ลูกเขยมังกร นิยาย บท 97

บทที่ 97 ความน่ากลัวของจอมยุทธ์

“ตอนนี้รู้จักวิงวอนขอร้องคนอื่นแล้ว ？ เมื่อกี้ไม่ใช่ว่าจองหองเหรอ？”เฉินเฟิงยกมุมปากขึ้นด้วยรอยยิ้มที่เย้ยหยัน หลี่ชิวเยี่ยน คนนี้ เมื่อเดินเข้ามา ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็เดินเข้ามาอยากจะตบตัวเองหนึ่งฉาด แสดงความจองหองออกมาอย่างมากเลยทีเดียว

หลังจากที่ได้รู้ฐานะของเขาแล้ว กลับคุกเข่าลงเหมือนสนุขที่วิงวอนขอความเมตตา

เฉินเฟิงไม่พอใจอย่างมากเลยจริงๆ พวกที่เห็นผู้ที่อ่อนแอก็จะอาละวาดใช้ความรุนแรง เมื่อเจอคนที่แข็งแกร่งกว่าก็ร้องเรียกหาพ่อแม่

“ฉัน……”

หลี่ชิวเยี่ยนได้แต่รับปากค่ะๆลูกเดียว ก้มหน้าไม่กล้าพูดจาอะไร

“หักแขนของเขาอีกข้างนึง เพิ่มความจำให้เขา” เฉินเฟิงพูดเบาๆ

“ครับ คุณชายเฉิน” หยางไท่พยักหน้าด้วยความเคารพ แต่กลับรู้สึกว่าเฉินเฟิงค่อนข้างมีความเมตตา ถ้าเปลี่ยนมาเป็นจัดการเขา เกรงว่าจะต้องการชีวิตของไป๋กว่างยี่

“ไม่ได้！นายจะทำแบบนี้ไม่ได้！นายอยากจะหักแขนลูกชายของฉันละก็ เว้นแต่จะฆ่าฉันก่อน！เมื่อเห็นหยางไท่เข้ามาจริงๆ หลี่ชิวเยี่ยนก็ร้อนใจขึ้นในทันที เหมือนกับมนุษย์ป้าที่ปากร้าย ปกป้องไป๋กว่างยี่ไว้”

“ไสหัวออกไป” เสียงที่เย็นชาของหยางไท่ หลี่ชิวเยี่ยนกล้ามาปากร้ายต่อหน้าของตัวเอง มองผิดคนแล้ว เขาคือหยางไท่ไม่ตกหลุมอุบายนี้

“ฉันไม่！ความสามารถของนายแม้แต่เราสองแม่ลูกก็ฆ่าได้！หลี่ชิวเยี่ยนปกป้องไป๋กว่างยี่อย่างแน่วแน่ อำนาจตระกูลหลี่ของเธอก็ไม่น้อยเลยทีเดียว เธอยังไม่เชื่อว่า หยางไท่กล้าที่จะฆ่าพวกเธอสองแม่ลูกต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้”

“คุณคิดว่าผมไม่กล้าจริงๆใช่ไหม？！” สีหน้าของหยางไท่ขาวซีด กัดฟันพูด หลี่ชิวเยี่ยนทำอย่างนี้ ทำให้เขาเสียหน้าต่อหน้าเฉินเฟิงแล้ว เจ้าชายแห่งหนานจิงผู้สูงส่ง แม้แต่มนุษย์ป้าปากเสียๆก็รักษาไม่หาย

“นายก็ฆ่าสิ！นายก็ฆ่าพวกเราสองคนแม่ลูกเลย ถึงยังไงฉันก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว！หลี่ชิวเยี่ยนนำเอากลอุบายตีโพยตีพายโวยวายหาเรื่องที่ใช้กับไป๋จิ่วหลิงที่บ้านมาใช้ เริ่มเรียกร้องหาพ่อแม่”

เมื่อสีหน้าของหยางไท่เยือกเย็น สายตาฉายแววความอำมหิตออกมา

ในเมื่อคุณอยากตาย งั้นก็โทษผมไม่ได้แล้ว

“คุณชายหยาง！” ในเวลานี้ ไป๋จิ่วหลิงที่ไม่พูดไม่จาอะไรสักคำก็ถึงกับทรุดคุกเข่าลงกับพื้นแล้ว

“คุณชายหยาง ปล่อยพวกเธอสองคนไปเถอะ” ไป๋จิ่วหลิงพูดอย่างถอนหายใจ “เป็นความผิดของผม เป็นผมเองที่ไม่ดูแลคนพวกนี้ให้ดี เป็นเพราะผมยอมชิวเยี่ยนเกินไป จนกระทั่งทำให้พวกเธอเข้ามาสู่ภัยพิบัติที่หายนะเช่นนี้”

“คุณชายหยางไม่พอใจตรงไหน ก็มาทำที่ผมเถอะ”

“ลุงไป๋ คุณกำลังบีบบังคับผมเหรอ？” หยางไท่ถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ที่จริงแล้วไป๋จิ่วหลิงเป็นหัวหน้าตระกูลไป๋ ในสถานะตรงนั้นของเขา ถึงแม้ว่าจะเป็นเขา ก็ไม่กล้าที่จะทำอะไรไป๋จิ่วหลิงจริงๆ

ไป๋จิ่วหลิงส่ายหน้า พูด “คุณชายหยาง ผมไม่ได้บีบบังคับคุณ และผมก็ไม่กล้าบีบบังคับคุณ เลี้ยงดู แต่ไม่อบรมสั่งสอน เจ้าเด็กนี้ทำผิดไปแล้ว ผมในฐานะพ่อ ก็มีส่วนที่ต้องรับผิดชอบ ครั้งนี้ ให้ผมรับผิดแทนเขาเถอะ”

หยางไท่สีหน้าค่อนข้างดูไม่ดี ไม่ต้องสงสัยเลย เป็นเพราะไป๋จิ่วหลิงทำให้เขาลำบากใจ

“ช่างมันเถอะ ปล่อยพวกเขาไปเถอะ” ในเวลานี้ เฉินเฟิงถอนหายใจเฮือกหนึ่ง พูดกล่าวออกมา

“ออกไป？”

ทั้งสามคนของตระกูลไป๋ต่างพากันตกตะลึงแล้ว ทำไมจู่ๆเฉินเฟิงถึงยอมปล่อยพวกเขาไป？

“คุณชายเฉิน？” หยางไท่มองไปที่เฉินเฟิงด้วยความสงสัย ทำไมเฉินเฟิงถึงต้องตัดสินใจทำแบบนี้