ลูกเขยมังกร นิยาย บท 835

เฉินเฟิงไม่สนใจที่เขาพูดแล้วหันมาพูดหลอกล่อเขา

“ว่ายังไง ถ้าคุณยอม ผมจะเอาเงินนี้ให้คุณเลยนะ”

ท่าทางแน่วแน่ของเฉินเฟิงทำเอาชายผมแดงเริ่มไขว้เขว เขาจ้องมองเฉินเฟิงพลางอ้าปากค้าง แต่ยังคงไม่มีการตอบสนองกลับใดๆ

“นี่เป็นถึงเงินสามแสนของจริงเชียวนะ ถ้าหากคุณไม่เอาด้วย งั้นผมคงต้องช่างมันแล้ว”

“อย่าเพิ่ง！”

เมื่อเห็นว่าเฉินเฟิงเริ่มเปลี่ยนใจ ชายผมแดงคนนั้นก็ตะโกนห้ามอย่างอดไม่ได้

เฉินเฟิงที่เห็นแบบนั้นจึงถามเขาด้วยรอยยิ้ม “เป็นไรไป？”

“คุณจะเอาเงินสามแสนนี้ให้กับผมง่ายๆ แบบนี้เลยหรอ？”

“ไม่ใช่ให้คุณ แต่ให้พวกคุณทุกคน”

เฉินเฟิงมองไปยังกลุ่มคนที่อยู่ข้างหลังของเขา ทำให้ตอนนี้คนที่เริ่มสับสนไม่ได้มีเพียงแค่ชายผมแดงคนเดียวแล้ว สามแสน ถึงแม้พวกเขาจะมีกันสิบกว่าคน แต่พอแบ่งออกมาแล้วก็ได้คนละหลายหมื่น และนี่ก็ไม่ใช่ตัวเลขน้อยๆ เลย

“พี่ใหญ่……” มีคนเดินขึ้นมาข้างหน้า แต่ชายผมแดงกลับห้ามเขาทันที

“ทำอะไร แกอยากได้ขนาดนั้นเลยหรือไง ？ใครจะรู้ว่าเขากำลังเล่นตลกกับพวกเราหรือเปล่า？”

เขาพูดพลันเหลียวหันไปมองเฉินเฟิง แต่เฉินเฟิงกลับไม่ตอบกลับใดๆ

“แต่พี่ใหญ่ นั่นเงินสามแสนเชียวนะ พวกเรารีบเอาไปตรวจสอบ ถ้าเกิดว่าข้างในไม่มีเงินอยู่ พวกเรารีบกลับมาที่นี่ก็ยังไม่สาย ไม่เห็นต้องกลัวว่าเขาจะหนีเลย”

ชายผมแดงครุ่นคิดก่อนจะหันไปยิ้มกับเฉินเฟิง

“พี่ชาย เมื่อกี้เพราะผมมันตาบอดเอง ถึงได้มองไม่เห็นฐานะของพี่ชาย ก็อย่างที่พี่ชายท่านนี้พูดไม่มีปัญหาใดแก้ไขไม่ได้ด้วยเงิน มีเงินอยากทำอะไรก็ได้ คำนี้ไม่ผิดเลยสักนิด”

“ใช่ไหมล่ะ เรื่องที่เงินสามารถเอามาแก้ปัญหาได้ที่จริงมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เป็นเพราะคุณเสนอราคาต่ำเกินไป เอาเป็นว่าคุณลองไปบอกกับเจ้านายของคุณว่าหากเขาสามารถเพิ่มเงินขึ้นเป็นสิบเท่าได้เมื่อไหร่ ค่อยกลับมาคุยกันใหม่ดีกว่า”

ชายผมแดงพยักหน้าเห็นด้วยอย่างจริงจัง ราวกับเขากำลังคิดว่าอาจมีความเป็นไปได้หากทำแบบนั้น จากนั้นจึงตอบกลับ

“พี่ชายพูดถูกแล้ว ถ้าหากเพิ่มราคาอีกสิบเท่า ถ้าให้ผมเอาตัวเองไปขายผมก็ยินยอม พี่ชาย หากเอาเงินให้พวกเราแล้ว พวกเรากลับไปคราวนี้จะไปบอกกับเจ้านายเลยทันที”

เฉินเฟิงถือบัตรเอทีเอ็มขึ้นมาแล้วยังคงยิ้มดังเดิม

“ผมเชื่อว่าพวกคุณยังคงไม่ค่อยมั่นใจ แต่ว่าอีกเดี๋ยวพวกคุณจะเชื่อเอง ถ้าหากได้เงินไปแล้วไม่ทำอะไรแลกเปลี่ยน ผมก็จะบอกอะไรกับพวกคุณเอาไว้เลยว่าการมีเงินไม่ใช่ว่าจะทำอะไรง่ายดายขนาดนั้นหรอกนะ”

อยู่ๆ น้ำเสียงของเขาก็เคร่งขรึมขึ้นมา ชายผมแดงถึงกับสะดุ้งเพราะเขาเข้าใจความหายของเฉินเฟิงเป็นอย่างดี ก็ในเมื่อเขาสามารถนำเงินสามแสนออกมาเพื่อให้พวกเขาออกไปจากที่นี่ได้ แน่นอนว่าเขาก็สามารถใช้เงินจำนวนมากกว่านั้นเพื่อทำให้พวกเขาต้องทุกข์ทรมานได้เหมือนกัน

