บทที่ 91 ปีศาจ ตัวประหลาด
ตลอดจนหลิ่วอีอีรู้สึกว่า ถึงจะเป็นตัวของหยางไท่เอง เวลานี้ยืนอยู่ตรงหน้าเฉินเฟิง คิ้วของเฉินเฟิงไม่แม้แต่จะขมวด!
เสียงปืนทางนี้ ได้ดึงดูดความสนใจของบอดี้การ์ดที่อยู่บริเวณใกล้เคียง ไม่ถึงหนึ่งนาที ก็มีบอดี้การ์ดหลายสิบคนวิ่งมา
เห็นหยางชิงนอนอยู่บนพื้น จมูกช้ำ มือข้างหนึ่งก็มีเลือดไหลอยู่ สีหน้าของบอดี้การ์ดเหล่านี้เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน
“ปล่อยพวกเขาไป!” ทันใดนั้น หยางชิงเซและลุกขึ้นจากพื้น ตะโกนเสียงแหบออกมา
“ท่านชิง?!”บอดี้การ์ดหลายคนตกใจ ทางฝั่งตัวเองนี้ได้เปรียบด้านจำนวนคน ทำไมต้องปล่อยสองคนนี้ไป
“ไม่ได้ยินที่กูพูดหรือไง?!” หยางชิงคำรามออกมา ทันใดนั้นบอดี้การ์ดหลายคนก็เงียบลง หลีกทางให้แต่โดยดี
เฉินเฟิงยิ้ม คิดในใจว่าหยางชิงคนนี้เป็นคนฉลาด
“ผู้อาวุโส เพื่อนของคุณท่านนี้ เป็นฉันและไป๋กว่างยี่เองที่ทำร้าย ไม่เกี่ยวอะไรกับคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลง ความผิดทั้งหมด ฉันสองคนจะรับผิดชอบเอง หวังว่าผู้อาวุโสจะไม่ลากคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลงเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย” หยางชิงกล่าวด้วยน้ำเสียงต่ำ เฉินเฟิงได้แสดงความสามารถของเขาออกมา เขาไม่สามารถยั่วโมโหได้ ตลอดจนแม้แต่หยางไท่ ก็ไม่กล้ายั่วโมโหเทพแห่งจอมยุทธ์ได้ ดังนั้นตอนนี้หยางชิงจำเป็นต้องกันคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลงออกจากเรื่องนี้ มิฉะนั้นหยางไท่ไม่ปล่อยเขาไปแน่
ผู้อาวุโส?
บอดี้การ์ดหลายคนมองหน้ากัน ตกใจกับการเรียกขานของหยางชิง ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ตกลงคือใครกัน? ฟังความหมายของหยางชิง แม้แต่คฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลง ดูเหมือนจะไม่กล้าทำอะไรชายหนุ่มคนนี้!
เฉินเฟิงยิ้ม หมุนตัวแล้วก็จากไป
ตราบใดที่คฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลงไม่ยุ่งกับเขา เขาก็ขี้เกียจที่จะยุ่งกับคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลง แน่นอน ถ้าคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลงไม่ฉลาดพอละก็ ก็ไม่เป็นไรที่จะถือโอกาสนี้ทำให้คฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลงหายสาบสูญไป
หลังจากออกจากคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลง เฉินเฟิงโทรศัพท์หาเฉียวเสี่ยวโย่ว ให้เฉียวเสี่ยวโย่วมารับคน จัดโรงพยาบาลเอกชนที่ดีที่สุดในพื้นที่ให้กับกู้ตงเชิน
เห็นหลิ่วอีอีตามตัวเองมา เฉินเฟิงขมวดคิ้ว: “คุณตามผมมาทำไม?”
“ฉัน....” หลิ่วอีอีตื่นเต้นเล็กน้อย มองไปที่เฉินเฟิงไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
“ขอโทษนะ ก่อนหน้านี้บนรถไฟ.....”
“ไม่ต้อง ผมก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ” เฉินเฟิงกล่าวเบาๆ “อีกอย่าง อย่าตามผมมาอีก”
พูดจบ เฉินเฟิงก็นั่งบนรถและออกไปจากคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลง
หลิ่วอีอีกลับตะลึงอยู่กับที่ นานพอสมควร กัดริมฝีปากด้วยความเสียใจ โทรศัพท์ไปหาหลิ่วจื้อโจว
“ลูก เรื่องของคุณชายไป๋จัดการเสร็จแล้วใช่ไหม? หลิ่วจื้อโจวพูดพร้อมหัวเราะ ในสายตาของเขา แค่เฉินเฟิงและอาเหาสองคนนี้บ้าบิ่นเข้าไปในคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลง ก็คงไม่มีทางออกมาได้อย่างแน่นอน
“จัดการเสร็จแล้ว” น้ำเสียงของหลิ่วอีอีเย็นชาเล็กน้อย
“ในเมื่อจัดการเสร็จแล้ว งั้นก็ทำความรู้จักกับคุณชายไป๋ให้ดีๆ เย็นนี้ไม่ต้องกลับมาแล้ว” หลิ่วจื้อโจวยังคงหัวเราะเหอะๆ
หลิ่วอีอีโมโหเล็กน้อย ไม่ต้องสงสัยเลย หลิ่วจื้อโจวมองว่าเธอเป็นแค่สินค้าชิ้นหนึ่ง ไม่ได้คำนึงถึงความรู้สึกของเธอเลย.
