ลูกเขยมังกร นิยาย บท 86

บทที่ 86 คนบ้านนอก

ไป๋กว่างยี่ส่ายหัว แล้วพูดขึ้น "ไม่ต้องหรอก ลุงหลิ่ว ไอ้บ้านนอกสองคนนี้ที่มาจากชางโจวผมเอาพวกเขาอยู่อยู่แล้ว

"อืม งั้นก็ดี " หลิ่วจื้อโจวส่ายหัวเล็กน้อย

มาจากชางโจวหรอ?

หรือว่าหลิ่วอีอีได้ยินคำๆ นี้ สีหน้าจึงแปรเปลี่ยนแล้วดูแย่ขึ้น เมื่อกี้เฉียวเสี่ยวโย่วมารับคำๆ หนึ่ง หน้าตาดูเหมือนคนที่มาจากชางโจว มันบังเอิญขนาดนี้เลยหรอ?

หรือว่าอาจจะไม่ใช่ หลิ่วอีอีกำลังปลอบใจตัวเองในใจ แต่ว่าไม่รู้ทำไม เธอกลับแอบหวังอะไรเล็กน้อย ไอ้บ้านนอกที่ไป๋กว่างยี่พูดถึง เป็นสองคนนั้นที่เจอตรงรถไฟ

"กว่างยี่ เดี๋ยวถ้าเคลียร์ธุระทั้งหมดในมือเสร็จ ก็พา อีอีออกไปเที่ยวหน่อยสิ เราสองคนเป็นวัยรุ่นเหมือนกัน ก็คงจะมีเรื่องให้คุยกันเยอะหน่อย " หลิ่วจื้อโจวคลายยิ้มแล้วพูดขึ้น

"ก็ต้องดูว่าน้องอีอีอยากจะไปกับผมไหม "

ไป๋กว่างยี่ทำสีหน้าที่ดูจริงจัง แล้วมองไปที่หลิ่วอีอีที่ยืนอยู่ข้างๆ เขารู้สึกพอใจในอีอีมาก เธอเป็นดาวในมหาวิทยาลัยจินหลิง ไม่เพียงแต่มีหน้าตาที่สวย แล้วยังมีฐานะครอบครัวที่ดี ทุกอย่างเหมาะสมและลงตัวกับเขามาก

หลิ่วอีอีฝืนยิ้มออกมา แล้วคิดจะพูดอะไรบางอย่างขึ้น

เวลานี้ ก็มีเสียงอันตื่นเต้นดังขึ้น "ท่านประธานหลิ่ว ข้างนอกมีอยากเจอคุณชายไป๋ครับ "

"อาหลิ่วไม่ต้องหรอกครับ ให้พวกเขาเข้ามา ผมยังกลัวว่าจะหาพวกเขาไม่เจอซะอีก "ไป๋กว่างยี่คลายยิ้มบางๆ สีหน้าเปล่งประกายซึ่งความโหดเหี้ยมออกมา

"ให้พวกเขาเข้าไป " หลิ่วจื้อโจวผายมือขึ้น แล้วออกคำสั่ง

จากนั้น เฉินเฟิงและอาเหาจึงสาวเท้าเข้ามา

ในชั่วพริบตาที่เห็นสองคน ม่านตาของหลิ่วอีอีจึงหดเข้าหดออกมา จากนั้นก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ อย่างเร่งรีบ เป็นสองคนนั้นที่เจอตรงรถไฟจริงๆ!

แค่หลิ่วจื้อโจวใช้สายตาที่มองเฉินเฟิงกับอาเหาเหมือนกำลังมองคนที่ตายไปแล้ว จากนั้นก็ดึงสายตากลับมา แล้วเริ่มลิ้มลองชา ในเห็นว่าพวกเขาต้องทำอะไรผิดต่อไป๋กว่างยี่แน่ๆ สามารถตัดสินความผิดพวกเขาสองคนด้วยการประหารชีวิต

จู่ๆ ไป๋กว่างยี่ผุดลุกขึ้น แล้วมองไปยังเฉินเฟิงและอาเหาพลางถามขึ้น "พวกแกสองคนไม่กลัวว่าตายเลยใช่ไหม ถึงคิดจะมาช่วยไอ้กู้ตงเชิน?

"แกทำอะไรคุณชายท่านเชิน?! " อาเหาสาวเท้ามาข้างหน้าหนึ่งก้าว แล้วถามขึ้นด้วยเสียงที่โหดเหี้ยม

"คุณชายท่านเชิน? ฮ่าๆๆๆ " ไป๋กว่างยี่หัวเราะออกมาด้วยเสียงดัง จากนั้นก็หุบยิ้ม "ไอ้แก่นั่นหรอ มันถูกสับเป็นชิ้นๆ แล้วเอาไปป้อนหมาตั้งนานแล้ว! "

ได้ยินแบบนี้ หน้าผากของอาเหาจึงมีเส้นเอ็นสีเขียวผุดออกมาทันที จากนั้นเขาจึงตะคอกออกมาด้วยความโมโหเป็นไฟ "แก! หา! ที่! ตาย! หรือไง! "

พอพูดจบ อาเหาจึงเดินไปตรงหน้าไป๋กว่างยี่ จากนั้นก็สนับมือขว้างไปตรงหน้าประตูของไป๋กว่างยี่

สนับมือที่เหมือนมีดขูดผ่านหน้าไป๋กว่างยี่ ทำให้รู้สึกเจ็บ ทว่านัยน์ตาของไป๋กว่างยี่กลับไม่ได้กะพริบตาเลยแม้แต่ครั้งเดียว

วินาทีต่อไป ก็มีคนร่างเหล็กคนหนึ่งยืนขวางอยู่ตรงหน้าเขา

มือใหญ่ๆ ข้างหนึ่งยื่นออกมา และก็สามารถหยุดหมัดอันโมโหของอาเหาไว้ได้อย่างง่ายดาย

เฉินเฟิงทำนัยน์ตาที่สงสัยเล็กน้อย ใบหน้าของเขาเผยความคาดคิดไม่ถึงออกมาเป็นครั้งนี้ ผู้ชายที่ร่างเหล็กคนนี้ ดูจากภายนอกคือนักสู้หรือเปล่า?

ม่านตาของอาเหาหดลง และรู้สึกว่าหมัดๆ นี้ของตัวเอง เหมือนต่อยลงบนเหล็ก

ชายร่างเหล็กจึงคลายยิ้มอันโหดเหี้ยม ทว่าอาเหาก็คือคนที่โหดเหี้ยมจนชอบเร่ร่อนและเป็นคนที่ไม่เคยกลัวตายเลย ระหว่างความเป็นหรือความตาย ปฏิกิริยาของเขาจะว่องไวมากๆ!

เขาสามารถหลบอย่างว่องไวและคล่องแคล่ว พอตอนที่คนร่างเหล็กกำหมัดกำลังจะชกเขา เขาก็สามารถหลบทันอย่างเสี่ยงอันตราย

พอเห็นว่ากำปั้นของตัวเองไม่สามารถฆ่าอาเหาที่เหมือนแมลงตัวน้อยๆ ได้ คนร่างเหล็กทำสีหน้าที่ดูแย่เล็กน้อย เขาตะโกนขึ้นอย่างโมโห แล้วก็ใช้เข่าที่ข้างหนึ่งของเขา แล้วกำลังจะกระแทกไปยังท้องน้อยของอาเหาด้วยความโหดเหี้ยม