ลูกเขยมังกร นิยาย บท 873

ภายในห้องใต้ดินที่มืดมิด บริเวณรอบๆไม่มีแสงสว่างอะไรเลย อากาศภายในคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหม็นอับที่ไม่ได้เห็นแสงตะวันมานับแรมปี

หนูตัวหนึ่งกำลังขบเคี้ยวอะไรอยู่ ทันใดนั้นประตูไม้ที่ขัดสีกันเกิดเสียงดังแสบแก้วหูขึ้น ทำให้มันตกใจวิ่งหนีไป

หลังจากที่ประตูไม้เปิดออกแล้ว มีคนเปิดสวิตซ์ไฟตรงมุมผนังห้อง หลอดไฟทังสเตนที่แสงไฟสลัวดวงหนึ่งแขวนอยู่ตรงกลางห้องใต้ดิน แค่ต้องการให้คนสามารถมองเห็นได้เท่านั้น เพียงแต่เห็นไม่ชัดเจน

เฉินเฟิงถูกมัดไว้ นั่งอยู่บนเก้าอี้ที่มีเพียงตัวเดียวภายในห้องใต้ดินนี้ บนศีรษะก็คือหลอดไฟที่เพิ่งเปิดสว่างไว้ ศีรษะของเขาก็ยังห้อยตกลงมา ดูเหมือนยังกำลังสลบอยู่

คนที่เข้ามานั้นใส่เสื้อคลุมทั้งตัว ปิดบังร่างกายทุกส่วนไว้ จึงดูไม่ออกว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง จะอ้วนหรือผอม

เขาเดินมาถึงตรงหน้าเฉินเฟิง แล้วเอาอะไรบางอย่างใส่ไว้ตรงจมูกของเฉินเฟิง ผ่านไปสักพัก เฉินเฟิงก็ค่อยๆตื่นขึ้นมา แต่ว่าศีรษะรู้สึกจะปวดร้าวอย่างรุนแรง

เมื่อรอให้เฉินเฟิงฟื้นขึ้นมาแล้ว คนที่ใส่เสื้อคลุมคนนั้นก็ถอยห่างออกไปหลายก้าว เพื่อรักษาระยะห่างกับเฉินเฟิงไว้

เฉินเฟิงลืมตาขึ้นมา รู้สึกว่าตัวเองถูกมัดไว้ ก็นับว่ายังสามารถควบคุมสติอารมณ์ไว้ได้ดี ดิ้นรนไปสักพักหนึ่ง รู้ว่าไม่มีทางที่จะดิ้นหลุดได้ จึงเลิกล้มความตั้งใจ

จากนั้นก็หันไปมองรอบๆด้าน เขาก็ย่อมได้เห็นไอ้คนลึกลับคนนั้นยืนอยู่ตรงหน้าเขา แต่ว่าสายตาก็ไม่ได้หยุดอยู่ตรงนั้น กวาดสายตาไปบริเวณรอบๆต่อไปอีก พบว่าบริเวณแวดล้อมที่ตัวเองอยู่นั้น เป็นที่โล่งว่างเปล่าปิดมิดชิดไว้ สุดท้ายแล้วสายตาก็หยุดอยู่ตรงหน้าอีกฝ่ายหนึ่ง

ไอ้หมอนั่นพอเห็นเฉินเฟิงสงบนิ่งแล้ว จึงปริปากพูดว่า “สวัสดี”

เขาทักทายด้วยเสียงแผ่วเบา จงใจพยายามกดเสียงให้ต่ำลง เพื่อจะได้แยกแยะไม่ออกว่าเขาเป็นเพศอะไร

เฉินเฟิงพูดว่า “ฉันไม่ดีด้วย เพียงแต่ไม่รู้ว่าแกเป็นใคร แล้วชายหญิงคู่นั้นล่ะ?”