“พ่อ พ่อคิดว่าไป๋กว่างยี่จะต้องชนะแน่นอนใช่ไหม?” หลิ่วอีอียิ้มเยาะและถาม
“ลูก ลูกหมายความว่าไง?” รอยยิ้มบนใบหน้าของหลิ่วจื้อโจวหยุดนิ่ง
“พ่อ ถ้าฉันบอกพ่อว่า ตอนนี้ไป๋กว่างยี่อยู่ที่โรงพยาบาล ยังมีหยางชิง ยังถูกคนหักแขนไปข้างหนึ่ง พ่อจะเชื่อไหม?” หลิ่วอีอีหัวเราะเยาะ
“ลูก เรื่องนี้จะเอามาพูดเล่นไม่ได้นะ!”น้ำเสียงของหลิ่วจื้อโจวเปลี่ยนเป็นดุดันขึ้นเล็กน้อย
“เหอะ ไม่เชื่อพ่อก็ลองมาดูเองซิ!” หลิ่วอีอีหัวเราะเหอะๆ วางสายไปโดยปริยาย
ทั้งหมดเป็นเพราะหลิ่วจื้อโจว ถ้าไม่มีหลิ่วจื้อโจว ไม่แน่ เธอยังจะมีโอกาสสร้างความสัมพันธ์กับเฉินเฟิง แต่หลิ่วจื้อโจว กลับเพราะว่าเอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ ทำให้เสียโอกาสนี้ไป!
“นายน้อย......” ปากของผางตงฉีอ้ำๆอึ้งๆ และพูดว่า: “ถ้ากระผมทายไม่ผิดละก็ ชายหนุ่มที่จับกระสุนของคุณชายชิงคนนั้น อย่างน้อยต้องเป็นจอมยุทธ์อ้านจิ้งขั้นสูง อาจจะฝึกถึงหั้วจิ้งขั้นต้นก็ได้”
“หั้วจิ้งขั้นต้น?!” หยางไท่อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา หั้วจิ้งขั้นต้น นั่นเป็นขั้นของปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้แล้ว สามารถเปิดสำนัก และเป็นปรมาจารย์ของสำนักได้เลย
อีกทั้ง หยางชิงยังพูดว่า อายุของชายหนุ่มคนนั้น มากสุดก็ไม่เกิน25ปี
หั้วจิ้งขั้นต้นที่อายุ25ปี.....
หยางไท่ไม่รู้จะพูดอะไรอีกแล้ว ปีศาจ? ตัวประหลาด? ไม่มีคำใดจะบรรยายได้!
เพราะว่าหยางไท่ตัวเองนั้น ก็เป็นจอมยุทธ์คนหนึ่ง!
เขาฝึกมาตั้งแต่อายุหกขวบ ฝึกมายี่สิบปี ก็ไม่สามารถฝึกถึงหมิงจิ้งขั้นสูงได้ แม้แต่อ้านจิ้งก็ไม่ถึง
ทั้งๆที่เป็นเช่นนี้ เขาได้รับการยกย่องว่าเป็นอัจฉริยะที่หาได้ยากในศตวรรษของตระกูลหยาง
แต่ตอนนี้ กลับมีอายุไล่เลี่ยกันกับเขา อีกทั้งอายุน้อยกว่าเขาด้วยซ้ำ กลับสามารถฝึกหั้วจิ้งขั้นต้นได้!
หยางไท่รับไม่ได้จริงๆ เขาไม่เชื่อว่าบนโลกใบนี้จะมีอัจฉริยะที่ชั่วร้ายมากกว่าเขา!
ดูเหมือนจะเห็นความไม่ยินยอมของหยางไท่ ผางตงฉีรีบปลอบใจไปว่า: “นายน้อย คนนี้จะวางใจไม่ได้ เบื้องหลังนั้นจะต้องมีอาจารย์สำนักสืบทอดที่เก่งกาจหรืออำนาจของครอบครัว จะผลีผลามไม่ได้
หยางไท่โบกมือ พูดเสียงเข้มว่า: “วางใจเถอะ ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้น และอีกฝ่ายเพิ่งจะหักมือของหยางชิงข้างหนึ่ง และก็ไม่ได้ทำอะไรคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลงของฉัน นี่แสดงว่าอีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่อยากทำให้เป็นเรื่องใหญ่”
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้......” หยางไท่ครุ่นคิดเล็กน้อย กำชับว่า: “ตาผาง ให้คนไปสืบอีกฝ่ายอย่างละเอียด ค่อยคิดแผนต่อไป”
“ครับ นายน้อย” ผางตงฉีโค้งคำนับ ก็หมุนตัวแล้วจากไปทันที
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
คือรำคาญพระเอกแนวนี้มากมีเงินรวยแต่ทำตัวติดดินให้คนดูถูกตัวเอง ดูถูกตัวเองก็ไม่เท่าไรเมียตัวเองต้องมาทนโดนดูถูกไปด้วยเพื่อ..ตระกระความคิดนี้มันยังไง ไม่ต้องอวดรวยก็ได้ แค่รู้จักปรับลุคตัวเอง ให้ไม่ดูติดดินเกินไปจนคนอื่นดูถูกแค่นี้ก็ยากเกินไปรึไง ไม่รำคาญพวกโง่วิ่งมาหาเรื่อง ก็ควรนึกถึกว่าพวกโง่จะหาเรื่องเมียตัวเองด้วยสิ...
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...