ลูกเขยมังกร นิยาย บท 90

บทที่ 90 คุณชายหยางไท่

"มึงทำแบบนี้หมายความว่ายังไง?！” เมื่อเห็นเฉินเฟิงไม่คิดจะให้เรื่องนี้ผ่านไปแบบนี้ สีหน้าของหยางชิงก็นิ่งสงบลงมา เขากลัวเฉินเฟิง แต่ไม่ได้กลัวถึงขั้นที่จะยอม

"ไม่ได้หมายความว่าอะไร ทำร้ายคนของฉัน ก็ต้องเตรียมตัวรับมือกับการชดใช้" เฉินเฟิงพูดเสียงเรียบ ตามด้วยปรายตามองดูไป๋กว่างยี่และหยางชิง จากนั้นพูดขึ้น：“พวกมึงสองคนหักแขนตัวเองคนละข้าง เรื่องนี้ก็จบแค่นี้"

"จองหอง！”สีหน้าของหยางชิงเขียวไปหมด นอกจากจองหองแล้วนั้น เขาก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี คนตรงหน้า ถูกตนเองเอาปืนชี้เอาไว้ แต่ยังกล้าบอกให้เขาหักแขนตนเองหนึ่งข้าง！นี่มันจองหองเกินไปแล้ว！

"ไอ้คนบ้านนอก มันยังไม่ตื่นนอนใช่ไหม！”ไป๋กว่างยี่โมโหจนพุ่งหัวเราะออกมา "เบิกตาของมึงให้กว้างแล้วมองดู ในมือของพี่ชิงถืออะไรไว้！มันคือปืน！พี่ชิงแค่ขยับนิ้วมือนิดหน่อย ก็ส่งมึงไปหาพระเจ้าได้แล้ว มึงคิดว่าตัวเองเป็นคนเหล็ก ฟันแทงไม่เข้าหรือไง?"

"ยังบอกให้กูหักแขนตัวเองหนึ่งข้าง วันนี้กูจะฟันมือข้างหนึ่งของมึงก่อน！”ไป๋กว่างยี่พูดจบ ก็คว้าจับมีดมา พุ่งตัวไปหาเฉินเฟิงด้วยสีหน้าดุร้าย

"รนหาที่ตาย！”เฉินเฟิงหัวเราะในลำคอ แล้วตบไปที่หน้าของไป๋กว่างยี่

"ปั้ง" เสียงดังขึ้น

ไป๋กว่างยี่ปลิวออกไป กระแทกเข้ากับรั้วเหล็กในเรือนจำ คนยังไม่ได้หล่นลงพื้น ก็มีฟันร่วงออกมาจากปากของเขาพร้อมกับเลือดเจ็ดถึงแปดซี่

"มึงทำอะไร！”หยางชิงโมโหขึ้นมาทันที ในมือของตนเองยังถือปืนเอาไว้ เฉินเฟิงกลับกล้าลงมือทำร้ายไป๋กว่างยี่ ไม่เห็นตนเองอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย！

หยางชิงเอาปากปืนเล็งไปที่เฉินเฟิงในทันที

เฉินเฟิงหรี่ตาลง：“มึงกล้ายิงหรอ?"

"มึงรนหาที่ตายเอง！กูจะมีอะไรที่ไม่กล้าอีก！”หยางชิงกัดฟันหรอก แล้วกดไปที่ตัวยิง

"ปั้ง！”

"ลูกปืนพุ่งออกมาตรงปากปืน มุ่งหน้าไปยังคิ้วของเฉินเฟิง

อาเหาตกใจตาแตก

หลิ่วอีอีกรีดร้องเสียงดัง แล้วหลับตาลง

มีเพียงแค่เฉินเฟิงคนเดียวเท่านั้นที่นิ่งสงบ ถึงขั้นที่ว่ามุมปากของเขาแสยะยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย

"เฟี้ยว"

ลูกปืนสีดำผ่านอากาศ พุ่งตัวมาอยู่ห่างจากเดินหน้าของเฉินเฟิงสามฟุต

วินาทีต่อมา เฉินเฟิงยื่นนิ้วออกมาสองนิ้ว.....

