ลูกเขยมังกร นิยาย บท 92

บทที่ 92 ไอ้คนหลอกลวง

หลังจากที่หยางไท่กำชับเสร็จแล้ว ตระกูลหยางที่ยิ่งใหญ่ เริ่มทำงานเหมือนเครื่องจักรที่มีความแม่นยำ ใช้เวลาเพียงไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ก็ตรวจสอบออกมาได้หลายเรื่อง

ก่อนหน้านี้เรื่องที่เฉียวเสี่ยวโย่วใช้Rolls Royceห้าคันมารับเฉินเฟิง ก็ปิดบังตระกูลหยางไม่ได้อย่างแน่นอน

ผ่านไปไม่นาน เอกสารชิ้นหนึ่งก็วางอยู่บนโต๊ะทำงานของหยางไท่

“คนของตระกูลเฉิน?！” หยางไท่เบิกตาโต ความตกใจของเขาในขณะนี้ เทียบกับเมื่อครู่ที่ได้ยินว่าสงสัยเฉินเฟิงเป็นจอมยุทธ์หั้วจิ้งขั้นต้น มากกว่าเป็นสิบเท่าร้อยเท่า！

เขตพื้นที่ของตระกูลเฉิน ไม่ใช่อยู่ในเขตของเมืองหลวงเหรอ? มาถึงจินหลิงเมื่อไหร่กัน” สีหน้าของผางตงฉีก็ดูเคร่งขรึมเช่นกัน ตระกูลหยางที่จินหลิง กับตระกูลเฉินที่ยันเจียง ไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันเลย

หยางไท่อยู่ที่จินหลิง ก็มีคนให้ฉายาเขาว่าเจ้าชาย แต่ถ้าไปถึงยันเจียง หยางไท่ก็แค่เด็กเมื่อวานซืน！

“ไม่ทราบว่า ในบรรดาทายาทของตระกูลเฉิน ดูเหมือนว่าไม่มีใครชื่อเฉินเฟิง”เหมือนว่าตระกูลเฉินตระกูลใหญ่นี้ การแข่งขันกันระหว่างผู้สืบทอดเป็นไปอย่างดุเดือด คนที่หวังว่าการสืบทอดจะตกเป็นของตระกูลเฉิน ก็มีเพียงไม่กี่ราย ข้อมูลของคนเหล่านั้น หยางไท่มีหมด แต่กลับไม่มีสิ่งใดที่จะตรงกับภาพถ่ายของเฉินเฟิง

แต่ถ้าเฉินเฟิงไม่ใช่ทายาทของตระกูลเฉิน แล้วเฉียวเสี่ยวโย่วออกหน้ามาต้อนรับได้อย่างไร?

“นายน้อย ไม่ว่าคน ๆ นี้จะเป็นทายาทของตระกูลเฉินหรือไม่ ก็ไม่ใช่คนที่พวกเราสามารถล่วงเกินได้ กระผมแนะนำนายน้อยว่า ยังต้องคิดวิธีเอาใจคนนี้ให้เร็วที่สุด เกรงว่าคนผู้นี้จะไม่พอใจกับตระกูลหยาง” ผางตงฉีกล่าวอย่างเคร่งขรึม แม้ว่าเฉินเฟิงจะไม่ใช่ทายาทของตระกูลเฉินก็ตาม หรือเป็นแค่คนรับใช้ของตระกูลเฉิน หยางไท่ก็จะไปล่วงเกินไม่ได้

คำเหล่านี้เหมือนกับอ่างน้ำเย็นยังไงอย่างงั้น ได้กระตุ้นให้หยางไท่ตื่นขึ้นทันที จริงๆแล้ว ไม่ว่าเฉินเฟิงจะเป็นทายาทของตระกูลเฉินหรือไม่ เขาก็ไม่สามารถล่วงเกินได้！

“ตาผาง คุณพูดถูก รีบไปจัดการให้เดี๋ยวนี้ ฉันอยากรู้ว่าเฉินเฟิงอยู่ที่ไหน” หยางไท่พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม เขาต้องการพาไป๋กว่างยี่และหยางชิงไปขอโทษ! อย่างน้อยเขาก็ต้องให้เฉินเฟิงเห็นความจริงใจของเขา!

“นายน้อย ตอนนี้เขาอยู่ที่โรงแรมจินหลิง” ผางตงฉีกล่าว

“เตรียมรถ พวกเราไปที่นั่นกัน!” สายตาของหยางไท่หรี่ลงเล็กน้อยขณะที่พูด

ในเวลาเดียวกัน ภายในโรงพยาบาลหยินหมินแห่งแรกของเมือง

ไป๋กว่างยี่นอนอยู่บนเตียงคนป่วย แม้ว่าจะได้รับการรักษาเพื่อลดอาการบวม แต่ใบหน้าของเขา ยังคงบวมเหมือนหัวหมู กระดูกมือขวายิ่งถูกเหยียบจนแหลกละเอียดโดยสิ้นเชิง ความหวังที่จะฟื้นฟูกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่มีเลย

อาการเจ็บปวดจากการฉีกขาดแพร่ออกมาทั่วร่างกาย ไป๋กว่างยี่ดูทรมานมาก เหม่อลอยจ้องมองไปที่เพดานอย่างว่างเปล่า ดวงตาไม่มีสีสันใดๆทั้งสิ้น

ทันใดนั้น ชายหนึ่งหญิงหนึ่งลุกลี้ลุกลนพุ่งเข้ามาในห้องผู้ป่วย ด้านหลังมีนักเลงใส่สูทสีดำตามมาสิบกว่าคน เมื่อเห็นท่าทางที่น่าเวทนาแบบนี้ หญิงสาวที่แต่งตัวหรูหรารีบไปที่เตียงของไป๋กว่างยี่ทันที

“ลูกแม่ ลูกเป็นอะไร? ใครเป็นคนทำ！”หญิงสาวร้องด้วยน้ำเสียงที่คร่ำครวญ หลังจากที่ตัวเองได้ยินคนบอกว่าลูกถูกหักแขนข้างหนึ่ง เธอรีบวางงานที่บริษัททันที และรีบมาที่โรงพยาบาล

“แม่ ต้องช่วยผมแก้แค้น！ผมจะฆ่ามัน！” พอเห็นหญิงสาว ดวงตาที่เหม่อลอยของไป๋กว่างยี่ ก็มีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง เสียงแหบตะโกนออกมา