ลูกเขยมังกร นิยาย บท 870

เฉินเฟิงทำท่าถูมือไปมา หัวเราะแล้วพูดว่า “มันไม่ใช่ง่ายเลยที่มีโอกาสจะได้เจอกับคุณเพียงลำพังคนเดียวอย่างนี้ ผมจะปล่อยให้ผ่านไปได้ยังไงกันล่ะ รอให้คุณจากไปแล้ว งั้นค่อยลงมือกับคุณก็คงไม่ได้ง่ายดายเช่นนี้อีกแล้ว”

หลี่ชื่อจือถอยหลังไปครึ่งก้าว แต่ยังไม่เชื่อว่าเฉินเฟิงจะลงมือจริงๆ

“ถึงแม้ฝีมือคุณจะอยู่ในระดับขั้นสูงสุดก็จริง แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่เห็นตระกูลเชียนอยู่ในสายตาอย่างนี้ได้นะ?”

เฉินเฟิงพูดว่า “นี่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลเชียนเลย ขอเพียงพวกเราต่อสู้กันขึ้นมาจริงๆ จะเป็นใครลงมือก่อนก็ไม่เห็นแตกต่างอะไรเลย”

หลี่ชื่อจือมองไปยังเฉินเฟิงด้วยความโกรธ “คุณชายเฉินจะเอาอย่างงี้จริงๆเหรอ?”

แต่ว่ายังพูดไม่ทันขาดคำ เฉินเฟิงก็เริ่มลงมือแล้ว ในเมื่อรับปากกับเชียนหนิงแล้วว่าจะสร้างสถานการณ์วุ่นวายขึ้นมา งั้นเวลานี้ก็จะเป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดแล้ว

ส่วนถ้าหากสามารถสังหารหลี่ชื่อจือที่นี่ได้จริงๆ งั้นก็ยิ่งวิเศษที่สุดแล้ว

ซัดฝ่ามือออกไปหนึ่งที เป้าหมายก็คือศีรษะของหลี่ชื่อจือ

แต่ว่าหลี่ชื่อจือถึงแม้ว่าจะสูงวัยแล้วก็ตาม แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่สามารถรับมือได้ เฉินเฟิงก็เจตนาที่จะให้ความวุ่นวายของสองคนสามารถยืดเวลาออกไปให้นานที่สุด ดังนั้นจึงลงมืออย่างออมแรง

หลี่ชื่อจือหลบฝ่ามือนี้ไปได้อย่างง่ายดาย ยกไม้เท้าในมือขึ้นขวาง พุ่งไปยังช่วงเอวของเฉินเฟิง ด้วยพลังที่ค่อนข้างแรงทีเดียว

ฝีมือระดับชั้นของเฉินเฟิงถึงอย่างไงก็สูงกว่าของหลี่ชื่อจือ จึงหลบหลีกไปได้อย่างง่ายดาย แต่ว่าทันทีที่ไม้เท้ากวาดผ่านด้านหน้าของเฉินเฟิงนั้นก็ยืดยาวออกมาหนึ่งท่อนทันที ท่อนที่ยื่นออกมานั้นกลับเป็นมีดดาบที่แหลมคม

แต่ว่ากระบวนท่าของเฉินเฟิงก็ได้จบลงแล้ว หากจะเปลี่ยนกระบวนท่าใหม่ก็ไม่ทันเสียแล้ว กระบี่นั้นก็ปาดผ่านไปยังหน้าท้องของเฉินเฟิงเกิดเป็นบาดแผลขึ้นมาทันที

มันเป็นเรื่องเหลือเชื่อ ที่ทำให้เฉินเฟิงถึงกับต้องตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบไปก่อน

ในเมื่อได้รับบาดเจ็บแล้ว เขาก็รีบถอยห่างออกไป ยืนให้ห่างจากหลี่ชื่อจือไกลหน่อย เขาพูดเยาะเย้ยว่า “สมกับที่เป็นถึงหลังจู่เสียจริง แค่นี้ก็สามารถทำให้ฉันบาดเจ็บไปก่อนเลย”

