ลูกเขยมังกร นิยาย บท 882

และด้วยความที่หลงหลินเป็นคนมีนิสัยเย็นชาอยู่แล้ว แม้ว่าเชียนชิวจะพยายามพูดคุยกับเธอมากกว่าสิบประโยค แต่เธอกลับแทบจะไม่ได้ตอบกลับเขาเลยแม้แต่คำเดียว ส่วนทางด้านเฟิ่งซีที่เป็นเพราะเรื่องของพิษหนาวจึงทำให้อารมณ์ไม่ค่อยดีมากนัก ทำให้นอกจากการตอบสนองบางครั้งในตอนที่พูดคุยกับเฉินเฟิงแล้ว เธอก็ไม่ยอมพูดคุยกับคนอื่นเลย

“ตระกูลเชียนนั้นมีอำนาจใหญ่โตมาก ยิ่งโดยเฉพาะในทะเลทรายนี้ก็ยิ่งหาที่เปรียบไม่ได้เลย การใช้อำนาจของเหล่าตระกูลน้อยใหญ่ในทะเลทรายแห่งนี้ล้วนต้องคอยว่าตามทิศทางอำนาจของตระกูลเชียนของเราทั้งนั้น ……”

“ถ้าหากพูดถึงรุ่นนี้ของตระกูลเชียนแล้ว นอกจากคนที่นอนไม่ลืมตาคนนั้นแล้ว ก็เป็นผมเชียนชิวคนนี้เอง ……”

เขาเอาแต่พูดจาโอ้อวดอยู่ตรงนั้น ในขณะที่สองพี่น้องตระกูลฉางไม่ได้แสดงท่าทีใดๆ ออกมาเลย แต่นั่นกลับทำให้เขาเข้าใจว่าพวกเธอสองคนฟังแล้วเกิดความทึ่งในตัวเขาจนต้องชื่นชมเขาไปเสียอย่างนั้น

จะมีก็เพียงแต่เฉินเฟิงที่กำลังจ้องมองเขาด้วยความเย้ยหยันเท่านั้น แต่เพราะเดิมทีเขาไม่ได้สนใจในตัวเฉินเฟิงอยู่แล้ว จึงทำให้เขาไม่ทันได้สังเกตสีหน้าของเฉินเฟิงที่แสดงออกมาในตอนนี้

และเมื่อทั้งหมดเดินมาถึงด้านนอกห้องรักษาตัวของนายท่านเชียน หลงหลิงก็พูดขึ้นมา ： “คุณไม่จำเป็นต้องตามเข้าไป ในขณะที่พวกเราสองพี่น้องทำการรักษา ไม่สะดวกให้คนนอกเข้าไปดู”

แน่นอนว่านั่นทำให้เชียนชิวผิดหวังไม่น้อย แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ จนได้เห็นเฉินเฟิงเดินตามเข้าไปด้วย จึงถามออกมาด้วยความสงสัย

“ทำไมเขาถึงต้องตามเข้าไปด้วย？”

เฉินเฟิงชิงหัวเราะเยาะออกมา： “นั่นมันก็เป็นเพราะว่าผมไม่ใช่คนนอกไงล่ะ ทำไมคุณถึงไม่มีการสังเกตเลยสักนิด”

เมื่อพูดจบ เขาก็ไม่สนใจอีกว่าเชียนชิวจะแสดงสีหน้าแบบไหน แล้วเดินตามหลงหลินพวกเธอเข้าไปด้านในห้องรักษาตัว

อันที่จริงแล้ววิธีการรักษาก็ยังเป็นวิธีเดียวกันหมดเลย คือต้องฝังเข็มไปยังจุดต่างๆ บนร่างกายของนายท่านเชียน เพื่อสะกดพิษหนาวที่อยู่บนร่างกายของเขา พร้อมกับทำแบบนี้อยู่ซ้ำๆ เพื่อรอให้เกิดการฟื้นตัวของร่างกาย จากนั้นจึงค่อยเสริมด้วยสมุนไพรอื่นๆ ถึงจะบอกว่าวิธีนี้สามารถชะลอพิษได้ แต่ก็ยังไม่ใช่วิธีการรักษาให้หายขาดได้