ลูกปืนที่ยิงมานั้น ถูกเขาหนีบเอาไว้อย่างแผ่วเบา！

ดวงตาของหยางชิงก็เบิกกว้าง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความตกใจ แม้แต่จิตใจของเขาถูกทำร้ายจนรู้สึกไม่มั่นคง

เป็นไปได้ยังไง?！

นักต่อสู้！

ต้องเป็นนักต่อสู้อย่างแน่นอน！อีกทั้งยังต้องเป็นนักต่อสู้อันดับสูงอย่างแน่นอน

หยางชิงร้องตะโกนในใจ ว่ากันว่านักต่อสู้พวกนี้ ปกติแล้วไม่เข้ามาอยู่ในสังคมไม่ใช่หรอ?

ทำไม?？！ทำไม？！

ทำไมถึงให้ตนเองพบเจอ？！

เมื่อก่อนเขาเพียงแค่ได้ยินคนพูด นักต่อสู้อันดับสูงบางคนบนโลกใบนี้ สามารถใช้มือรับกระสุน ถึงขั้นสามารถต้านทานจรวดได้ ตอนนั้นเขายังคงสงสัย รู้สึกว่าความสามารถของคนนั้นไม่มีวันไปถึงขั้นนั้นได้

แม้แต่จรวดก็สามารถต้านทานได้ นั่นยังใช่คนอยู่ไหม?

แต่ว่าวันนี้ เฉินเฟิงกลับใช้กิริยาท่าทางบอกกับเขา ความสามารถของมนุษย์นั้นไม่มีจุดสิ้นสุด！

ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้

เวลานี้อาเหาเองก็ตกใจเป็นอย่างมาก เขาตกใจไม่น้อยไปกว่าหยางชิง

เขามองความสามารถของเฉินเฟิงไว้สูงมากแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่า ความสามารถของเฉินเฟิงจะน่ากลัวถึงขั้นนี้ได้

เมื่อก่อนเขาคิดว่าเฉินเฟิงก็เป็นแค่คนที่พึ่งเข้าไปในวงการนักต่อสู้ ตอนนี้มองดูแล้วนั้น เฉินเฟิงไปได้ไกลในเส้นทางของนักต่อสู้แล้ว ถึงขั้นสามารถก่อตั้งพรรคเป็นของตนเองได้

เฉินเฟิงถอนหายใจ เอ่ยถามเสียงเรียบ：“ยังคิดจะยิงปืนต่ออีกไหม?"

ความเจ็บปวดนั้น ทำให้หยางชิงสั่นเทาไปทั้งตัว

นี่ยังไม่ใช่ทั้งหมด！

อาเหาหัวเราะในลำคอ แล้วเตะไปอีกครั้ง เขาเอาเท้าเหยียบไปที่หลังมือของหยางชิง

กรึก ดังขึ้น

กระดูกตรงนิ้วมือของหยางชิงถูกเหยียบจนเละ！

เจ็บปวด！

เจ็บปวดเหมือนใจจะขาด！

ดวงตาของหยางชิงแดงก่ำ ทว่าไม่กล้าส่งเสียงอะไร！

เขากลัวว่าถ้าเขาส่งเสียงออกไป เฉินเฟิงจะฆ่าเขาทิ้ง！

เวลานี้ ไป๋กว่างยี่พึ่งลุกขึ้นคลาน เขาเห็นสภาพของหยางชิง ไป๋กว่างยี่ก็รีบวิ่งหนีทันที

ทว่าอาเหากลับไม่ให้โอกาสนั้นกับเขา อาเหาพุ่งตัวเข้าไป เตะไปหนึ่งที ทำให้ไป๋กว่างยี่กลิ้งกับพื้น

จากนั้นเขาก็ทำเหมือนเดิม

เท้าคู่ใหญ่ของเขาเหยียบไปที่หลังมือของไป๋กว่างยี่

เสียงร้องเหมือนหมูถูกฆ่าดังขึ้น！

ตาขาวของไป๋กว่างยี่เบิกกว้าง เขาเจ็บปวดจนหมดสติไป

ทุกอย่างที่พูดมานี้เหมือนจะช้า แต่ในความเป็นจริงนั้น นับตั้งแต่เฉินเฟิงบอกให้ลงมือ จนกระทั่งเหยียบหลังมือของทั้งสองคน ทั้งหมดรวมกันแล้วไม่ถึงสิบวินาที！

จนกระทั่งไป๋กว่างยี่กรีดร้อง หลิ่วอีอีจึงได้สติกลับมา

แม้ว่าเฉินเฟิงจะได้ยินชื่อขององค์รัชทายาทแห่งจินหลิงหยางไท่ เขาเองก็ยังคงยืนยันที่จะลงมือจัดการหยางชิง ไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย！