ลูกเขยมังกร นิยาย บท 890
ถึงแม้ว่าเชียนสวนยี่จะพูดอย่างนั้น แต่หลงหลินก็ยังคงส่ายหน้ากล่าวปฏิเสธดังเดิม ： “สิ่งของเหล่านี้ยังไงก็ยังคงรบกวนให้ เจ้าตระกูลเชียนนำกลับไป อาจารย์เคยสอนพวกเราเอาไว้ว่าเรื่องบางอย่างก็อย่าได้ทำเด็ดขาด ถ้าหากว่าคุณยังยืนยันที่จะให้พวกเรารับของเหล่านี้เอาไว้ เช่นนั้นพวกเราคงจะไม่มีหน้าที่จะไปพบกับอาจารย์ได้อีก และทำได้เพียงขับไล่ตัวเองจากการเป็นศิษย์เท่านั้น ”
“คือ…… ” เมื่อถูกพูดมาถึงขั้นนี้ เชียนสวนยี่ก็หาเหตุผลใดมาหักหลังต่อไม่ได้จริงๆ เพราะเขาไม่มีทางยอมให้หลงหลินต้องขับไล่ตัวเองอยู่แล้ว
แต่หากจะให้เชียนสวนยี่ลองเกลี้ยกล่อมอีกครั้ง แน่นอนว่าเขานั้นได้เตรียมเหตุผลนั้นไว้แล้วนั่นก็คือเรื่องนี้มีความเกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของตระกูลเชียน เพราะหากมีข่าวลือแพร่สะพัดออกไป สำหรับเรื่องที่ว่าสองพี่น้องตระกูลเชียนจะรับไว้หรือไม่นั้นพวกเขาไม่ใส่ใจมากนัก แต่พวกเขาเพียงแค่สนใจว่าตระกูลเชียนอาจจะถูกตำหนิเพราะของขวัญตอบแทนแค่นี้ยังไม่สามารถมอบให้ผู้มีพระคุณได้
แต่เมื่อเห็นความแน่วแน่ของหลงหลินแล้ว เขาเองก็หมดปัญญาเช่นกัน
จนในท้ายที่สุดจึงทำได้เพียงต้องพาคนเหล่านั้นออกจากที่นี่ไป ทว่าก่อนที่จะจากไปเขาก็ยังคงหันมากล่าวกับทั้งสองด้วยความเกรงใจอีกว่า ： “ถึงแม้ว่าทั้งสองจะไม่ยินยอมรับของเหล่านี้เอาไว้ แต่ยังไงผมก็ยังต้องกล่าวขอบคุณทั้งสองเป็นอย่างมากจริงๆ ถ้าหากไม่ได้พวกคุณสองคน คุณพ่อก็คงจะไม่ฟื้นขึ้นมา”
หลงหลินพยักหน้ารับคำขอบคุณ ก่อนจะยืนเฝ้าส่งพวกเชียนสวนยี่ออกจากลานบ้านนี้ไป
เฟิ่งซีเดินไปยังข้างกายหลงหลินแล้วถามด้วยเสียงเบาๆ ： “พี่ ในเมื่ออาการป่วยของนายท่านดีขึ้นแล้ว อย่างนั้นพวกเรากลับกันได้แล้วสิ ”
หลงหลินมองไปยังประตูลานบ้านอันว่างเปล่า ก่อนจะครุ่นคิดสักพักแล้วตอบกลับ ： “พี่ตั้งใจจะรอสังเกตอาการอีกสักพักก่อน ตอนนี้นายท่านเชียนเพิ่งจะฟื้นขึ้นมา และพวกเราก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหลังจากนี้จะมีอาการกำเริบด้วยหรือเปล่า ”
“แต่ว่าพี่……” เฟิ่งซีร้อนใจอยากจะทักท้วงหลงหลิน
แต่หลงหลินกลับกล่าวปลอบใจเธอ： “เธอไม่ต้องร้อนใจ ฉันรู้ว่าเธอคิดยังไง ฉันเองก็กังวลว่าคนเหล่านั้นจะเป็นอันตรายต่อความปลอดภัยของพวกเราเหมือนกัน ดังนั้นหลังจากที่ฉันคิดวิเคราะห์แล้ว ยังไงพวกเราก็รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้าก่อน แล้วพวกเราค่อยไปกล่าวลากับเจ้าตระกูลเชียนคนนั้น ”
เมื่อได้ยินการตัดสินใจของหลงหลิงที่จะไปจากที่นี่ เฟิ่งซีก็กระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุขพร้อมกับเข้าไปกอดร่างหลงหลินเอาไว้แล้วเขย่าตัวเธออย่างไม่ยอมหยุด
“รู้อยู่แล้วว่าพี่ไม่มีทางทนปล่อยให้ฉันต้องคอยอกสั่นขวัญแขวนอยู่ที่นี่แน่นอน พรุ่งนี้พวกเรากลับกันเถอะ กลับไปยังบ้านหลังเล็กๆ ไม่ต้องไปสนใจเรื่องของตระกูลเชียนอีก จากนั้นก็อยู่ด้วยกันอย่างเงียบๆ และทำในสิ่งที่พวกเราสบายใจดีกว่า”
