มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 33

@เช้าวันต่อมา

"อื้อ~" อิงดาวรู้สึกตัวตื่นเพราะรับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนคล้ายกับกำลังเคลื่อนไหวร่างกายทั้งที่สองแขนและสองขายังแน่นิ่ง ไอหมอกยามเช้าที่ตกกระทบลงมาสัมผัสกับผิวหน้าและผิวกายที่โผล่พ้นเสื้อผ้าให้ความรู้สึกสดชื่นและเปียกชื้นในเวลาเดียวกัน สายลมเบาหวิวพัดผ่านไปมา สร้างความหนาวเย็นให้เธอจนต้องเบียดศีรษะเข้าหาความอบอุ่นของแผงอกแกร่ง

"อ๊ะ! คะ..คาเรนทำอะไรเนี่ย" อาการงัวเงียหายไปเป็นปลิดทิ้งเมื่อลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในอ้อมแขนแกร่งของมาเฟียหนุ่ม เธอคงจะไม่ตกใจขนาดนี้ถ้าเห็นคาเรนนอนอยู่ข้างๆ แต่ให้ตายสิ! เขากำลังเดินอยู่!

"ตื่นแล้วเหรอ" เขาถามด้วยน้ำเสียงสบายๆ ไม่ได้แสดงอาการเหนื่อยหอบเลยที่กำลังเดินอุ้มเธอลงเขาแบบนี้ แต่กลับกลายเป็นเธอเสียเองที่รู้สึกเหนื่อยแทนเขา พับผ่าเถอะ! คาเรนเป็นบ้าอะไรอีกเนี่ยถึงได้ทำอะไรบ้าบิ่นแบบนี้

"คาเรนปล่อยนะ นายจะพาฉันไปไหน" ดวงตากลมโตกวาดมองรอบๆผืนป่าสีเขียวชอุ่มที่ถูกโอบล้อมด้วยความมืดสลัวในยามเช้าตรู่ โดยมีหมอกปกคลุมหนาทึบจนแทบมองไม่เห็นยอดไม้

"กลับบ้าน" คาเรนตอบหน้าตาย และเดินอุ้มเธอลงเขาไปเรื่อยๆ โดยมีลูกน้องอีกสี่คนที่เดินตามหลังมาคอยดูแลอยู่ห่างๆและถือสัมภาระให้

"นายทำแบบนี้คนที่มีปัญหาคือฉันนะคาเรน ฉันขอทำค่ายให้เสร็จก่อนได้ไหม แล้วเราค่อยกลับบ้านกันนะ นะคาเรน" อิงดาวพยายามอ้อนวอน

"เมื่อคืนลูกมาเข้าฝันฉัน บอกว่าอยากกลับบ้านไปนอนบนเตียงนุ่มๆกับพ่อแล้ว ฉันไม่อยากขัดใจลูก ฉันจะพาลูกกลับบ้าน"

"นี่ไม่ต้องเอาลูกมาอ้างเลยนะ คาเรนฉันบอกให้ปล่อยไง ทำไมเป็นคนหน้ามึนแบบนี้เนี่ย!"

"แล้วทำไมเธอต้องดื้อด้วย จะทำให้ฉันเป็นห่วงไปถึงไหนวะ หัดระมัดระวังตัวเองเหมือนคนท้องบ้างได้ไหม ไม่ต้องอวดเก่งทุกเรื่องก็ไม่มีใครว่าเธออ่อนแอหรอกนะ" คาเรนแย้ง

"แต่ตอนนี้นายกำลังดูถูกความสามารถในการดูแลตัวเองของฉันอยู่นะ นายกำลังมองว่าฉันอ่อนแอไม่มีปัญญาดูแลตัวเองกับลูก"

"อยากคิดแบบนั้นก็คิดไป แต่ฉันไม่ยอมให้เธอกลับไปเลื่อยไม้เหมือนเมื่อวานแน่" คนโดนปรามาสยู่ปากอย่างกระเง้ากระงอด เธอไม่ได้อ่อนแอถึงขั้นดูแลตัวเองกับลูกไม่ได้สักหน่อย คาเรนเองต่างหากที่อยากกลับบ้านจนตัวสั่น ถึงต้องหาเหตุผลร้อยแปดมาอ้างกับเธอแบบนี้

"ไหนจูบหน่อย" ใบหน้าหวานเบือนหลบในตอนที่คาเรนก้มหน้าลงมาหมายจะจูบริมฝีปากอวบอิ่ม

"งอนเป็นเด็ก"

"ฉันจะกลับไปสร้างโรงเรียนให้น้องๆต่อ"

"ฉันให้ลูกน้องของฉันทำหน้าที่นั้นแทนเธอแล้ว แต่ถ้าเธออยากลองก่อสร้างนัก ฉันจะไปตัดไม้ไผ่มาให้เธอทำบ้านเล็กๆให้ลูกดีไหม"

"นายไม่เข้าใจฉันอะ มันไม่เหมือนกัน" เธอตีสีหน้าเศร้า "ถ้าลูกคลอดเมื่อไหร่ฉันก็ต้องเลี้ยงลูกตลอดเวลา ต้องให้เวลากับลูกซะส่วนใหญ่ แล้วจะเอาเวลาไหนมาออกค่ายกับเพื่อนอีกล่ะ"

"..."

"ฉันก็แค่อยากทำในตอนที่ฉันยังทำได้ แต่นายไม่เข้าใจอะไรเลย" คาเรนหยุดฝีเท้า แล้วค่อยๆวางคนตัวเล็กลง

"มันไม่มีอะไรสายเกินไปหรอกถ้าเราอยากจะทำมันจริงๆ" มือหนายกขึ้นมาประคองใบหน้าหวานไว้มั่น "ค่ายอาสามันไม่หนีเธอไปไหนหรอก แต่ตอนนี้กลับบ้านกับฉันก่อนได้ไหม ฉันยังอยากเห็นหน้าเจ้าตัวเล็กในท้องของเธอ"

"..."

"โอเคฉันยอมรับว่าฉันไม่อยากให้เธอทำกิจกรรมร่วมกับผู้ชายคนอื่น แต่ตอนนี้เธอกำลังทำให้ฉันกลัวนะ ฉันกลัวจะไม่ได้เห็นหน้าเจ้าตัวเล็ก ถึงฉันจะยังไม่แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าเขาคือลูกของฉันจริงๆ แต่ฉันก็อยากเห็นหน้าเขานะ" ทั้งที่ยังรู้สึกน้อยอกน้อยใจแต่หัวใจดวงน้อยมันกลับพองโตเพราะสีหน้าและน้ำเสียงจริงจังของคาเรน