ลูกเขยมังกร นิยาย บท 898

ไป๋ซูยิ้มแล้วพูดว่า “ถ้าเป็นเช่นนี้ละก็ งั้นก็จำเป็นจะต้องหาสิ่งที่สามารถทดแทนคนที่ชื่อเฉินเฟิงให้ได้ หรือไม่ก็ต้องมีอีกฝ่ายยินยอมที่ชดใช้ด้วยเงินตอบแทนจำนวนหนึ่ง”

ดูเหมือนว่าคำพูดของเขาแทบจะไม่มีความหมายอะไรเลย เฉินเฟิงก็มีแค่คนเดียว ทั้งสองฝ่ายก็ไม่มีทางที่จะปล่อยวางกันได้เลย แล้วจะได้ผลลัพธ์ที่พอใจกันทั้งสองฝ่ายได้อย่างไรกัน

ผลลัพธ์ที่ไป๋ซูได้รับคือสายตาที่เหยียดหยามของหลงหลิน แต่ดูเหมือนเขากลับไม่แยแสอะไรเลย พูดต่อไปอีกว่า “ถ้าเผื่อว่าฉันจะยื่นเสนอเงินก้อนหนึ่งให้กับคุณปู่เฉียน เพื่อจะซื้อชีวิตของผู้ชายคนนี้ล่ะ”

ชายชรามองไปยังไป๋ซูด้วยสีหน้าหวั่นไหว ถามอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า “เจ้าหนุ่มไป๋ แกรู้ไหมว่าแกกำลังพูดอะไรออกมา?”

ไป๋ซูก็พยักหน้าอย่างเรียบๆแล้วพูดว่า “ฉันก็ย่อมต้องรู้ตัวดี มันก็แค่ราคาค่างวดของชีวิตคนคนหนึ่งเท่านั้นเอง ฉันคิดว่าขอเพียงแค่คุณปู่เฉียนยอมขายละก็ ฉันก็จะเสนอให้ในราคาที่เหมาะสมอย่างแน่นอน”

คำพูดของไป๋ซูฟังดูแล้วช่างโอหังเหลือเกิน แม้แต่หลงหลินก็ยังอดสงสัยไม่ได้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่

“เจ้าหนุ่มไป๋ คุณปู่เฉียนคิดว่าตัวเองดีต่อแกก็ไม่ใช่น้อยเลยนะ แต่ทำไมแกถึงทำกับปู่ได้ขนาดนี้” ชายชราพูดตำหนิ

แต่ว่าไป๋ซูกลับพูดอย่างไม่แยแสว่า “งั้นก็คงเพราะว่าฉันแช่ไป๋ล่ะมั้ง! ฉันคิดอยากจะทำอะไรก็ต้องได้ทำอย่างนั้น ไม่มีใครสามารถห้ามฉันได้ รวมทั้งคุณปู่เฉียนด้วย”

ชายชราโกรธเคืองมาก มองไปยังไป๋ซู แต่ก็พูดอะไรไม่ออก

ที่ไป๋ซูพูดมาก็ไม่ผิด เพียงเพราะว่าเขาแซ่ไป๋ เขาจึงไม่ต้องเกรงกลัวอะไรทั้งสิ้น

มองดูท่าทางที่ไม่ยอมอ่อนข้อให้กันทั้งสองฝ่ายแล้ว หลงหลินก็รู้ตัวว่าไม่ควรจะพูดอะไรออกไปอีก ส่วนไป๋ซูนั้นถ้ายอมช่วยเหลือเธอในการช่วยให้เฉินเฟิงออกมาได้ เธอก็ย่อมรู้สึกซาบซึ้งอย่างหาที่สุดไม่ได้

ดูไปแล้วชายชรารู้สึกไม่ใส่ใจเท่าไรนัก สถานการณ์ที่หักมุมเช่นนี้ ทำให้เขาไม่สามารถที่จะปรับตัวรับมือได้

ไป๋ซูกลับยิ้มแล้วพูดว่า “คุณปู่เฉียนค่อยๆคิดไตร่ตรองไปก่อนก็ได้นะ ฉันคิดว่าพี่สาวทั้งสองก็น่าจะไม่รีบเร่งนักหรอก”

