ลูกเขยมังกร นิยาย บท 90

บทที่ 90 คุณชายหยางไท่

"มึงทำแบบนี้หมายความว่ายังไง?！” เมื่อเห็นเฉินเฟิงไม่คิดจะให้เรื่องนี้ผ่านไปแบบนี้ สีหน้าของหยางชิงก็นิ่งสงบลงมา เขากลัวเฉินเฟิง แต่ไม่ได้กลัวถึงขั้นที่จะยอม

"ไม่ได้หมายความว่าอะไร ทำร้ายคนของฉัน ก็ต้องเตรียมตัวรับมือกับการชดใช้" เฉินเฟิงพูดเสียงเรียบ ตามด้วยปรายตามองดูไป๋กว่างยี่และหยางชิง จากนั้นพูดขึ้น：“พวกมึงสองคนหักแขนตัวเองคนละข้าง เรื่องนี้ก็จบแค่นี้"

"จองหอง！”สีหน้าของหยางชิงเขียวไปหมด นอกจากจองหองแล้วนั้น เขาก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี คนตรงหน้า ถูกตนเองเอาปืนชี้เอาไว้ แต่ยังกล้าบอกให้เขาหักแขนตนเองหนึ่งข้าง！นี่มันจองหองเกินไปแล้ว！

"ไอ้คนบ้านนอก มันยังไม่ตื่นนอนใช่ไหม！”ไป๋กว่างยี่โมโหจนพุ่งหัวเราะออกมา "เบิกตาของมึงให้กว้างแล้วมองดู ในมือของพี่ชิงถืออะไรไว้！มันคือปืน！พี่ชิงแค่ขยับนิ้วมือนิดหน่อย ก็ส่งมึงไปหาพระเจ้าได้แล้ว มึงคิดว่าตัวเองเป็นคนเหล็ก ฟันแทงไม่เข้าหรือไง?"

"ยังบอกให้กูหักแขนตัวเองหนึ่งข้าง วันนี้กูจะฟันมือข้างหนึ่งของมึงก่อน！”ไป๋กว่างยี่พูดจบ ก็คว้าจับมีดมา พุ่งตัวไปหาเฉินเฟิงด้วยสีหน้าดุร้าย

"รนหาที่ตาย！”เฉินเฟิงหัวเราะในลำคอ แล้วตบไปที่หน้าของไป๋กว่างยี่

"ปั้ง" เสียงดังขึ้น

ไป๋กว่างยี่ปลิวออกไป กระแทกเข้ากับรั้วเหล็กในเรือนจำ คนยังไม่ได้หล่นลงพื้น ก็มีฟันร่วงออกมาจากปากของเขาพร้อมกับเลือดเจ็ดถึงแปดซี่

"มึงทำอะไร！”หยางชิงโมโหขึ้นมาทันที ในมือของตนเองยังถือปืนเอาไว้ เฉินเฟิงกลับกล้าลงมือทำร้ายไป๋กว่างยี่ ไม่เห็นตนเองอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย！

หยางชิงเอาปากปืนเล็งไปที่เฉินเฟิงในทันที

เฉินเฟิงหรี่ตาลง：“มึงกล้ายิงหรอ?"

"มึงรนหาที่ตายเอง！กูจะมีอะไรที่ไม่กล้าอีก！”หยางชิงกัดฟันหรอก แล้วกดไปที่ตัวยิง

"ปั้ง！”

"ลูกปืนพุ่งออกมาตรงปากปืน มุ่งหน้าไปยังคิ้วของเฉินเฟิง

อาเหาตกใจตาแตก

หลิ่วอีอีกรีดร้องเสียงดัง แล้วหลับตาลง

มีเพียงแค่เฉินเฟิงคนเดียวเท่านั้นที่นิ่งสงบ ถึงขั้นที่ว่ามุมปากของเขาแสยะยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย

"เฟี้ยว"

ลูกปืนสีดำผ่านอากาศ พุ่งตัวมาอยู่ห่างจากเดินหน้าของเฉินเฟิงสามฟุต

วินาทีต่อมา เฉินเฟิงยื่นนิ้วออกมาสองนิ้ว.....

ลูกปืนที่ยิงมานั้น ถูกเขาหนีบเอาไว้อย่างแผ่วเบา！

ดวงตาของหยางชิงก็เบิกกว้าง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความตกใจ แม้แต่จิตใจของเขาถูกทำร้ายจนรู้สึกไม่มั่นคง

เป็นไปได้ยังไง?！

นักต่อสู้！

ต้องเป็นนักต่อสู้อย่างแน่นอน！อีกทั้งยังต้องเป็นนักต่อสู้อันดับสูงอย่างแน่นอน

หยางชิงร้องตะโกนในใจ ว่ากันว่านักต่อสู้พวกนี้ ปกติแล้วไม่เข้ามาอยู่ในสังคมไม่ใช่หรอ?

ทำไม?？！ทำไม？！

ทำไมถึงให้ตนเองพบเจอ？！

เมื่อก่อนเขาเพียงแค่ได้ยินคนพูด นักต่อสู้อันดับสูงบางคนบนโลกใบนี้ สามารถใช้มือรับกระสุน ถึงขั้นสามารถต้านทานจรวดได้ ตอนนั้นเขายังคงสงสัย รู้สึกว่าความสามารถของคนนั้นไม่มีวันไปถึงขั้นนั้นได้

แม้แต่จรวดก็สามารถต้านทานได้ นั่นยังใช่คนอยู่ไหม?

แต่ว่าวันนี้ เฉินเฟิงกลับใช้กิริยาท่าทางบอกกับเขา ความสามารถของมนุษย์นั้นไม่มีจุดสิ้นสุด！

ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้

เวลานี้อาเหาเองก็ตกใจเป็นอย่างมาก เขาตกใจไม่น้อยไปกว่าหยางชิง

เขามองความสามารถของเฉินเฟิงไว้สูงมากแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่า ความสามารถของเฉินเฟิงจะน่ากลัวถึงขั้นนี้ได้

เมื่อก่อนเขาคิดว่าเฉินเฟิงก็เป็นแค่คนที่พึ่งเข้าไปในวงการนักต่อสู้ ตอนนี้มองดูแล้วนั้น เฉินเฟิงไปได้ไกลในเส้นทางของนักต่อสู้แล้ว ถึงขั้นสามารถก่อตั้งพรรคเป็นของตนเองได้

เฉินเฟิงถอนหายใจ เอ่ยถามเสียงเรียบ：“ยังคิดจะยิงปืนต่ออีกไหม?"