ดังนั้นเขาจึงรีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

“พี่ชายอย่าพูดอย่างนั้นเลย พวกเราได้เงินไปแล้ว พวกเราควรทำอะไรแน่นอนว่าพวกเราจะตั้งใจทำมันอยู่แล้ว พี่ชายวางใจได้เลย อย่ามองว่าพวกเราเป็นแบบนี้ ที่จริงสามารถไว้ใจพวกเราได้”

ทางด้านชิงจือที่คอยมองดูอยู่ข้างอย่างเฉยเมยเธอไม่สนใจอยู่แล้วว่าเฉินเฟิงจะทำอะไร แต่สำหรับชายแก่แล้วการที่เฉินเฟิงเอาเงินจำนวนมากขนาดนี้ออกมา ไม่ว่ายังไงเขาก็รับไม่ได้เด็ดขาด ถ้าหากไม่ใช่เพราะชิงจือกล่าวห้ามเขาเอาไว้ เขาก็คงจะเดินเข้าไปขัดขวางเฉินเฟิงตั้งนานแล้ว แต่พอตอนนี้เมื่อได้เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะเอาเงินไป ชายแก่ก็ไม่อาจที่จะห้ามตัวเองไว้ได้อีกแล้ว เขาจึงพูดขึ้นมา

“คุณคิดจะทำอะไร ต่อให้คุณจะเป็นคนรวย ก็ไม่ควรจะมอบเงินให้กับคนแบบนี้”

ชายแก่ใช้น้ำเสียงเย็นชาพูดกับเฉินเฟิงด้วยความไม่พึงพอใจ แต่ยังไม่ทันที่เฉินเฟิงจะได้ตอบกลับ ชายผมแดงก็ตะโกนด่าออกมาซะก่อน

“ตาแก่ ฉันกำลังพูดกับพี่ชายท่านนี้อยู่ อย่าแส่เข้ามายุ่ง รีบไสหัวออกไปไกลๆ หน่อย”

เฉินเฟิงหันไปถลึงตาใส่เขา

“ถึงเวลาคุณพูดแล้วงั้นหรือ？”

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินเฟิง ท่าทีของชายผมแดงเปลี่ยนไปราวกับคนละคน

ในเมื่อเขาไม่พูดอะไร เฉินเฟิงก็ไม่จำเป็นที่จะต้องซื่อบื้อทำตามสิ่งที่ตัวเองเพิ่งพูดไปเมื่อสักครู่นี้ เขาเลยเดินตามหลังชิงจือเข้าไปด้านใน

ภายในตัวบ้านขนาดไม่ใหญ่มาก แต่การรับรองแขกจำนวนสามสี่คนก็ไม่นับว่าเป็นปัญหาใหญ่อะไร

ชายแก่ที่เดินเข้าไปด้านในนั่งลงบนเก้าอี้ ไม่มีแม้แต่การกล่าวทักทาย ฉะนั้นอย่าได้คิดถึงน้ำหรือชาต้อนรับเลย

ชิงจือที่เดินตามเข้ามาก็พูดขึ้น

“คุณคงจะเดาถึงสาเหตุที่ฉันมาหาแล้วสินะ”

เฉินเฟิงนั่งฟังอย่างเงียบๆ ราวกับว่าพวกเขากำลังพูดคุยเรื่องบางอย่างที่เขาไม่รู้มาก่อน

แต่แล้วชายแก่กลับพยักหน้าพร้อมกับพูด

“คิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นจริงๆ แต่ก็เป็นเรื่องปกติล่ะนะ เพราะถ้าหากไม่มีเธอและฉันที่รู้เรื่องพวกนี้ คาดว่าตอนนี้ก็คงจะไม่มีเธอและฉันที่ประสบผลสำเร็จอย่างในตอนนี้”

ในขณะที่เฉินเฟิงกำลังตะลึง ชิงจือก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง

“เรื่องพวกนี้ล้วนเกิดวนเป็นวัฏจักร แต่สิ่งที่พวกเราต้องทำมันกลับเหมือนกับสิ่งที่คนพวกนั้นทำ คุณซ่อนตัวอยู่ที่นี่มานานตั้งหลายปี ถึงขนาดพวกคนอันธพาลนั้นยังสามารถมารังแกได้แล้ว ตอนนั้นน่าจะดีกว่าถ้าคุณยอมแพ้ตั้งแต่แรก”

ในขณะที่เฉินเฟิงกำลังครุ่นคิดเกี่ยวเรื่องที่พวกเขาสองคนพูดคุยกัน ด้านนอกก็มีเสียงฝีเท้าดังแทรกเข้ามา

กระทั่งเฉินเฟิงเหลียวไปดูก็เห็นชายคนหนึ่งที่หน้าตาคล้ายคลึงกับชายแก่เดินเข้ามา แต่เขาดูยังเป็นชายหนุ่มอายุน้อยอยู่

ทางด้านหยางสิงอี้ถึงจะไม่คิดว่าจะมีแขกเข้ามาที่บ้าน เขากลับยังถามด้วยความกระฉับกระเฉง

“พ่อ มีแขกมาที่บ้านงั้นหรอ？”

ชายแก่ได้เพียงพยักหน้า โดยไม่พูดอะไร