ทางด้านเฉินเฟิงนั้นยังคงทำหน้าที่ในการช่วยพยุงเหมือนเดิม ถึงแม้ว่านายท่านเชียนจะมีอายุมากแล้ว แต่เมื่อก่อนก็เคยเป็นคนที่ฝึกฝนวิชาการต่อสู้ จึงทำให้เขามีร่างกายและโครงร่างที่ใหญ่ และแม้ว่าต่อมาจะมีการหดลงไปตามอายุ แต่ก็ยังดูมีความแข็งแกร่งมากกว่าชายที่เป็นผู้ใหญ่ทั่วไป ซึ่งแน่นอนว่าความน้ำหนักจากความแข็งแรงนี้ดูจะไม่ค่อยเหมาะกับพี่น้องตระกูลฉางเลยจริงๆ

จากนั้นก็ต้องทำแบบนี้ซ้ำๆ วันละสองครั้ง จนกว่าจะครบเจ็ดวัน แต่ตอนนี้สีหน้าของนายท่านเชียนดูดีขึ้นมาไม่น้อยเลยทีเดียว

ซึ่งในช่วงเวลานั้นก็มีเชียนชิวที่มาคอยอยู่ดูแลช่วยเหลือด้วยอีกแรง แต่ทุกอย่างก็เหมือนเดิม พี่น้องตระกูลฉางที่นอกจากจะเรียกใช้เขาเวลาที่ต้องการให้เขาไปจัดเตรียมสมุนไพรบางอย่างหรือให้เขาออกไปซื้อของแล้ว ในช่วงเวลาอื่นๆ พวกเธอก็ไม่พูดคุยกับเขาเลย

แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังคงมีความมุ่งมั่น และพยายามหาวิธีเข้าใกล้อีกฝ่ายอย่างลดละ รวมทั้งแม้แต่จะต้องเข้าหาเฉินเฟิงก็ตาม

“พี่ชาย คุณกับสาวสวยสองคนนั้นเป็นอะไรกันงั้นหรอครับ ？” เขาเดินตรงมายังเฉินเฟิงแล้วถามด้วยความอยากรู้

เดิมทีเฉินเฟิงไม่อยากที่จะไปสนใจเขา แต่เมื่อนึกถึงเชียนหนิงที่ตอนนี้ยังไม่มีข่าวคราวของเขาเลย เขาจึงตอบกลับ ： “ผมจะถามคุณสักสองสามคำถามก่อน หากว่าคุณตอบผม ผมก็จะบอกเรื่องความสัมพันธ์ของผมกับพวกเธอให้กับคุณ”

เชียนชิวตอบกลับอย่างระวังตัว： “ถ้าหากว่าไม่ก้าวก่ายเรื่องความลับของตระกูลเชียน ผมจะบอกแน่นอน แต่ถ้าหากว่าล้ำเส้นเข้ามาเกี่ยวกับตระกูลเชียน ผมจะไม่พูดอะไรออกมาทั้งนั้น”

สำหรับเฉินเฟิงแล้วเขาไม่ได้มีความสนใจในเรื่องความลับของตระกูลเชียนอยู่แล้วจึงตอบกลับ ： “แน่นอนว่าไม่ได้เป็นเรื่องเกี่ยวกับความลับของตระกูลเชียนอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าช่วงนี้ได้ยินข่าวลือบางอย่าง ผมก็เลยอยากหาคนมายืนยันสักหน่อยก็เท่านั้น”

และเป็นเพราะความกระตือรือร้นที่อยากรู้ในเรื่องของสองพี่น้องตระกูลฉาง ดังนั้นเมื่อได้ยินเฉินเฟิงพูดแบบนี้ เขาจึงรีบตอบตกลงทันที

เฉินเฟิงจึงถามขึ้นมา： “เชียนหนิงเป็นคนตระกูลเชียนของพวกคุณใช่หรือเปล่า？”

เมื่อพูดถึงเชียนหนิงขึ้นมา เชียนชิวก็เหมือนถูกตบหน้าอย่างจัง สีหน้าของเขาดูเคร่งขรึมขึ้นมาอย่างมาก ภายในสายตาฉายแววสังหารออกมา และสิ่งนี้ทำให้เฉินเฟิงเกิดความสงสัยขึ้นมา เพราะถึงแม้ว่าเชียนหนิงจะทำเรื่องที่ไม่ถูกต้องไป แต่ไม่น่าจะทำให้เชียนชิวที่อยู่ในรุ่นเดียวกันเกิดความเกลียดชังแบบนี้ได้