ลูกเขยมังกร นิยาย บท 871

ภายในสวนดอกไม้ของต้นตระกูลเชียน ถึงแม้จะอยู่ในความมืด แสงสลัวที่สาดส่องออกมาจากพุ่มดอกไม้ เพิ่มสีสันความเพลิดเพลินมากยิ่งขึ้น ในช่วงเวลานี้ก็เป็นเวลาที่ดอกไม้พวกนั้นกำลังเบ่งบานเต็มที่ ทำให้ทิวทัศน์งดงามไปด้วยดอกไม้นานาชนิดที่ต่างบานสะพรั่งไปทั่วสารทิศ

เชียนหนิงกำลังเข็นรถกับข้าวค่อยๆเดินมาตามข้างทาง ก้มหน้าลง แต่ระหว่างทางก็คอยสอดส่องคนที่เดินข้างทางเป็นระยะๆ

แต่งตัวด้วยชุดฟอร์มของพนักงานบริการ ในสวนดอกไม้เดิมทีก็ไม่ค่อยมีผู้คนอะไรมากนัก จึงไม่ได้เป็นจุดที่น่าสนใจ

แม้แต่เชียนหนิงเองก็ยังรู้สึกผ่อนคลายลงบ้างแล้ว

แต่ว่า เขาก็ต้องหยุดลง ปากทางข้างหน้ามีผู้ชายคนหนึ่งยืนขวางอยู่ ดูเหมือนว่ากำลังรอเขาอยู่

คุณชายตระกูลอู๋ แขกผู้มีเกียรติทุกคนในงานไม่มีใครที่ไม่รู้จักเขาเลย เชียนหนิงรู้จักเขามานานมากกว่านั้นอีก

เขาก็ยังใส่ชุดสูทสีขาวนั้น ดูเหมือนเพื่อมารอเชียนหนิงแล้ว แม้แต่เสื้อผ้าก็ยังไม่มีเวลาเปลี่ยนเลย

“คนที่แกจะพาหนีเป็นคู่หมั้นสาวของฉันเอง ฉันจึงต้องมาขัดขวางแกไว้”

ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้นก็ตาม ขณะที่เขากำลังพูดจาอยู่นั้นใบหน้าก็ยังคงแฝงด้วยรอยยิ้ม

เป็นไปตามแผนที่เฉินเฟิงพวกเขาได้วางไว้เอาแล้ว ตอนนี้หญิงสาวคนนั้นก็ได้หลบอยู่ภายในข้างล่างรถเข็นกับข้าว เธอยังไม่ได้ปฏิเสธคำขอร้องของเชียนหนิง ที่จะหนีตามเชียนหนิงออกไปจากที่นี่

เชียนหนิงมองดูผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหน้า สีหน้าเขาเคร่งเครียด พูดอย่างเยือกเย็นว่า “เธอจะไม่ตามแกไป แล้วเธอก็จะไม่เป็นของแกด้วย”

คุณชายตระกูลอู๋ก็ชี้ไปยังรถเข็นกับข้าวในมือของเชียนหนิง แล้วพูดอย่างราบเรียบว่า “ฉันไม่อยากจะขัดแย้งกับคนของตระกูลเชียน วางรถเข็นลง แกก็ไปได้แล้ว”

แต่มือที่จับรถเข็นกับข้าวของเชียนหนิงก็ยังจับไว้แน่น ไม่มีวี่แววที่จะปล่อยมือลงแม้แต่นิดเดียว

คุณชายตระกูลอู๋ก็พูดอีกครั้งหนึ่งว่า “งั้นก็อย่ามาโทษว่าฉันลงมือล่ะ”

พูดจบ ชั่วพริบตาเดียวเขาก็มาถึงตรงหน้าเชียนหนิงแล้ว มือข้างหนึ่งก็ไปจับข้อมือของเชียนหนิงไว้ เพื่อจะให้เขาปล่อยมือออก

เชียนหนิงก็รีบยกมือขึ้นปกป้อง ด้วยท่าทางที่มีความไวเช่นกัน ปัดมือที่ยื่นเข้ามาของฝ่ายตงข้ามออกไป พร้อมกับเตะออกไปหนึ่งที คิดที่จะบีบให้ฝ่ายตรงข้ามถอยร่นออกไป

