เฉินเฟิงก็พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นอีกครั้งหนึ่งว่า “ต่อให้แกสามารถพาเธอออกไปได้ แต่ว่าแกเคยคิดบ้างหรือเปล่าว่า ตระกูลเชียน ตระกูลอู๋ พวกเขาจะยอมปล่อยพวกแกไปเหรอ? ต่อให้เป็นสุดหล้าฟ้าเขียว พวกเขาก็จะต้องพาตัวพวกแกกลับมาให้จงได้ แกคิดว่าด้วยอำนาจอิทธิพลของพวกเขาแล้ว พวกแกจะหนีไปหลบที่ไหนได้มั่งล่ะ? หนีเข้าไปอยู่ในป่าในถ้ำเป็นชาวป่าชาวเขาเหรอไง?”
ในที่สุดคำพูดของเฉินเฟิงก็ทำให้เชียนหนิงโกรธจัด เขามองไปยังเฉินเฟิงอย่างไม่พอใจ แล้วพูดว่า “ก็แกเป็นคนที่ให้ฉันอย่าเห็นแก่ตัว ให้ฉันลุกฮือขึ้นมาเพื่อปกป้องคนสำคัญของตัวเอง แต่ว่าตอนนี้กลับบอกฉันว่านี่มันเป็นไปไม่ได้ หรือว่าแกกำลังปั่นหัวฉันเล่นอยู่เหรอไง?”
ดวงตาทั้งคู่ของเขากลมโต ราวกับสามารถพ่นไฟออกมาได้ แต่ก็คงยังพอมีสติอยู่บ้าง ไม่เช่นนั้นแล้วเขาคงลงมือกับเฉินเฟิงไปแล้ว
เฉินเฟิงก็ไม่อยากจะลงมือกับเขาที่นี่เช่นกัน หากเกิดความวุ่นวายขึ้นมา เรื่องนี้ตระกูลเชียนก็จะมาถือโทษโกรธแค้นเขาด้วย
เขาจึงพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า “ฉันเพียงแต่พูดถึงเงื่อนไขที่ไม่ดีออกมา มีเรื่องอะไรก็ต้องคิดวางแผนให้ดีๆ ต้องคิดดูให้รอบคอบก่อน รอให้วางแผนเรียบร้อยแล้วค่อยลงมือก็ยังไม่สายเลย”
“ไม่ได้ ตอนนี้ฉันรอไม่ไหวอีกแล้ว ความอดทนของฉันมันนานมากเกินไปแล้ว เธอต้องแบกรับความทุกข์ทรมานมาโดยตลอด ฉันสามารถรับรู้ได้ ฉันอยากจะพาเธอหนีไป ฉันอยากให้อิสระแก่เธอ”
นึกไม่ถึงว่าเชียนหนิงจะปฏิเสธเฉินเฟิงเช่นนี้
“งั้นแกก็ไปทำเลยสิ ฉันจะไม่ห้ามแกอีกแล้ว รอให้แกกับเธอต้องตายอยู่ที่นี่ หรือไม่ก็อาจจะต้องถูกกักขังไปชั่วชีวิต อีกทั้งยังต้องมองดูอีกฝ่ายหนึ่งทนทุกข์ลำบากมากกว่าเดิม ถึงเวลานั้น แกจะนึกเสียใจกับการกระทำที่เกิดขึ้นในวันนี้ก็คงสายเกินไปแล้ว”
เฉินเฟิงพูดด้วยความโมโห คิดอยากจะพูดดีๆด้วยแล้ว แต่ว่าเชียนหนิงดูเหมือนฟังอะไรไม่เข้าหูแล้ว
แต่นี่กลับทำให้เชียนหนิงรู้สึกสงบเยือกเย็นลงบ้างแล้ว เขารู้ว่าคำพูดของเฉินเฟิงมีความเป็นไปได้ที่จะกลายเป็นเรื่องจริง ความเจ็บปวดที่ตกตะกอนอยู่ภายใต้ก้นบึ้งของหัวใจนั้น มันช่างห่างไกลกับความเป็นจริงเสียเหลือเกิน
เขากำหมัดไว้แน่น ขบกัดฟันไว้แน่น กล้ามเนื้อบนใบหน้าก็เกร็งแน่นขึ้น ภายในร่างกายคล้ายกับมีพลังบางอย่างที่รอการปลดปล่อยออกมา แต่ไม่รู้ว่าจะระบายออกมาทางไหนดี
เฉินเฟิงก็รู้สึกเห็นใจในความเจ็บปวดของเขา คิดแล้วก็พูดว่า “นั่งลงก่อนนะ งานนี้ฉันก็จะทุ่มสุดตัวช่วยเลย มันก็แค่พาคนคนหนึ่งหนีไปเท่านั้นเอง เรื่องนี้ฉันพอมีประสบการณ์บ้าง ไม่แน่พวกเราอาจจะคิดแผนการที่ดีออกมาก็ได้นะ”
เมื่อถูกเฉินเฟิงฉุดลากกลับมา เชียนหนิงก็ได้แต่กลับมานั่งที่เดิมของตัวเอง
“ขั้นแรก พวกเราจำเป็นจะต้องรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน แล้วจะมีคนคอยเฝ้าดูอยู่เท่าไหร่ ขั้นต่อมาก็คือเส้นทางหลบหนีที่ต้องวางแผน.........”
