ลูกเขยมังกร นิยาย บท 851

เฉินเฟิงมองเธอ พลางนึกย้อนถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้หวังจะถามอะไรบางอย่าง แต่เมื่อไตร่ตรองแล้วหากถามเธอไปโดยตรงเธอคงจะไม่ยอมตอบแน่นอน

ดังนั้นเฉินเฟิงจึงตัดสินใจกล่าวขอโทษกับเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน： “เรื่องเมื่อกี้นี้ฉันต้องขอโทษด้วย แต่ฉันรีบร้อนอยากจะช่วยเธอเท่านั้นจริงๆ ”

หลี่จื่อเยว่รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาทันทีที่ได้ยินคำขอโทษจากเฉินเฟิง เธอแอบลอบมองไปยังตัวเฉินเฟิงก่อนจะเปล่งเสียงอันน้อยใจออกมา： “คุณไม่ได้รังแกหนูจริงๆ นะ？”

เฉินเฟิงตอบกลับอย่างทันควัน： “ถ้าหากเธอไม่เชื่อ จะให้ฉันสาบานก็ได้”

เมื่อได้ยินแบบนั้นหลี่จื่อเยว่จึงรีบตอบกลับอย่างรวดเร็ว： “หนูเชื่อคุณก็สิ้นเรื่องแล้ว”

หลี่จื่อเยว่กลับไปเอนเข้ากับเบาะนั่งอีกครั้งหลังจากที่เมื่อสักครู่นี้เธอเด้งตัวขึ้นนั่งอย่างไม่ทันรู้ตัว ก่อนจะพูดต่อ： “แต่ว่าเมื่อกี้นี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ หนูหลับไปแล้วไม่ใช่งั้นหรอ ？”

เฉินเฟิงจ้องมองใบหน้าของเธอที่ดูเหมือนจะมึนงงไม่ต่างกันพร้อมกับกล่าวถาม： “เธอจำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ หรอ？จำไม่ได้เลยหรอว่าเมื่อกี้เธอทำอะไรลงไป ？”

หลี่จื่อเยว่ส่ายหน้าพลางพูด： “ไม่มีความทรงจำเลย”

เฉินเฟิงครุ่นคิดอย่างจริงจัง ในเมื่อคนตอนนี้หลี่จื่อเยว่ไม่มีปัญญาที่พูดออกมา ถ้าอย่างนั้นคงต้องกลับไปยังสถานที่เมื่อวานนี้ เพราะมีเพียงที่นั่นเท่านั้นที่จะทำให้รู้ถึงสาเหตุที่แท้จริงได้

เฉินเฟิงกล่าวปลอบใจหลี่จื่อเยว่สองสามคำ ก่อนจะเลี้ยวรถกลับไปยังสถานที่ก่อนหน้านี้อย่างรวดเร็ว

หลังจากที่พักผ่อนอยู่ข้างทางมาเป็นเวลาหนึ่งคืน ในช่วงบ่ายของวันถัดมาเฉินเฟิงก็ขับรถกลับมาถึงสถานที่ที่จัดกิจกรรมรอบกองไฟเสียที

หลี่จื่อเยว่ถามอย่างสงสัย： “ทำไมถึงมีแค่หนูที่เกิดปัญหาล่ะ คุณเองก็อยู่ด้วยไม่ใช่หรือไง ？”

เฉินเฟิงเองก็เคยคิดเรื่องนี้เหมือนกัน แต่สุดท้ายเขาเพียงคิดว่าคงเป็นเพราะร่างกายของตัวเองมีความแข็งแกร่งมากขึ้นเท่านั้น

เมื่อมาถึงที่ที่จัดกิจกรรมรอบกองไฟ ผู้คนมากมายก็มารวมตัวกันอยู่ที่นี่แล้ว ทั้งยังมีรถอีกหลายคันที่ดูคุ้นตาอีกด้วย

