ลูกเขยมังกร นิยาย บท 883

นี่ก็ถือว่าเป็นความคิดที่ดี แต่ว่าความหวังนั้นกลับริบหลี่อย่างมาก เพราะหากไม่มีพี่น้องตระกูลฉาง บางทีความหวังนี้ก็คงจะไม่มีด้วยซ้ำ

แต่ทางด้านเชียนชิวที่กำลังมองดูเฉินเฟิงครุ่นคิด ก็ฉุกคิดเรื่องของพี่น้องตระกูลฉางขึ้นมาได้ เขาจึงกล่าวถาม ： “คุณยังมีเรื่องอะไรที่อยากถามอีกหรือเปล่า ？”

ทันทีที่เห็นเฉินเฟิงส่ายหน้า เขาจึงรีบถามอีกครั้งอย่างรีบร้อน ： “อย่างนั้นตามที่คุณเคยบอกเอาไว้ ตอนนี้ถึงคราวที่คุณจะต้องบอกผมเรื่องความสัมพันธ์ของคุณและพวกเธอแล้ว”

เฉินเฟิงครุ่นคิดแล้วเรื่องนี้ไม่ได้มีผลกระทบอะไรกับพี่น้องตระกุลฉางอยู่แล้ว จึงละเว้นเรื่องนี้เอาไว้ก่อน จากนั้นก็หันไปยิ้มใส่เชียนชิว ： “ที่จริงแล้วความสัมพันธ์ของพวกเรานั้นไม่ธรรมดา”

“แล้วมันไม่ธรรมดายังไง คงจะไม่ใช่ว่าคุณกับพวกเธอเป็น ……” เชียนชิวมองไปยังเฉินเฟิงด้วยความอึ้ง

แต่ว่าเฉินเฟิงกลับไม่พูดอะไร เพียงแต่กระตุกรอยยิ้มออกมา ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่แอบแฝงไปด้วยความหมายมากมาย

ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นเดินจากไป

และหลังจากครั้งนั้นสายตาของเชียนชิวที่มองไปยังพี่น้องตระกูลฉางก็เปลี่ยนไปอย่างน่าประหลาด เขาไม่ได้มีความกระตือรือร้นดังเช่นเคย อีกทั้งบางครั้งก็เหมือนจะพยายามหลบสายตาอีกด้วย

และสิ่งนี้ทำให้พวกเธอสองพี่น้องรู้สึกแปลกใจอย่างมาก แต่ว่าทางด้านหลงหลินไม่คิดที่จะไปสักถามอะไรอยู่แล้ว จะมีก็แต่เฟิ่งซีที่หันมาถามเฉินเฟิงด้วยความสงสัย ： “ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปราวกับคนละคนแบบนั้น คุณไปทำอะไรเขาใช่หรือเปล่า ？”

เฉินเฟิงยิ้มแห้งออกมา： “ผมจะไปรู้ได้อย่างไร เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับผมด้วย ผมไม่ใช่พยาธิในกระเพาะเขาสักหน่อย”

ทว่าเฟิ่งซีกลับไม่เชื่อ： “ที่นี่ก็มีแต่คุณเท่านั้นที่จะทำอะไรเขาได้ ไม่ใช่คุณ แสดงว่าเป็นพวกเราสองคนงั้นสิ ！พูด บอกความจริงมาเดี๋ยวนี้”

แต่แน่นอนว่าเฉินเฟิงไม่กล้าบอกเรื่องที่ตัวเองไปหลอกเชียนชิวกับเธออยู่แล้ว

และเป็นเพราะสีหน้าของนายท่านเชียนที่ดีขึ้นอย่างมาก จึงทำให้ทุกคนในตระกูลเชียนรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก ราวกับได้เห็นนายท่านตื่นขึ้นมาแล้วอย่างนั้น

วันนี้เชียนสวนยี่เข้ามาเยี่ยมดูพวกเขาโดยเฉพาะ พร้อมกับกล่าวพูดแสดงความห่วงใยไม่กี่ประโยค ก่อนจะขอตัวลาไปอีกครั้ง

หลังจากที่เขาจากไป เฟิ่งซีก็เดินเข้าไปนั่งยังม้านั่งหินภายในลานบ้านด้วยความเบื่อหน่าย

