ลูกเขยมังกร นิยาย บท 834

หลังจากที่เดินมาถึงเฉินเฟิงจึงมอบลูกอมให้กับเด็กๆ คนละอัน เหล่าเด็กน้อยต่างพากันวิ่งจากไปด้วยความดีใจ

แต่บ้านถ่ำที่อยู่ตรงหน้าของเฉินเฟิงนั้นดูรกร้างอย่างเห็นได้ชัดเลย แต่เพราะมีของแห้งหลากหลายชนิดแขวนอยู่ตรงประตู จึงทำให้พอจะดูออกว่ายังมีคนอาศัยอยู่ที่นี่

“มีใครอยู่หรือเปล่าครับ？”

เฉินเฟิงที่ยืนอยู่ด้านนอกตะโกนถามเข้าไป แต่กลับไม่มีสัญญาณตอบกลับใดๆ เลย

เฉินเฟิงเลยตัดสินใจเดินเข้าไปแล้วเคาะประตู แต่ทว่าข้างในนั้นดูเหมือนจะไม่มีใครอยู่ และในตอนนั้นเองก็มีชายอายุราวหกสิบปี ร่างกายดูแข็งแรงกำยำเดินเข้ามาจากปากทาง พร้อมกับตะโกนใส่เฉินเฟิงพวกเขาสองคน

“พวกคุณมาทำอะไรกัน？”

เฉินเฟิงหันไปมองชายแก่ พร้อมกับตอบคำถามของเขา

“พวกเรามาหาคนครับ”

“ไม่ต้องตามหาแล้ว เป็นเขานั่นแหละ”

เฉินเฟิงที่เพิ่งจะพูดไม่ทันขาดคำ ชิงจือก็หันมาบอกกับเขา

เมื่อได้ยินแบบนั้นเฉินเฟิงถึงหันกลับไปสำรวจอีกฝ่าย ลักษณะของเขาก็เหมือนกับชาวนาทั่วไป ไม่เห็นมีอะไรที่จะดูพิเศษกว่าคนอื่นเลยสักนิด ซึ่งในตอนที่เขากำลังสังเกตนั้น ชายแก่ก็พุ่งทะยานเข้ามาหาพวกเขาสองคนโดยที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว

เฉินเฟิงเตรียมตั้งรับทันทีโดยอัตโนมัติ เมื่อกี้นี้เขาไม่ทันได้สังเกต แต่ทันทีที่มีการเคลื่อนไหวเข้ามา เขาถึงได้รู้ว่าชายแก่คนนี้ที่แท้ก็เป็นคนที่เก็บซ่อนความสามารถของตัวเองเอาไว้ และอีกสิ่งที่เขาค้นพบก็คือชายคนนั้นไม่ได้กระโจนมาหาเขา เพราะชิงจือที่อยู่ข้างๆ ของเขาพุ่งทะยานเข้าไปหาเขาแล้ว

ทั้งสองไม่เสียเวลาพูดอะไรมาก แล้วใช้กำลังการต่อสู้ปะทะเข้าหากันทันที ทั้งสองต่อสู้กันอยู่ตรงบริเวณลานโล่งหน้าบ้าน เพียงไม่นานก็สู้กันเกินสิบกระบวนท่าแล้ว ด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว และกระบวนท่าที่สลับซับซ้อนทำให้เฉินเฟิงถึงกับตาพร่ามัว

แต่คนที่สามารถต่อสู้กับชิงจือที่เป็นถึงมหาปรมาจารย์ด้วยความสนิทสนมแบบนี้ อีกฝ่ายก็คงไม่พ้นจากการเป็นแดนมหาปรมาจารย์

ซึ่งเป็นเรื่องที่เฉินเฟิงไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าในหมู่บ้านบนภูเขาที่ห่างไกลเช่นนี้จะมียอดฝีมือแดนมหาปรมาจารย์มาซ่อนตัวอยู่ที่นี่

และด้วยความประหลาดใจ เฉินเฟิงจึงตั้งใจอย่างมากในการชื่นชมแก่นแท้ของการต่อสู้ระหว่างอาณาจักรที่ต่างกันออกไปเพราะนี่ไม่ใช่ว่าจะได้พบเห็นกันได้ง่ายๆ เลย

