ลูกเขยมังกร นิยาย บท 91

บทที่ 91 ปีศาจ ตัวประหลาด

ตลอดจนหลิ่วอีอีรู้สึกว่า ถึงจะเป็นตัวของหยางไท่เอง เวลานี้ยืนอยู่ตรงหน้าเฉินเฟิง คิ้วของเฉินเฟิงไม่แม้แต่จะขมวด!

เสียงปืนทางนี้ ได้ดึงดูดความสนใจของบอดี้การ์ดที่อยู่บริเวณใกล้เคียง ไม่ถึงหนึ่งนาที ก็มีบอดี้การ์ดหลายสิบคนวิ่งมา

เห็นหยางชิงนอนอยู่บนพื้น จมูกช้ำ มือข้างหนึ่งก็มีเลือดไหลอยู่ สีหน้าของบอดี้การ์ดเหล่านี้เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

“ปล่อยพวกเขาไป！” ทันใดนั้น หยางชิงเซและลุกขึ้นจากพื้น ตะโกนเสียงแหบออกมา

“ท่านชิง？！”บอดี้การ์ดหลายคนตกใจ ทางฝั่งตัวเองนี้ได้เปรียบด้านจำนวนคน ทำไมต้องปล่อยสองคนนี้ไป

“ไม่ได้ยินที่กูพูดหรือไง?！” หยางชิงคำรามออกมา ทันใดนั้นบอดี้การ์ดหลายคนก็เงียบลง หลีกทางให้แต่โดยดี

เฉินเฟิงยิ้ม คิดในใจว่าหยางชิงคนนี้เป็นคนฉลาด

“ผู้อาวุโส เพื่อนของคุณท่านนี้ เป็นฉันและไป๋กว่างยี่เองที่ทำร้าย ไม่เกี่ยวอะไรกับคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลง ความผิดทั้งหมด ฉันสองคนจะรับผิดชอบเอง หวังว่าผู้อาวุโสจะไม่ลากคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลงเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย” หยางชิงกล่าวด้วยน้ำเสียงต่ำ เฉินเฟิงได้แสดงความสามารถของเขาออกมา เขาไม่สามารถยั่วโมโหได้ ตลอดจนแม้แต่หยางไท่ ก็ไม่กล้ายั่วโมโหเทพแห่งจอมยุทธ์ได้ ดังนั้นตอนนี้หยางชิงจำเป็นต้องกันคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลงออกจากเรื่องนี้ มิฉะนั้นหยางไท่ไม่ปล่อยเขาไปแน่

ผู้อาวุโส?

บอดี้การ์ดหลายคนมองหน้ากัน ตกใจกับการเรียกขานของหยางชิง ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ตกลงคือใครกัน? ฟังความหมายของหยางชิง แม้แต่คฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลง ดูเหมือนจะไม่กล้าทำอะไรชายหนุ่มคนนี้!

เฉินเฟิงยิ้ม หมุนตัวแล้วก็จากไป

ตราบใดที่คฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลงไม่ยุ่งกับเขา เขาก็ขี้เกียจที่จะยุ่งกับคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลง แน่นอน ถ้าคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลงไม่ฉลาดพอละก็ ก็ไม่เป็นไรที่จะถือโอกาสนี้ทำให้คฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลงหายสาบสูญไป

หลังจากออกจากคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลง เฉินเฟิงโทรศัพท์หาเฉียวเสี่ยวโย่ว ให้เฉียวเสี่ยวโย่วมารับคน จัดโรงพยาบาลเอกชนที่ดีที่สุดในพื้นที่ให้กับกู้ตงเชิน

เห็นหลิ่วอีอีตามตัวเองมา เฉินเฟิงขมวดคิ้ว: “คุณตามผมมาทำไม?”

“ฉัน....” หลิ่วอีอีตื่นเต้นเล็กน้อย มองไปที่เฉินเฟิงไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

“ขอโทษนะ ก่อนหน้านี้บนรถไฟ.....”

“ไม่ต้อง ผมก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ” เฉินเฟิงกล่าวเบาๆ “อีกอย่าง อย่าตามผมมาอีก”

พูดจบ เฉินเฟิงก็นั่งบนรถและออกไปจากคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลง

หลิ่วอีอีกลับตะลึงอยู่กับที่ นานพอสมควร กัดริมฝีปากด้วยความเสียใจ โทรศัพท์ไปหาหลิ่วจื้อโจว

“ลูก เรื่องของคุณชายไป๋จัดการเสร็จแล้วใช่ไหม? หลิ่วจื้อโจวพูดพร้อมหัวเราะ ในสายตาของเขา แค่เฉินเฟิงและอาเหาสองคนนี้บ้าบิ่นเข้าไปในคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลง ก็คงไม่มีทางออกมาได้อย่างแน่นอน

“จัดการเสร็จแล้ว” น้ำเสียงของหลิ่วอีอีเย็นชาเล็กน้อย

“ในเมื่อจัดการเสร็จแล้ว งั้นก็ทำความรู้จักกับคุณชายไป๋ให้ดีๆ เย็นนี้ไม่ต้องกลับมาแล้ว” หลิ่วจื้อโจวยังคงหัวเราะเหอะๆ

หลิ่วอีอีโมโหเล็กน้อย ไม่ต้องสงสัยเลย หลิ่วจื้อโจวมองว่าเธอเป็นแค่สินค้าชิ้นหนึ่ง ไม่ได้คำนึงถึงความรู้สึกของเธอเลย.

“พ่อ พ่อคิดว่าไป๋กว่างยี่จะต้องชนะแน่นอนใช่ไหม?” หลิ่วอีอียิ้มเยาะและถาม

“ลูก ลูกหมายความว่าไง?” รอยยิ้มบนใบหน้าของหลิ่วจื้อโจวหยุดนิ่ง

“พ่อ ถ้าฉันบอกพ่อว่า ตอนนี้ไป๋กว่างยี่อยู่ที่โรงพยาบาล ยังมีหยางชิง ยังถูกคนหักแขนไปข้างหนึ่ง พ่อจะเชื่อไหม?” หลิ่วอีอีหัวเราะเยาะ

“ลูก เรื่องนี้จะเอามาพูดเล่นไม่ได้นะ！”น้ำเสียงของหลิ่วจื้อโจวเปลี่ยนเป็นดุดันขึ้นเล็กน้อย

“เหอะ ไม่เชื่อพ่อก็ลองมาดูเองซิ！” หลิ่วอีอีหัวเราะเหอะๆ วางสายไปโดยปริยาย

ทั้งหมดเป็นเพราะหลิ่วจื้อโจว ถ้าไม่มีหลิ่วจื้อโจว ไม่แน่ เธอยังจะมีโอกาสสร้างความสัมพันธ์กับเฉินเฟิง แต่หลิ่วจื้อโจว กลับเพราะว่าเอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ ทำให้เสียโอกาสนี้ไป！