เมื่อถึงเวลาตอนบ่าย ก็มีแขกเหรื่อทยอยกันเข้ามาร่วมงาน แต่ก็เพียงแค่แขกรับเชิญของตระกูลเล็กๆเท่านั้น พวกตระกูลใหญ่คงไม่ถึงกับต้องมาแต่หัววันเช่นนี้
แต่ภายในงานเลี้ยงของตระกูลเชียนตอนนี้ก็แลดูคึกคักขึ้นมา ไม่ช้าไม่นานนักแขกผู้เข้าร่วมงานต่างก็ได้พบเจอกับเพื่อนฝูงในงานเลี้ยง ต่างก็ทักทายล้อมวงพูดคุยด้วยกัน เพื่อรอเวลาเริ่มงานหมั้นในค่ำคืนนี้
เมื่อถึงเวลากลางคืนประมาณหนึ่งทุ่ม ทุกสิ่งทุกอย่างก็แทบจะเตรียมพร้อมเรียบร้อยแล้ว คนใหญ่คนโตพวกตระกูลใหญ่นั้นต่างเริ่มทยอยปรากฏตัวออกมาให้เห็นกันแล้ว
ไม่ว่าจะเป็นตระกูลใหญ่ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ ตะวันตกเฉียงเหนือ ตะวันออกเฉียงเหนือ ตะวันออกเฉียงใต้ รวมทั้งในเมืองหลวง ตระกูลใหญ่แต่ละตระกูลนั้น หัวหน้าครอบครัวต่างก็มาร่วมงานด้วยตัวเองหรือไม่ก็ส่งลูกชายคนโตของตระกูลเป็นตัวแทนมาร่วมงานด้วย
นอกจากตระกูลสูงศักดิ์พวกนี้แล้ว ก็ยังมีพวกนักธุรกิจใหญ่โต หรือไม่ก็ผู้หลักผู้ใหญ่จากทางการรัฐบาล รวมไปถึงพวกที่ไม่เพียงแต่มีความสัมพันธ์กับตระกูลเชียนในแถบทางตะวันตกเฉียงใต้แล้ว ก็ยังมีพวกผู้คนที่คิดอยากจะมาเกาะแกะกับคนของตระกูลเชียนก็มีจำนวนไม่น้อยเช่นกัน
สำหรับคนอื่นนอกจากนี้แล้ว ก็ยังมีอีกมากมายนับไม่ถ้วน ก็ไม่แนะนำมากแล้ว
ไม่เพียงแต่เท่านี้ คนที่เป็นจุดเด่นที่สุดภายในงานเลี้ยงก็ย่อมต้องเป็นตระกูลเชียนกับตระกูลอู๋อย่างแน่นอน เมื่อถึงเวลายามเย็น เจ้าบ่าวตระกูลอู๋คนนั้นก็ปรากฏตัวออกมาแล้ว
อายุประมาณราวยี่สิบต้นๆ หน้าตาหล่อเหลาเอาการ รูปร่างแข็งแรงบึกบึน ส่วนใหญ่คุณชายตระกูลผู้สูงศักดิ์ทั้งหลายก็มักจะฝึกวรยุทธ์ทั้งนั้น จึงมีรูปร่างที่ไม่ผอมบางเกินไป
แต่งกายในชุดสูทสีขาว ปรากฏอยู่ตรงหน้าผู้คนด้วยท่าทีผ่อนคลาย อีกทั้งยังพูดคุยอย่างเป็นกันเอง ท่าทางสัมมาคารวะมีมารยาทต่อผู้คน ทำให้ผู้พบเห็นต่างก็รู้สึกชื่นชอบ
ผ่านไปไม่นานนัก ก็สามารถตอบรับคำทักทายจากแขกเหรื่อที่มาร่วมงานเป็นจำนวนมาก
เฉินเฟิงยืนอยู่อีกมุมหนึ่งไม่ได้เข้าไป เขาเพียงแต่ยืนสังเกตดูอยู่ที่นั่น ส่วนเชียนหนิงก็ไม่รู้หายไปไหนแล้ว
ตอนนี้อาจจะเป็นช่วงเวลาที่กำลังครึกครื้น แต่ว่าจะต้องมีเรื่องราวบางอย่างเกิดขึ้นอย่างแน่นอน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
คือรำคาญพระเอกแนวนี้มากมีเงินรวยแต่ทำตัวติดดินให้คนดูถูกตัวเอง ดูถูกตัวเองก็ไม่เท่าไรเมียตัวเองต้องมาทนโดนดูถูกไปด้วยเพื่อ..ตระกระความคิดนี้มันยังไง ไม่ต้องอวดรวยก็ได้ แค่รู้จักปรับลุคตัวเอง ให้ไม่ดูติดดินเกินไปจนคนอื่นดูถูกแค่นี้ก็ยากเกินไปรึไง ไม่รำคาญพวกโง่วิ่งมาหาเรื่อง ก็ควรนึกถึกว่าพวกโง่จะหาเรื่องเมียตัวเองด้วยสิ...
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...