เฉินเฟิงถึงแม้จะได้รับบาดเจ็บ แต่ว่าสำหรับหลี่ชื่อจือแล้วก็ยังไม่สามารถที่จะต้านทานซึ่งหน้าโดยตรงได้ ทั้งสองคนต่างก็เดินห่างออกไป เขาก็ไม่กล้าที่จะบุกขึ้นไป ได้แต่พูดอย่างเรียบๆว่า “นี่เป็นเพียงแค่วิธีปกป้องรักษาชีวิตตัวเองเอาไว้เท่านั้น นึกไม่ถึงว่าคุณชายเฉินจะเป็นคนแรกที่ได้ลิ้มลอง”

คำพูดของเขารุนแรงกว่าคำพูดที่ด่าทอเฉินเฟิงเสียอีก เป็นการพูดให้เห็นชัดว่าเฉินเฟิงรังแกผู้ที่อ่อนแอกว่า ไม่คำนึงถึงจริยธรรมของผู้ฝึกวรยุทธ์ แต่ว่าเฉินเฟิงก็ไม่ได้โต้เถียงใดๆ

เขาจัดการกับบาดแผลของตัวเองอย่างง่ายๆ ใช้เสื้อผ้าพันแผลขดมัดไว้เป็นก้อน ใช้วิธีนี้เพื่อห้ามเลือดไว้ แต่ว่าบาดแผลลึกมาก ชั่วพริบตาเดียวก็ทำให้เสื้อผ้าที่ห่อไว้นั้นมีเลือดสีแดงซึมออกมาแล้ว

ขณะนี้ก็มีคนมามุงดูพวกเขาแล้ว เพียงแต่ว่าแขกผู้มีเกียรติทั้งหลายที่เข้ามาชมดูนั้น ก็ไม่มีใครกล้าที่จะเข้ามาห้ามเลย ส่วนคนของตระกูลเชียนก็ยังไม่ทันได้มาเห็น

ความวุ่นวายก็ยังขยายวงกว้างไม่มากพอ เฉินเฟิงจึงต้องก่อกวนต่อไปอีก

คราวนี้สำหรับตาแก่นี้ก็ได้เตรียมป้องกันตัวไว้แล้ว เฉินเฟิงจึงไม่คิดที่จะออมมืออีกต่อไป แต่ละกระบวนท่าล้วนหมายเอาชีวิตทั้งนั้น มุ่งเป้าสังหารเขาให้ตายอยู่ตรงนี้เลย

หลี่ชื่อจือก็ต้องต่อต้านอย่างสุดฤทธิ์ แต่ว่าเฉินเฟิงจะไม่ออมมืออีกแล้ว ผ่านไปไม่กี่กระบวนท่า เฉินเฟิงก็ได้บีบข้อมือของหลี่ชื่อจือไว้ได้ ใช้มือออกแรงบิดไปหนึ่งที กระดูกก็แตกร้าวทันที

หลี่ชื่อจือเพียงแค่ขมวดคิ้วเท่านั้น ไม่ส่งเสียงร้องออกมาแม้แต่นิดเดียว

สมกับเป็นลักษณะของหมาป่าอย่างแท้จริง เพียงแค่มองดูจากความอดทนเช่นนี้แล้ว เฉินเฟิงก็รู้แล้วว่าเจ้าหมอนี่ไม่ธรรมดาเลยทีเดียว

แต่ว่าตอนนี้เขาไม่มีทางที่จะถอยไปได้อีกแล้ว

ทำลายแขนของหลี่ชื่อจือไปข้างหนึ่งแล้ว ถ้าหากว่าตระกูลเชียนยังไม่ปรากฏตัวออกมาอีกละก็ เขาอาจจะเอาชีวิตของฝ่ายตรงข้ามได้อย่างง่ายดาย

ไม่รู้ว่าเป็นความบังเอิญ หรือว่าเป็นการเจตนาที่มาทันเวลาพอดีเช่นนั้น ฝ่ามือของเฉินเฟิงที่กำลังจะฟาดลงกลางศีรษะนั้นก็ถูกคนขัดขวางเอาไว้แล้ว

ส่วนคนที่ขัดขวางเขาก็ไม่ใช่ใครอื่น ก็คือเชียนสวนยี่นั้นเอง

เขาลากแขนของเฉินเฟิงไว้ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณท่าน คุณกำลังจะทำอะไรเหรอ?”