ตอนนี้การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือด ทั้งสองต่างอยู่ในระดับเดียวกัน แต่ในเวลาสั้นๆ แบบนี้ไม่มีทางรู้ผลแพ้ชนะแน่นอน ตอนแรกเฉินเฟิงก็เป็นห่วงในตัวของชิงจือ เพราะอยู่ๆ อีกฝ่ายก็กระโจนเข้ามาโดยที่ไม่พูดไม่กล่าวอะไรเลย หรือว่าเขาจะเป็นศัตรูของชิงจือ แต่ว่าหากดูตามการแลกหมัดและกระบวนท่าของพวกเขาแล้ว พร้อมทั้งการยั้งมือให้กับอีกฝ่ายจึงทำให้เฉินเฟิงรู้สึกโล่งใจไม่น้อย เพราะพวกเขาคงจะรู้จักกัน

และแล้วหลังจากที่ผ่านไปไม่นาน พวกเขาทั้งสองก็หยุดการต่อสู้ลง

“สาวน้อย ไม่ได้เจอกันหลายปี ทำไมรู้สึกว่าเธอฝีมือด้อยกว่าเมื่อก่อนแล้วล่ะ”

ชายแก่พูดด้วยรอยยิ้ม

แต่ชิงจือยังคงพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉย

“นั่นเป็นเพราะคุณอ่อนแอเกินไป หนูกลัวว่าถ้าหากใช้แรงทั้งหมดอาจจะทำให้คุณกระเด็นไปกับพื้นได้”

ถึงแม้จะพูดแบบนี้ แต่ในแววตาของชิงจือกลับไม่ได้แสดงออกถึงการดูถูกเลย

ชายแก่จึงหัวเราะขึ้นมาเสียงดัง

“สาวน้อย ถึงวิชาต่อสู้จะไม่เท่าไหร่ แต่ปากของเธอนี่ร้ายกาจกว่าวิชาต่อสู้เยอะเลยนะ เอาเถอะๆ ฉันก็แค่ตาเฒ่าธรรมดาคนหนึ่งจะมีสิทธิ์ไปวิจารณ์เธอได้อย่างไร”

เขาเดินมุ่งตรงเข้ามายังพวกเขาสองคนพร้อมกับถามอีกครั้ง

“เธอมาหาฉันทำไม？คงจะไม่ได้มาเพื่อแค่ต่อสู้กับฉันแค่นี้หรอกนะ”

ชายแก่เพิ่งจะพูดไปไม่เท่าไหร่ ตรงทางเข้าก็มีรถหลายคันขับเข้ามา รถวิบากคันสูงขับผ่านเข้ามาพร้อมกับฝุ่นควัน

ทั้งสามคนหยุดนิ่งพร้อมกับหันไปมอง เพราะตอนนี้รถเหล่านั้นกำลังมุ่งหน้ามายังพวกเขา

และทันทีที่มาถึงลานโล่ง รถวิบากก็ค่อยๆ จอดไล่ตามกันไป หลังจากนั้นก็มีชายหนุ่มเดินลงมาจากรถทีละคนๆ พวกเขาดูท่าทางแล้วอายุยังไม่ถึงสามสิบกันเลยสักคน ทั้งการแต่งตัวยังดูแปลกใหม่และทันสมัยอีกต่างหาก

ชายร่างผอมบางผมย้อมสีแดงลงมาจากที่นั่งเบาะหลังเดินนำคนอื่นๆ เข้ามาหาพวกเขา พร้อมกับหันไปตะโกนกับชายแก่

“ตาแก่ เอายังไง พื้นที่นี้ปล่อยได้หรือยัง เรื่องง่ายนิดเดียว ถ้าบอกว่าได้ก็ต่อรองราคามาได้เลย”

ใบหน้ามีความสุขของพ่อของสิงอี้เปลี่ยนไปทันที ราวกับว่าได้พบเจอกับเรื่องน่าขยะแขยงอะไรบางอย่าง

“ไสหัวไป ที่นี่ไม่ต้อนรับพวกแก”