เฉินเฟิงไม่ได้รู้สึกตกใจกลัวเพราะว่าตัวเองถูกจับขังไว้ที่นี่ เพราะว่าเขารู้ดีว่าถึงแม้ตัวเองจะตกใจกลัวก็ไม่มีประโยชน์อะไร

คนนั้นพูดว่า “พวกเขาขายแกให้กับฉันแล้ว ในราคาที่ถูกมากเลย ส่วนตอนนี้แกก็เป็นของฉันแล้ว แต่ตอนนี้ฉันยังไม่อยากจะฆ่าแก ฉันอยากให้แกมีชีวิตอยู่ มีชีวิตอยู่ต่อไปเรื่อยๆ”

เฉินเฟิงไม่มีทางที่จะเข้าใจความหมายของเขา อย่างน้อยก็ไม่มีทางที่จะเข้าใจว่าทำไมถึงถูกขายเช่นนี้ได้

เขาพูดว่า “ในเมื่อแกไม่อยากฆ่าฉัน งั้นก็จะต้องมีเป้าหมายอื่นอย่างแน่นอน เงินหรือ? ยังมีอะไรอีกล่ะ?”

เฉินเฟิงพยายามมองดูส่วนที่โผล่ออกมาให้เห็นของฝ่ายนั้น แต่ว่าด้วยแสงไฟส่องลงมาถึงแค่ตรงด้านหน้าตัวเขาเท่านั้น ส่วนคนนั้นก็ยืนอยู่ตำแหน่งตรงนั้นพอดี ทำให้เฉินเฟิงไม่สามารถที่จะเห็นหน้าเขาได้ชัดเจน

“เงินเหรอ? ฉันรู้ว่าแกมีเงินเยอะ แต่ฉันไม่ต้องการ”

เฉินเฟิงก็มองหน้าเขาอีกที แล้วพูดว่า “ถ้าไม่ใช่เรื่องเงิน งั้นสำหรับแกแล้วฉันก็คงจะไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว”

“ไม่หรอก แกยังมีประโยชน์อีกเยอะ สิ่งที่แกรู้มา ความลับในร่างกายแก ยังมีคนที่ต้องการแกพวกนั้นอีก”

ในที่สุดเฉินเฟิงก็ถูกยั่วยุประสาทด้วยคำพูดนี้ เขาไม่สามารถควบคุมอารมณ์ให้สงบลงได้อีกแล้ว จึงสอบถามไปว่า “แกเป็นใครกันแน่?”

คุณนั้นหัวเราะเยาะว่า “ฮาๆ แกตื่นเต้นล่ะสิ แกรู้แล้วว่าฉันรู้ความลับในร่างกายแก นี่เป็นความลับส่วนตัวของแกเอง แต่ว่าแกไม่เคยพูดกับคนอื่นเลย แต่ฉันกลับรู้เรื่องนี้ แกถามว่าฉันเป็นใคร ฉันก็เป็นเพียงคนที่คอยจับตาดูแกอยู่ตลอดเวลานะสิ”

เขาถามด้วยน้ำเสียงที่ต่ำว่า “แกกำลังกลัวเหรอ?”

เฉินเฟิงรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาบ้างจริงๆแล้ว เขารู้ว่าความลับสุดยอดของตัวเองคืออะไร ก็อย่างที่เขาพูดมานั่นแหละ เขาไม่เคยพูดให้ใครฟังเลย

เฉินเฟิงก็ได้แต่จ้องมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา ไม่ได้ตอบคำถามของเขา

แต่เขาก็ไม่แยแส “แกเป็นคนที่บาปหนามากคนหนึ่ง คนเลวทรามชั่วช้าของผืนแผ่นดินนี้ กลิ่นเน่าเหม็นที่แผ่ซ่านออกจากตัวแกนั้น ก็เริ่มมีหนอนชอนไชเต็มไปหมดแล้ว แต่ว่าไม่มีใครเห็น ยิ่งไม่มีใครเลือกที่จะเตือนสติแก พวกเขาเพียงแต่แกล้งทำเป็นมองไม่เห็น พวกเขาก็บาปกรรมเหมือนกันทั้งนั้น”