ทั้งสองคนใช้เวลาสั้นๆเพียงไม่กี่อึดใจก็ปล่อยหมัดชกไปไม่ต่ำกว่าสิบกระบวนท่าแล้ว ต่างฝ่ายต่าต่างทำอะไรอีกฝ่ายหนึ่งไม่ได้เลย

พละกำลังของของคุณชายตระกูลอู๋น่าจะอยู่เพียงแค่หั้วจิ้งชั้นสุด ไม่แตกต่างอะไรกับเชียนหนิงไปมากนัก

เมื่อไม่ได้ดั่งที่คาดหมายเขาได้แต่ถอยหลังออกไปเอง หลังจากถอยออกไปเจ็ดแปดก้าว แล้วพูดว่า “สมแล้วที่เป็นคนที่ตระกูลเชียนหมายมั่นปั้นมือให้เป็นปรมาจารย์ในรอบร้อยปีที่ผ่านมา ถึงแม้อายุเพียงเท่านี้ ก็สามารถเข้าถึงระดับชั้นสุดแล้ว ฉันกลับนึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นแกที่คิดจะพาคู่หมั้นสาวของฉันหนีไป”

ฐานะของเชียนหนิงไม่ยากที่จะเดาออกมาได้ ด้วยพลังความสามารถและอายุของเขา อีกทั้งฐานะของบ้านตระกูลชียน ก็ย่อมเดาออกได้อย่างง่ายดายว่าเป็นเชียนหนิง

แต่ตอนนี้เชียนหนิงก็ไม่สนใจอะไรแล้ว ขณะที่เขาคิดตัดสินใจจะพาหญิงสาวหนีไปนั้น เขาก็ถูกกำหนดไว้ที่จะต้องถูกตระกูลเชียนและตระกูลอู๋จ้องตามไล่ล่าแล้ว เพียงแต่ว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ถ้าเขาไม่สามารถจะจัดการเขาได้ ก็ไม่มีทางที่จะหนีออกไปจากที่นี่ได้

“ต่อให้แกจะแข็งแกร่งยังไง วันนี้แกก็ไม่มีทางที่จะออกไปจากที่นี่ได้หรอก” คุณชายตระกูลอู๋พูดย้ำอีกครั้งหนึ่ง เขาหัวเราะอย่างดูถูก แต่กลับไม่ได้สนใจหญิงสาวที่อยู่ในรถเข็นกับข้าวเลย เขารู้สึกจะสนใจเชียนหนิงมากกว่าเสียอีก

เชียนหนิงในใจร้อนรนมาก เพียงแต่เขาไม่มีทางเลือกแล้ว ไม่งั้นก็ต้องลุยไปข้างหน้าอย่างเดียว หรือไม่งั้นก็จะต้องถูกตระกูลเชียนจับไปกักขังไว้ตลอดไป

เมื่อเขาวางมือออกจากรถเข็นกับข้าว เขาก็ก้มหน้าลงไป เปิดผ้าคลุมออก หญิงสาวตอนนี้กำลังนั่งนิ่งๆอยู่ข้างใน เอามือกอดเข่าไว้ เพียงแต่ไม่รู้ว่าข้างนอกเกิดอะไรขึ้น

ตอนนี้เชียนหนิงก็ยื่นหน้าเข้ามา เธอก็มองไปยังเชียนหนิงด้วยความสงสัย ราวกับอยากจะถามว่าข้างนอกเกิดอะไรขึ้น

เชียนหนิงไม่รอให้เธอถาม ก็พูดด้วยน้ำเสียงเบาๆว่า “ไม่มีอะไร คุณเชื่อใจฉันเถอะ”

สำหรับเธอแล้ว สายตาที่มุ่งมั่นของเชียนหนิงนั้น เธอไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ก็คล้ายกับเพิ่มพลังให้กับเธอ เธอพยักหน้าตอบรับเชียนหนิงไป

เชียนหนิงหยิบกระบี่ที่อยู่ข้างตัวเธอนั้นออกมา ส่วนใหญ่แล้วเขาจะพกกระบี่ไว้ข้างกายเสมอ กระบี่ยาวเมื่อออกจากฝัก ส่องแสงประกายที่เยือกเย็น เสียงดังแสบแก้วหู ราวกับเสียงที่โหยหวนบาดใจ

เชียนหนิงไม่ค่อยถนัดในการชกเตะต่อยนัก แต่ถนัดการใช้กระบี่ยาวมากกว่า