ลูกเขยมังกร นิยาย บท 841

หญิงสาวค่อยๆ ลงมืออย่างระมัดระวัง ทุกๆ ขั้นตอนตั้งใจจนแทบกลั้นหายใจ เธอใช้สมาธิอย่างมาก ไม่กล้าที่จะละสายตาเลยแม้แต่น้อย

ซึ่งเธอใช้เวลาถึงยี่สิบนาทีเต็มกว่าจะปลดล็อกบนกล่องทองคำใบนั้นออกมาอย่างช้าๆ

จนกระทั่งหญิงสาววางเอาอุปกรณ์ทั้งหมดวางลงข้างๆ ในขณะที่หันหน้าของกล่องเข้าหาเฉินเฟิง เขาถึงได้เห็นอัญมณีที่มีความแสงประกายคล้ายคลึงกับดวงดาวปรากฏอยู่ตรงหน้า

ถ้าหากจะบอกว่ากล่องใบนั้นเป็นผลงานรังสรรค์ชิ้นเอก อย่างนั้นอัญมณีเม็ดนี้คงจะเป็นเวทมนตร์ที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ

และถ้าหากยังคงมีความสงสัยว่าจะเป็นสิ่งของแบบไหนกันที่สามารถบรรจุลงไปในกล่องอันบอบบางแบบนี้ ก็คงจะมีเพียงอัญมณีอันงดงามแบบนี้เท่านั้น

ซึ่งเมื่อนำทั้งสองมาประกบคู่กันก็กลายเป็นความเหมาะสมที่ลงตัวจนหาที่ติไม่ได้

แม้แต่ชิงจือที่ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจเรื่องอะไรทั้งสิ้นยังได้แต่จ้องมองมันอย่างไม่ยอมละสายตาเลยทีเดียว

“ช่างเสียดายจริงๆ ที่อัญมณีงดงามขนาดนี้แต่กลับไม่เคยมีผู้ใดได้พบเห็นมาก่อน” เฉินเฟิงอุทานออกมา

แต่ชายชรากลับกล่าวแย้ง

“สิ่งของที่งดงามแบบนี้ควรจะชื่นชมแค่คนเดียวก็เพียงพอแล้ว หากคนเห็นเยอะ มันก็ไม่มีความงดงามแล้ว”

เฉินเฟิงคิดไปคิดมาก็จริงตามที่เขาพูด

“แต่ในเมื่อเป็นแบบนั้น ทำไมตอนนี้คุณถึงได้เอาของแบบนี้มาให้ผมดูด้วยล่ะ คงจะไม่คิดจะขายมันให้ผมหรอกนะ แต่ถึงอย่างนั้นหากเป็นอัญมณีที่งดงามแบบนี้ ผมว่าเงินสองพันล้านก็ถือไม่เยอะเลยสักนิด”

ทว่าชายชรากลับสะบัดมือ

“ผมแค่แบ่งปันให้คุณได้เห็นเท่านั้น แต่ไม่คิดจะขายหรอก ของที่ผมชื่นชอบนั้นมีไม่มากนัก และของชิ้นนี้ก็ถือเป็นสิ่งหนึ่งที่ผมโปรดปรานที่สุด ถึงต่อให้จะเสนอเงินมากขนาดไหน ผมก็ไม่มีการพิจารณาเลยสักนิด”

เฉินเฟิงที่ได้ยินแบบนั้นจึงถามกลับด้วยความข้องใจ

“ถ้าหากพูดแบบนั้น เงินสองพันล้านนี้ของผมก็ไม่จำเป็นต้องควักออกมาแล้ว”

ชายชราพูดขึ้นอย่างทันควัน “คุณชายเฉินอย่าเพิ่งรีบร้อนใจไป รอให้ผมพูดให้จบก่อน”

ในเมื่อเขาพูดเกลี้ยกล่อมแบบนี้ อย่างนั้นเฉินเฟิงก็คงต้องลองฟังว่าเขาต้องการจะพูดอะไรดีกว่า

“ถึงแม้ว่าอัญมณีเม็ดนี้ผมจะไม่สามารถขายให้แก่คุณชายเฉินได้ แต่เงินสองพันล้านนี้จะสามารถใช้ในการครอบครองมันได้หรือไม่นั้นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งแล้ว”

เฉินเฟิงถามอีกครั้ง “ยังไงกัน？คุณไม่ยอมที่จะขายมันให้กับผมไม่ใช่หรือไง ทำไมถึงพูดแบบนี้ด้วย”

“ถ้าผมจะบอกกับคุณชายเฉินว่าบนโลกใบนี้ไม่ได้มีเพียงแค่อัญมณีแบบนี้อันเดียว ไม่รู้ว่าคุณชายเฉินจะเชื่อหรือเปล่า”

เฉินเฟิงปฏิเสธอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด “นั่นไม่มีทางอยู่แล้ว”

ชายชราที่เห็นเขาปฏิเสธจึงพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม

“โลกใบใหญ่มหาศาล มีสิ่งมหัศจรรย์มากมายที่เราไม่รู้ คุณชายเฉินอย่าเพิ่งด่วนสรุปไปแบบนี้ ส่วนเรื่องที่ผมอยากให้คุณชายเฉินควักเงินสองพันล้านออกมาก็เพื่อที่จะใช้ค้นหาอัญมณีพวกนี้ต่างหาก”

เฉินเฟิงจ้องมองชายชราอย่างไม่ละสายตา ก่อนที่จะพูดออกมาอีกครั้ง

“ทำไมผมถึงมีความรู้สึกว่าคุณกำลังหลอกผม โดยการใช้อัญมณีนี้มาล่อให้ผมสนใจ จากนั้นก็ค่อยๆ หลอกล่อให้ผมควักเงินออกมา แล้วสุดท้ายผมอาจจะไม่ได้อะไรเลย แต่คุณกลับได้เงินของผมไปอย่างง่ายดายโดยไม่ต้องเปลืองแรงเลย”

ชายชราถึงกับตะลึง เขาไม่คิดเลยว่าเฉินเฟิงจะมีความคิดแบบนี้

“นี่ถือคุณกำลังกล่าวหาผมอยู่”

เฉินเฟิงตอบกลับ

“ผมไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้หรอกนะ ผมสนใจแค่เรื่องเงินของตัวเองเท่านั้น ผมไม่อยากใช้เงินโดยไม่มีความชัดเจนแบบนี้ ถึงต่อให้มันจะเป็นแค่เงินสองพันล้านก็ตาม”

คำพูดของเฉินเฟิงทำเอาสีหน้าของชายชราเย็นชาลงทันที เมื่อถูกเฉินเฟิงกล่าวปฏิเสธอย่างเยือกเย็นแบบนี้ เขาก็ไม่อาจหาคำเกลี้ยกล่อมใดมาดึงดูดความสนใจของเขาได้อีกแล้ว

แต่แล้วในตอนที่ชายชรากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ประตูห้องที่พวกเขากำลังนั่งคุยกันอยู่ก็ถูกเปิดออก

คนที่สามารถเข้ามารบกวนชายชราที่กำลังคุยธุระ คงจะต้องไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปแน่นอน

ดังนั้นเมื่อได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวทุกคนต่างก็พากันหันไปมองทางนั้นโดยไม่ได้นัดหมาย

เสียงฝีเท้าเดินมาเป็นจังหวะ ก่อนจะปรากฏร่างของเงาสีแดงขึ้นมา เด็กสาวสวมกางเกงรัดรูปขายาวสีดำ พร้อมกับชุดเดรสกระโปรงสั้นสีแดงทรงกะทัดรัด