ลูกเขยมังกร นิยาย บท 921

โจวจื่อเอ๋อเข้าใจทันทีเลยว่าตัวเองสามารถดึงดูดความสนใจของเฉินเฟิงได้แล้ว ดังนั้นเธอจึงหัวเราะออกมาเบาๆ ปรารถนา “คุณชายเฉิน เรื่องบางอย่างบางทีมันก็ดูง่ายดายนะคะ แต่บางครั้งมันก็ซับซ้อนในเวลาเดียวกัน ซึ่งทั้งหมดล้วนขึ้นอยู่ว่าคุณนั้นคิดยังไง”

จากคำพูดของโจวจื่อเอ๋อ เฉินเฟิงได้หยุดครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับ： “คุณคิดว่าในจุดที่ง่ายดายของเรื่องนี้จะเกิดปัญหาขึ้นอย่างนั้นสินะ”

“สมกับเป็นคุณชายเฉินเสียจริงค่ะ เพียงแค่เตือนให้หน่อยก็สามารถเข้าใจแล้ว” โจวจื่อเอ๋อพูดด้วยรอยยิ้ม： “ก็ตามที่ว่า คุณชายเฉินต้องการที่จะพึ่งกำลังอำนาจ ซึ่งเป็นกำลังอำนาจขนาดใหญ่ ที่แม้แต่ผู้ทรงอำนาจแข็งแกร่งอย่างหมาป่าทะเลก็ไม่สามารถที่จะหลุดหนีไปได้ แต่ว่าคุณชายเฉินกลับไม่เคยเข้าใจเลยว่าแท้จริงแล้วพวกเขานั้นมีความแข็งแกร่งขนาดไหนกันแน่”

ตอนนี้ดูเหมือนว่าเฉินเฟิงจะพอเข้าใจความหมายของโจวจื่อเอ๋อไม่น้อยเลย เพียงแต่ว่าเขากลับไม่เห็นด้วย เพราะถ้าหากผู้ที่อ่อนแอต้องการที่จะต่อต้านมหาอำนาจ การรวมกลุ่มกันไว้ถึงจะเป็นหนทางที่เหมาะสมที่สุด

แต่ในขณะที่เขากำลังจะอ้าปากพูด เสียงชายคนหนึ่งกลับแทรกเข้ามาเสียก่อน： “จื่อเอ๋อ？คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ？”

เฉินเฟิงพวกเขาสองคนหันหลังไปมองตามเสียงที่ดังขึ้น ปรากฏว่าไป๋ซูกำลังเดินมุ่งหน้ามายังทางพวกเขา

“คุณชายเฉินก็อยู่ที่นี่ด้วยงั้นหรอครับ？พวกคุณกำลัง？” ไป๋ซูมองพวกเขาด้วยความสงสัย

ทางด้านเฉินเฟิงไม่ได้ตอบกลับอะไร จะมีเพียงโจวจื่อเอ๋อที่ยิ้มหวานออกมาเท่านั้น： “ก็แค่บังเอิญเดินผ่านเข้ามาเจอคุณชายเฉินพอดีหน่ะค่ะ และด้วยความที่ฉันมีความแปลกใจในตัวคุณชายเฉินอยู่แล้ว เลยเป็นฝ่ายเดินเข้ามาพูดคุยกับคุณชายเฉินก็เท่านั้น”

แต่ถึงอย่างนั้นในใจของไป๋ซูก็ยังมีความแคลงใจบางอย่างอยู่ แต่เพราะไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไปถามไถ่เอาความ เขาจึงเพียงแค่มองไปยังเฉินเฟิงเท่านั้น

“งั้นสินะครับ ที่จริงในตอนที่ผมได้รู้ตัวตนที่แท้จริงของคุณชายเฉิน ก็เกิดความรู้สึกที่เหลือเชื่อเช่นเดียวกัน เพราะรู้สึกว่าเขาในตอนนี้ไม่เหมือนกับเขาคนนั้นที่ได้ถูกเลื่องลือออกมาเลย”

ทางด้านเฉินเฟิงกลับไม่ค่อยมีความสนใจที่จะมาพูดคุยกับพวกเขาสองคน เขาจึงลุกขึ้นยืนก่อนจะหันไปบอกกับพวกเขาสองคน ： “พวกคุณค่อยๆ คุยกันนะครับ ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน”