เฉินเฟิงมุ่งหน้าเข้าไปหาเธอพลางชวนคุย： “น่าเบื่อมากหรือไง？พี่สาวของคุณทำงานหนักขนาดนั้น ทำไมคุณถึงไม่เรียนรู้อะไรจากเธอบ้างล่ะ”

ถึงแม้ว่าจะเป็นการเดินทางออกมาด้านนอก แต่หลงหลินมักจะนำเอาทักษะการแพทย์ของตัวเองติดตัวมาด้วยเสมอ ส่วนในเรื่องเข้าใจผิดระหว่างเธอและเฉินเฟิงก็ดูเหมือนจะถูกปล่อยผ่านไปเสียแบบนี้ เพราะในเมื่อหลงหลินไม่พูด ทางด้านเฉินเฟิงเองก็ยิ่งไม่กล้าที่จะไปพูดอะไร และแบบนั้นจึงทำให้ระหว่างทั้งสองเหมือนมีอะไรบางอย่างมาขวางกั้นเอาไว้ พร้อมทั้งยิ่งทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองดูห่างไกลออกไปเรื่อยๆอีกด้วย

เฟิ่งซีตอบกลับอย่างเบื่อหน่าย： “ในเมื่อมีพี่สาวคอยดูแลอยู่แล้ว ต่อให้ฉันจะดูแลมากแค่ไหน ก็ไม่ต่างอะไรกับการมีพี่สาวสองร่างเท่านั้น ซึ่งหากเป็นอย่างนั้นมันก็ไม่มีความหมายอะไรอยู่ดี”

เฉินเฟิงที่ฟังเธอพูดก็พลันนึกขึ้นมาว่าหากมีหลงหลินสองคนในเวลาเดียวกัน อย่างนั้นในช่วงฤดูร้อนคงไม่จำเป็นต้องเปิดเครื่องปรับอากาศแล้ว แค่ตามติดพวกเธอก็พอแล้ว

เขาตอบกลับด้วยรอยยิ้ม： “คุณพูดแบบนี้ก็เพราะต้องการหาเหตุผลไว้อู้งานมากกว่า”

เฟิ่งซีเองก็ยิ้มออกมา： “ถ้าอย่างนั้นคุณคิดว่าพี่สาวดีหรือว่าฉันดีกว่า？”

“แน่นอนว่าต้องเป็นคุณอยู่แล้ว นิสัยก็ดีมากๆ ด้วย” เฉินเฟิงที่ไม่จำเป็นต้องคิดอะไรก็ตอบออกมาทันที เพราะว่านี่ถือเป็นคำถามมาตรฐาน และมันไม่มีคำตอบอื่นอยู่แล้ว

แต่สีหน้าของเฟิ่งซีกลับหมองลง： “คุณไม่แม้แต่จะคิดเลยด้วยซ้ำ แสดงว่ากำลังหลอกฉันอยู่แน่นอน เป็นคนโกหกอยู่วันยังค่ำ ไม่มีความจริงใจเลยสักนิด”

เฉินเฟิงจึงได้เพียงตอบกลับอย่างเอือมระอา： “เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องคิด ผมก็สามารถตอบออกมาได้เร็วแบบนี้อยู่แล้ว”

เฟิ่งซีถามด้วยความสงสัย： “เป็นอย่างนั้นจริงหรอ？”

“แน่นอนอยู่แล้วสิ！ไม่อย่างนั้นหากผมใช้เวลาคิดนานกว่าจะตอบ คุณก็จะว่าผมอยู่ดี”

เฟิ่งซียิ้มออกมาราวกับว่าบางทีอาจจะเป็นอย่างที่เฉินเฟิงพูดแบบนั้นจริง

ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น ด้านนอกป่าไผ่ก็มีสายลมพัดผ่าน ส่งเสียง” ซู่ซ่า” ดังขึ้นมา

ทุกอย่างดูเป็นธรรมชาติเหมือนจะไม่มีอะไร แต่เฉินเฟิงกลับรู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปกติ ซึ่งเป็นความรู้สึกถึงอันตรายตามสัญชาตญาณ