ลูกเขยมังกร นิยาย บท 864

หลังจากที่เฉินเฟิงและเซียงหลันกลับมาถึงที่พักแล้ว ก็มีคนเข้ามาถามเขา

“คุณผู้หญิงคนนั้นที่มากับคุณท่านได้คืนห้องออกไปแล้ว ไม่ทราบว่าท่านจะคืนห้องเมื่อไหร่?”

เฉินเฟิงถามด้วยความสงสัยว่า “เด็กสาวที่ผอมๆคนนั้นเหรอ? เธอทำไมคืนห้องไปแล้วล่ะ?”

คนนั้นตอบว่า “อันนี้พวกเราก็ไม่ทราบแน่ชัดได้ แต่ตัวเธอเองมาคืนห้องตรงหน้าเคาน์เตอร์จริงๆ ไม่เช่นนั้นท่านก็ลองถามเธอด้วยตัวเองดีมั๊ย?”

เฉินเฟิงสีหน้าบึ้งตึงทันที เดิมทีนึกว่าน่าจะเป็นตู๋กูหยุน เขารับปากกับหลี่จื่อเยว่ว่าจะพาเธอไปหาชิงจือ แต่ว่าตอนนี้เธอกลับหายตัวไปเสียแล้ว

เมื่อเห็นสีหน้าของเฉินเฟิงแฝงด้วยความโกรธ เซียงหลันจึงถาม “ท่านเฝิง นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอคะ?”

เฉินเฟิงตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ไม่เกี่ยวกับแก”

เซียงหลันอยู่ดีๆหาเรื่องใส่ตัว เมื่อครู่ก็ได้ยินว่าเด็กสาวที่อยู่ด้วยกันกับเฉินเฟิงนั้นถูกคนพาตัวไปแล้ว เธอคาดเดาว่าคงเป็นสาเหตุเรื่องนี้ แต่ก็ไม่รู้แน่ชัดว่าความสัมพันธ์ระหว่างเด็กสาวกับเฉินเฟิงนั้นเป็นอย่างไร ดังนั้นก็ไม่กล้าถามให้ชัดเจน

จึงได้แต่รอคอย กลับได้ยินเฉินเฟิงถามเธอว่า “แกสามารถจะหาตัวตู๋กูหยุนมาได้ไหมล่ะ”

เซียงหลันตกตะลึงสักพัก เธอจะไปหาเขาอย่างไรกัน แม้แต่หลบหลีกยังไม่ทันเลย กำลังคิดจะพูดแซวเล่น แต่เห็นสีหน้าของเฉินเฟิงยังบึ้งตึงเหมือนเดิม จึงพูดอย่างจริงจังว่า “ถึงแม้ว่าตู๋กูหยุนได้ฉายาว่ากระเรียนพันลี้ แต่ว่าก็ต้องมีที่พักอาศัยเป็นที่เป็นทางบ้าง เพียงแต่ว่า เบื้องหลังเขามีหมาป่าทะเลทรายหนุนหลังอยู่ ในทะเลทรายที่กว้างใหญ่แห่งนี้ คิดจะหาเขาคงเป็นเรื่องที่ยากลำบากมากทีเดียว”

เฉินเฟิงพูดอย่างรำคาญใจว่า “ฉันก็แค่อยากรู้ว่าหาเขาได้ยังไงเท่านั้นเอง”

เซียงหลันรู้สึกไม่สบายใจอย่างมากเมื่อถูกสายตาที่จ้องจะฆ่าคนเช่นนั้นมองมายังเธอ จึงพูดอย่างลังเลว่า “ถ้าหากคุณอยากจะตามหาตู๋กูหยุนจริงละก็ วิธีที่ดีที่สุดก็คือไปขอความช่วยเหลือจากตระกูลเชียน”

เฉินเฟิงจ้องมองเซียงหลันเขม็ง แล้วพูดอย่างเรียบๆว่า “ได้ งั้นก็พาฉันไปบ้านตระกูลเชียนแล้วกัน”

ในใจเซียงหลันก็ย่อมไม่เต็มใจเป็นธรรมดา เดิมทีเธอก็ไม่ชอบอยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นเชียนหนิงได้พาเพื่อนสนิทของเธอจากไป เพียงแต่ว่าเธอก็เกรงกลัวเฉินเฟิง เมื่อคิดดูแล้ว ก็ต้องยอมตกลงตามนั้น

ถึงแม้ว่าในสองปีนี้ชื่อเสียงใช่ว่าจะโดดเด่นมากนักก็จริง แต่ว่าตระกูลเชียนยังไงก็เป็น ตระกูลใหญ่ที่สืบทอดกันมายาวนานนับพันปีแล้ว เพียงแค่ทรัพย์สมบัติแต่ละยุคสมัยที่ได้สั่งสมมานั้น ก็มากพอที่จะให้ตระกูลเชียนนั้นอยู่เหนือคนอื่นอีกเป็นจำนวนมาก

ศาลากลางน้ำสิ่งก่อสร้างริมทางตระการตา ตึกรามบ้านช่องอาคารคฤหาสน์หรูหราอร่าอร่าม ย่างเข้าเดือนเก้า ใบไม้ร่วงหล่น เห็นใบไม้ร่วงก็ให้รู้ฤดูใบไม้ร่วงมาเยือนแล้ว

เฉินเฟิงนั่งอยู่ในศาลาสุ่ยนั้น ภายในศาลามีคนยืนบริการอยู่ข้างๆ บนโต๊ะมีผลไม้วางอยู่ ไอร้อนจากน้ำชาร้อนแก้วหนึ่งค่อยๆลอยขึ้น แต่ว่าเจ้าของบ้านยังมาไม่ถึง เฉินเฟิงจึงได้แต่นั่งรอต่อไป

มีหญิงสาวหน้าใสคนหนึ่งจูงเด็กน้อยอายุรามแปดเก้าขวบกำลังเล่นน้ำอยู่ฝั่งตรงข้าม ส่งเสียงแจ้วเจ้ามาเป็นระยะๆ เด็กคนนั้นหน้าตาขาวใสสะอาด แต่งตัวก็ดูสวยงามดี คาดเดาว่าน่าจะเป็นลูกหลานเจ้าของบ้าน

ขณะกำลังนั่งมองเพลินๆอยู่นั้น ก็มีคนเดินเข้ามายังศาลาสุ่ย

หน้าตาท่าทางดูแล้วอายุก็ราวยี่สิบกว่า รุ่นราวคราวเดียวกับเฉินเฟิง ใบหน้าเกลี้ยงเกลาไร้หนวดเครา แขนขาเรียวยาว ก็นับว่าเป็นคุณชายที่หน้าตาสดใสหล่อเหลาเอาการทีเดียว

ยังไม่ทันที่จะได้เห็นหน้าเฉินเฟิงเลย ก็ส่งยิ้มเดินเข้ามาแต่ไกล

เมื่อได้พบว่าเฉินเฟิงแล้ว ก็รีบแนะนำตัวเองว่า “กระผมเชียนสวนยี่ ไม่ทราบว่าคุณท่านมีนามว่าอะไรเหรอ?”

เฉินเฟิงตอบว่า “เฉินเฟิง”

เดิมทีนึกว่าฝ่ายนั้นไม่น่าจะรู้จักตัวเอง แต่นึกไม่ถึงว่าเชียนสวนยี่กลับแสดงสีหน้าตกตะลึงแล้วพูดว่า “คุณท่านน่าจะเป็นคนที่สู้ชนะกษัตริย์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือที่ชื่อเฉินเฟิงคนที่สำนักเทียนซานกำลังตามจับตัวท่านนั้นสิ”