ซึ่งในตอนที่เฉินเฟิงกำลังจะเดินออกมา โจวจื่อเอ๋อก็หันไปขยิกตาใส่เขาเป็นนัยให้กับเฉินเฟิงว่าคำพูดที่เหลือต่อจากนี้ เธอจะไปพูดคุยกับเฉินเฟิงอีกครั้ง

แต่เฉินเฟิงกลับไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบกลับใดๆ

หลังจากที่เฉินเฟิงเดินจากไปแล้ว ไป๋ซูก็หันไปพูดกับโจวจื่อเอ๋อด้วยท่าทีไม่สบายใจ： “ผมก็คิดว่าคุณรังเกียจเวลาที่ต้องอยู่กับผมซะอีก ถึงได้หายไปนานขนาดนี้แล้วยังไม่กลับมาเสียที จนผมคิดว่าคุณกำลังหลบหน้าผม”

โจวจื่อเอ๋อกลับมาแสดงท่าทีใจดีดังเคยพร้อมตอบกลับด้วยรอยยิ้มจางๆ ： “คุณชายรองคิดมากไปแล้วล่ะค่ะ คุณลุงใหญ่เองทั้งชื่นชมในตัวคุณชายรอง และยังบอกอีกว่าคนหน้าตาดีและมีความสามารถอย่างคุณชายรองนั้นพบเห็นได้ยากในโลกนี้แล้ว”

ไป๋ซูที่ถูกเธอกล่าวชื่นชมก็มีความสุขขึ้นมาดังดอกไม้ที่เบ่งบานทันที： “งั้นหรอครับ แล้วจื่อเอ๋อมองว่าผมเป็นยังไงครับ ……”

เฉินเฟิงเมื่อปลีกตัวออกมาจากทั้งสองก็กลับมายังบริเวณงานเลี้ยงฉลอง

ตอนนี้เหล่าแขกนั้นก็มากันจนล้นหลามแล้ว แต่ละคนพากันนั่งประจำตำแหน่งของตัวเอง และเพียงรอให้พิธียกเหล้านั้นเริ่มขึ้นเท่านั้น รูปแบบงานพิธีการของตระกูลโจวนั้นถือว่าค่อนข้างใหญ่โตเลยทีเดียว ซึ่งจากที่เฉินเฟิงลองนับดูแล้ว มีโต๊ะทั้งหมดราวๆ สามสิบถึงสี่สิบโต๊ะเลยก็ว่าได้

ส่วนคนที่เดินทางมาถึงแล้วนั้นก็ได้นั่งจนเต็มไปหมดแล้วด้วย และจากการคาดเดาผู้คนก็มีนับหลายร้อยคนเลย

เมื่อมีคนเยอะ สถานที่จัดงานจึงมีความคึกคักโอกเอกเสียงดังเป็นเรื่องธรรมดา ในขณะที่คนที่นั่งห่างจากตระกูลปรารถนาด้านหลังสุดนี้น่าจะเป็นกลุ่มคนที่ไม่ได้สนิทชิดเชื้ออะไร และทางด้านเฉินเฟิงก็หาที่นั่งว่างนั่งลงตรงบริเวณนั้น

“คุณชายเฉิน ทำไมคุณถึงมานั่งอยู่ตรงนี้ได้ล่ะครับ”

เฉินเฟิงเงยหน้าขึ้น โจวฟ่างก็กำลังจ้องมองมาที่เขาด้วยความประหลาดใจ

“ไม่มีอะไรครับ ผมก็แค่หาที่นั่งไปเรื่อยเท่านั้น อีกอย่างงานรื่นรมย์พวกนี้เดิมทีผมก็ไม่ค่อยชอบอยู่แล้วด้วย” เฉินเฟิงกล่าวอธิบายพร้อมรอยยิ้มจางๆ

โจวฟ่างที่ได้ยินอย่างนั้นจึงตอบกลับ： “ผมก็คิดว่าคุณชายเฉินจะเป็นคนที่ชื่นชอบผู้คนคึกคักแบบนี้เสียอีก”

เฉินเฟิงถามกลับ： “นี่ผมดูเป็นคนแบบนั้นมากเลยหรอครับ？”

“ก็เป็นเพียงแค่ความรู้สึกของผมหน่ะครับ คุณชายเฉินอย่าได้ใส่ใจเลย จริงด้วย คุณชายเฉินพอจะออกมาพูดคุยกันสักครู่ได้หรือเปล่าครับ ？”

เฉินเฟิงจ้องมองไปยังเขาด้วยสายตาที่สงสัย แต่โจวฟ่างกลับดูเหมือนว่ามีเรื่องสำคัญที่ต้องการจะบอกกับเขา