ตะโกนคำรามก้องอยู่แบบนี้：เฉินเฟิงตายแล้ว！เฉินเฟิงตายแล้ว！ฮ่าๆๆๆ เฉินเฟิงในที่สุดแกก็ตาย！

เฉินอิงโรที่เสียสติไปนาน จัดการดูแลชีวิตตัวเองไม่ได้แม้แต่น้อย

เฉินโป๋ยุงพ่นบุหรี่ออกมาคำโต แล้วถอนหายใจลึกๆ

เฉินเฟิงคนก่อนสำหรับเฉินโป๋ยุงแล้ว ก็แค่แข็งแกร่งกว่าคนในกลุ่มเดียวกันก็เท่านั้น

แต่ว่าตอนนี้ พอเฉินเฟิงได้เป็นแชมป์เปี้ยนศิลปะการต่อสู้ ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ตอนนี้อยากจะหาเรื่องเฉินเฟิง ก็ต้องคิดให้ดี อย่างไรเสียเฉินเฟิงในตอนนี้ไม่เหมือนก่อนหน้าแล้ว

“เพล้ง~！”“เพล้ง~！”

ในตอนที่เฉินโป๋ยุงกำลังครุ่นคิดนโยบายการรับมือนั้น ด้านนอกประตูก็มีเสียงดังกังวานมา จากนั้นก็เป็นเสียงเดินของรองเท้าส้นสูง

เฉินโป๋ยุงฟังออก ว่าเจ้าของเสียงฝีเท้านั้นรีบร้อนมาก เสียงฝีเท้าดังมาแต่ไกลแล้วมาหยุดลงใกล้ๆ

ประตูห้องหนังสือถูกคนด้านนอกผลักเข้ามา คนที่มาคือภรรยาของเฉินโป๋ยุง——หวังซิ่วเหมย

“แคก~！”“แคก~！”

ควันบุหรี่ที่โชยมาทำให้หวังซิ่วเหมยรู้สึกไม่ค่อยสบาย ไอพลาง ใช้มือโบกพัดหน้าจมูก

“มีอะไรหรือเปล่า”เฉินโป๋ยุงมองและถามภรรยาที่อยู่ตรงหน้า

หวังซิ่วเหมยใช้มือปิดปาก พูดเสียงอู้อี้“โรเอ๋อร์หายดีแล้ว”

“ว่าไงนะ หายดีแล้ว หมายความว่าไง”เฉินโป๋ยุงตะลึง เขาพอจะเดาออกว่าภรรยาต้องการจะพูดอะไร แต่ก็ไม่แน่ใจ

“ฉันบอกว่า อาการป่วยของโรเอ๋อร์ดีขึ้นแล้ว เจ้าตัวสบายดีแล้ว”น้ำเสียงของหวังซิ่วเหมยตื่นเต้น

เฉินโป๋ยุงดีใจลิงโลด ไม่รู้ตัวว่าบี้บุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่เมื่อไหร่

“เป็นมายังไง ทำไมอาการป่วยของโรเอ๋อร์ถึงจู่ๆดีขึ้น”

“ดูคุณพูดเข้าสิ คุณอยากให้ลูกสาวอยู่ในโรงพยาบาลบ้าไปตลอดหรือไงคะถึงจะพอใจ”หวังซิ่วเหมยกลอกตาขาวมองเฉินไป๋ยุงอย่างตำหนิ พูดขึ้น“เราออกไปพูดด้านนอกกันดีกว่า”

พูดจบ หวังซิ่วเหมยจึงหมุนตัวเดินจากไป