แต่ว่าเฉินเฟิงก็ไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้มากนัก ตอนนี้กองไฟตรงกลางทุ่งโล่งยังไม่ถูกก่อขึ้น จึงทำให้ผู้คนต่างรวมตัวกันเป็นกลุ่มเพื่อสนทนา และมีบางกลุ่มที่กำลังเล่นเกมกัน

ซึ่งทุกอย่างดูเหมือนจะลงตัวกันไปหมด

“ไม่มีใครเกิดเหตุการณ์เดียวกันกับหลี่จื่อเยว่เลยหรือไงกันนะ？” เฉินเฟิงแอบคิดอยู่ในใจ

แต่เมื่อมองดูสถานการณ์ในตอนนี้แล้ว ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ

เขาเดินเข้าไปบริเวณนั้นเพื่อหวังจะไถ่ถาม

และสิ่งที่ทำให้คิดไม่ถึงคือเขาได้พบกับชายร่างบางที่เจอกันวันนั้นด้วย เฉินเฟิงที่เห็นเขาจึงเดินเข้าไปหาทันที

“พวกนายมาที่นี่ทุกวันเลยงั้นหรอ？” เฉินเฟิงถาม

ชายคนนั้นเหมือนจะยังจำเฉินเฟิงได้จึงทำให้เขาไม่ได้มีอาการแปลกใจอะไร ก่อนจะตอบกลับ ： “นี่นายกำลังพูดอะไรกัน นายเองก็มาที่นี่ทุกวันไม่ใช่หรือไง？”

เฉินเฟิงมองเขาด้วยความสงสัย ก่อนจะถามขึ้นมาอีกครั้ง ： “ทำไม？ทำไมพวกนายถึงมาที่นี่ทุกวันด้วย？”

ชายคนนั้นมีความสับสนอย่างมาก ก่อนตอบกลับเขาอย่างไม่ชัดเจน ： “ก็เพื่อสวดภาวนายังไงหล่ะ！ขอเพียงสวรรค์ได้ยินคำภาวนาของเราแล้วเท่านั้นถึงจะหยุดได้”

เฉินเฟิงจ้องมองเขาอย่างไร้หนทางเข้าใจคำพูดของเขา ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงยอมแพ้ไปก่อนเท่านั้น

หลังจากออกมา เฉินเฟิงก็เดินกลับมาที่รถ ครั้งนี้เขาไม่อนุญาตให้หลี่จื่อเยว่ลงจากรถ เพราะกลัวว่าที่นี่จะทำให้เธอได้รับอันตรายอีกครั้ง

แต่ในตอนที่เฉินเฟิงขึ้นรถหลี่จื่อเยว่ก็ถามด้วยความกังวลทันที： “เป็นยังไงบ้าง？คุณได้ถามอะไรพวกเขาหรือเปล่า？”

เฉินเฟิงส่ายหน้าพร้อมกับพูด ： “ตอนนี้ทุกอย่างล้วนไม่ชัดเจน เหมือนกับว่าคนพวกนี้จะถูกดึงดูดให้มาอยู่ที่นี่ รอให้ถึงตอนกลางคืนก็คงน่าจะมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นมาให้เห็นเอง”

หลี่จื่อเยว่ที่ได้ยินแบบนั้นได้เพียงแค่พยักหน้ารับเท่านั้น

ทั้งสองคนนั่งรออยู่ในรถ กระทั่งกองไฟนั้นได้ถูกจุดขึ้นท่ามกลางทุ่งโล่งอีกครั้ง เฉินเฟิงถึงได้ลงรถไป

เสียงจังหวะเพลงค่อยๆ ดังขึ้นมาหลังจากที่มีการจุดไฟ เฉินเฟิงลองสำรวจดูอย่างถี่ถ้วนถึงได้เห็นว่าเสียงดนตรีนั้นดังมาจากรถที่พวกเขาขับมา