เมื่อเห็นเธอมีความสุขขึ้นมาจริงๆ เฉินเฟิงก็อดที่จะดีใจแทนเธอด้วยไม่ได้
เมื่อถึงเวลาเช้าตรู่ในวันถัดมา หลงหลินก็พาทั้งสองคนไปกล่าวลา แต่เชียนสวนยี่กลับกล่าวรั้งพวกเขาเอาไว้
“ตอนนี้ร่างกายของคุณพ่อเพิ่งจะกลับมาดีขึ้น ยังไงก็ยังคงต้องการให้ทั้งสองคอยดูแลมากขึ้น หวังว่าพวกคุณจะอยู่ที่นี่ต่ออีกสักสองสามวัน รอให้ร่างกายของคุณพ่อดีขึ้นมากกว่านี้อีกหน่อย ค่อยไปก็ยังไม่สาย ”
หลงหลินตอบกลับ： “อาการป่วยของนายท่านในตอนนี้ได้พ้นช่วงวิกฤตมาแล้ว จากนี้ขอเพียงแค่พักฟื้นและทานยาตามใบสั่งของพวกเราให้ตรงตามเวลา แค่นั้นก็สามารถยับยั้งการกำเริบของพิษหนาวได้แล้ว ซึ่งแน่นอนว่าพวกเราสองพี่น้องก็ไม่มีความจำเป็นแล้ว ฉะนั้นท่านเจ้าบ้านไม่ต้องกังวลใจ ”
เชียนสวนยี่ได้เพียงยิ้มฝืน： “ผมเข้าใจถึงความคิดที่จะไปจากที่นี่ของพวกคุณ เป็นเพราะว่าตระกูลเชียนไร้ความสามารถถึงได้ปล่อยให้พวกคุณต้องได้รับความหวาดกลัว หากพวกคุณยินยอมที่จะอยู่ต่อ ตระกูลเชียนขอรับรองในความปลอดภัยของพวกคุณได้เลย แต่หากว่าพวกคุณต้องการที่จะไปจริงๆ อย่างนั้นพวกเราก็คงไม่มีหน้าที่จะรั้งพวกคุณเอาไว้และในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ผมจะจัดเตรียมคนส่งพวกคุณกลับไปแล้วกันครับ”
เมื่อเห็นว่าหมดหนทางที่จะเกลี้ยกล่อมได้ เชียนสวนยี่เองก็ยอมตัดใจ เพราะไม่ต้องการที่จะไปสร้างความบาดหมางให้กับสองพี่น้องตระกูลฉาง ดังนั้นน้ำเสียงของเขาจึงมีความสุภาพอย่างมาก
และคนที่ส่งพวกเขากลับไปก็ยังคงเป็นชายคนที่ไปรับพวกเขามาในตอนนั้นตามเดิม เขาเป็นยังคนไม่พูดอะไรมาก พร้อมกับท่าทีนิ่งขรึม ซึ่งตลอดทางเขาเพียงถามแค่สิ่งที่ต้องถามเท่านั้น นอกจากนั้นเขาก็นิ่งเงียบตามเดิม
เนินเขาที่ยังคงเขียวขจี ภายใต้แสงแดดในยามเช้านั้นยิ่งทำให้พวกมันดูมีพลังมากยิ่งขึ้น เพียงแค่ทอดสายตามองออกไปไกลๆ ภายในจิตใจก็เกิดความโล่งอกขึ้นมาไม่น้อย
ตอนที่ไป ไปอย่างไร ในตอนที่ที่กลับมาก็เป็นเช่นนั้น เฉินเฟิงยังคงคอยแบกกล่องยาเดินตามหลังพวกเธอสองคน ในขณะที่ชายจากตระกูลเชียนคนนั้นก็คอยช่วยพวกเขาลากกระเป๋า และเพียงไม่นานพวกเขาก็มองเห็นประตูบ้านที่อยู่ตรงเนินเขา
แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะคนจำนวนหนึ่งมายืนอยู่บริเวณหน้าประตู และในตอนที่พวกเฉินเฟิงเดินเข้าไป คนเหล่านั้นต่างพากันเหลียวหันมามองพวกเขา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
คือรำคาญพระเอกแนวนี้มากมีเงินรวยแต่ทำตัวติดดินให้คนดูถูกตัวเอง ดูถูกตัวเองก็ไม่เท่าไรเมียตัวเองต้องมาทนโดนดูถูกไปด้วยเพื่อ..ตระกระความคิดนี้มันยังไง ไม่ต้องอวดรวยก็ได้ แค่รู้จักปรับลุคตัวเอง ให้ไม่ดูติดดินเกินไปจนคนอื่นดูถูกแค่นี้ก็ยากเกินไปรึไง ไม่รำคาญพวกโง่วิ่งมาหาเรื่อง ก็ควรนึกถึกว่าพวกโง่จะหาเรื่องเมียตัวเองด้วยสิ...
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...