เขามองดูยังพี่น้องสองสาวตระกูลฉาง แล้วพูดต่อไปอีกว่า “แต่ให้ดีก็หวังว่ารีบตัดสินใจให้ชัดเจนจะดีกว่านะ สำหรับเงื่อนไขที่จะเสนอออกมาอย่างไรนั้น ฉันคิดว่าในใจของคุณปู่เฉียนก็น่าจะคิดคำนวณออกมาได้แล้วล่ะ”

ไป๋ซูลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปยังสองสาวพี่น้อง “พวกเรากลับไปก่อนดีกว่า ให้เวลาคุณปู่เฉียนคิดตัดสินใจหน่อยนะ”

คำพูดของเขานี้เป็นการพูดกับสองสาวพี่น้อง หลงหลินคิดดูแล้ว ก็จูงมือเฟิ่งซีเดินตามหลังไป๋ซูออกไป

หลังจากเดินพ้นจากประตูมาแล้ว หลงหลินถามอย่างสงสัยว่า “ไป๋ซู ตระกูลไป๋? เป็นตระกูลไป๋แบบไหนกันแน่ ถึงกับอาศัยคำพูดเพียงคำเดียวแค่นี้ก็ทำให้อีกฝ่ายยอมปล่อยตัวคนได้แล้ว”

ไป๋ซูหัวเราะแล้วพูดว่า “เป็นเพียงตระกูลที่ไม่ค่อยได้เรื่องตระกูลหนึ่งเท่านั้นเอง ตอนนี้ในวงการการต่อสู้ทั่วไปก็แทบจะไม่เคยได้ยินชื่อของเขามาก่อนเลย”

“คุณไม่อยากจะพูด ก็ช่างมันเถอะ” หลงหลินก็คิดเสียว่าคำพูดของเขาเป็นเพียงคำแก้ตัวเท่านั้นเอง ถ้าหากอาศัยคำพูดนี้เพียงคำเดียวก็สามารถกดดันชายชราในห้องนี้ได้แล้วละก็ ตระกูลไป๋นี้คงไม่ใช่กระจอกอย่างที่ไป๋ซูพูดอย่างแน่นอน

“ถ้าคุณคิดเช่นนี้ละก็ งั้นแล้วแต่จะคิดก็แล้วกัน ฉันก็คงไม่มีอะไรที่จะพูดมากอีกแล้ว” ไป๋ซูก็ยังไม่ยอมเปิดเผยออกมาเหมือนเดิม

หลังจากที่ไป๋ซูพาพี่น้องสองสาวตระกูลฉางกลับไปส่งที่ห้องของพวกเธอแล้ว ตัวเขาเองก็เดินเข้าไปในห้องโถงตามลำพัง

ตอนนี้ภายในนั้นไม่มีใครสักคนเลย เขาเดินเข้าไปตรงกลางห้องโถง ยืนอยู่ตามลำพังสักพักใหญ่ ก็มีคนเดินเข้ามาหาเขา

ถ้าหากชายชราคนนั้นอยู่ที่นี่ด้วยละก็ จะต้องรู้สึกเซอร์ไพรส์อย่างแน่นอนที่เห็นว่าอะซานทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้

อะซานเดินมาถึงข้างกายไป๋ซู แล้วพูดอย่างนอบน้อมว่า “ผู้ชายที่ชื่อเฉินเฟิงคนนั้นตอนนี้ก็อยู่ในห้องใต้ดินแล้ว”

ไป๋ซูพยักหน้า “พาฉันไปสิ”

อะซานตอบรับว่า “ได้ครับ”

ถึงแม้ว่าที่นี่จะเป็นคฤหาสน์ส่วนตัวของตระกูลเฉียนก็ตาม แต่กุญแจในคุกห้องใต้ดินทั้งหมดล้วนอยู่ในการดูแลของอะซานทั้งนั้น เมื่อพาไป๋ซูเดินลงไปตามทางข้างล่าง ก็จึงไม่พบเห็นมีอะไรกีดขวางเลย