มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 34

@หลายวันต่อมา

"อื้อ~" ความหนาวเย็นของเครื่องปรับอากาศที่ตกกระทบลงมาสู่ผิวหน้าและผิวกายปลุกหญิงสาวบนเตียงนอนหนานุ่มที่กำลังนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาให้ลืมตาตื่นขึ้นมาทักทายเช้าวันใหม่ เธอปรือตามองรอบๆห้องนอนที่คุ้นเคยอย่างงัวเงียเมื่อไม่เห็นว่าคาเรนนอนอยู่ข้างๆ มือบางยกขึ้นมาปิดปากพลางหาวหวอดๆ

"ตื่นแล้วเหรอ" คาเรนในสภาพผ้าขนหนูผืนเดียวพันรอบเอวสอบอย่างหมิ่นเหม่เดินนวยนาดออกมาจากห้องน้ำ พร้อมกับใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กที่พาดอยู่บนลำคอเช็ดผมที่เพิ่งสระมาหมาดๆ ทำเอาคนกำลังงัวเงียอย่างอิงดาวลืมตาโพลงเต็มตา เธอไล่มองเรือนร่างสมบูรณ์แบบของเขาอย่างไม่ละสายตาพลางกลืนน้ำลายอึกใหญ่

"ตื่นเช้ามาก็หิวเลยนะ" คาเรนที่เห็นท่าทางหื่นกระหายของคนตัวเล็กอดไม่ได้ที่จะกระเซ้าเย้าแหย่ ทำให้อิงดาวต้องรีบละสายตาจากเรือนร่างของเขา มุมปากหนายกยิ้มเอ็นดูเมื่อเห็นพวงแก้มนวลค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ

"วันเสาร์นี้เธอมีนัดอัลตร้าซาวด์นะ" มาเฟียหนุ่มเดินตรงเข้ามาหย่อนตัวนั่งลงบนเตียง

"จำได้ด้วยเหรอว่าหมอนัดอัลตร้าซาวด์วันเสาร์นี้" การกระทำเล็กๆน้อยๆของคาเรนทำให้หัวใจดวงน้อยพองโตเป็นรอบแรกของวันใหม่ การที่เขาจำวันสำคัญเกี่ยวกับเธอได้มันแสดงให้เห็นว่าเธอมีความสำคัญสำหรับเขามากขนาดไหน อิงดาวอมยิ้มจนแก้มปริ แล้วขยับตัวเข้าไปนอนหนุนตัก

"ถึงฉันจะไม่ใช่พ่อที่ดีเลิศเหมือนผู้ชายคนอื่น แต่ฉันก็จำวันสำคัญของลูกได้นะ" มือหนายกขึ้นมาลูบผมคนตัวเล็กเบาๆอย่างนึกเอ็นดู ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง ขณะที่อิงดาวยังทำสีหน้าปลาบปลื้มกับความน่ารักของมาเฟียพ่อลูกอ่อน

"เธอช่วยอ่านข้อความนี้ให้ฉันฟังหน่อยดิ ฉันไปเจอมาเมื่อคืน แต่อ่านภาษาไทยไม่คล่อง พูดได้อย่างเดียว" เขาโน้มใบหน้าลงมาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นของกันและกัน ก่อนที่โทรศัพท์มือถือเครื่องหรูจะยื่นมาตรงหน้า

"ฉันรักนาย" เธออ่านข้อความบนหน้าจอโทรศัพท์อย่างรวดเร็วโดยไม่ทันได้ฉุกคิดถึงเล่ห์เหลี่ยมของมาเฟียหนุ่ม

"เหรอ รักมากไหม" อิงดาวชะงักไปกับคำถามของคาเรน เธอสบตากับเขาอย่างมึนงงทั้งที่หัวใจดวงน้อยที่เคยสงบมันกำลังเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง แรงจนกลัวว่าเขาจะได้ยิน

"นายถามฉันว่าอะไรนะ"

"ลองอ่านข้อความอีกรอบดิ"

"ก็ฉันรักนายไง ทำไมเหรอ"

"รักมากไหม" คนตั้งคำถามพยายามกลั้นยิ้ม ต่างจากคนโดนถามที่เบือนหน้าหนีกลบเกลื่อนความเขินอาย แต่ก็โดนมือหนาจับปลางคางมนให้หันกลับมา ให้ตายสิ! เขาจะกลั่นแกล้งหัวใจดวงน้อยให้มันทำงานหนักไปถึงเมื่อไหร่นะ

"จะไม่ตอบคำถามให้ฉันชื่นใจหน่อยเหรอ" ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น เธอไม่ได้ปัดมือหนาออกจากปลายคาง แต่พิมพ์อะไรบางอย่างลงในโทรศัพท์มือถือของคาเรน แล้วยื่นไปให้เขาเหมือนที่เขาทำกับเธอเมื่อสักครู่

"แล้วนายอ่านคำนี้ออกไหม"

"ฉันรักเธอ"

"เหรอ รักมากไหม"

"ก็...มากอยู่นะ" บะ..บ้าชะมัด! ทั้งที่ตั้งใจจะกลั่นแกล้งเขาแท้ๆ แต่กลับโดนเขากลั่นแกล้งซะเอง อิงดาวพลิกตัวนอนราบซบหน้าลงบนหน้าตักแกร่ง เขินอายจนไม่กล้าสบสายตากับคาเรน

"เป็นอะไร เขิน?" ใบหน้าคมคายโน้มลงมาหอมศีรษะทุยเล็กเบาๆ

"ใครเขิน ไม่ได้เขินสักหน่อย"

"งั้นก็ตอบคำถามของฉันหน่อยดิ"

"เมื่อกี้นายถามฉันว่าอะไรเหรอ" อิงดาวตีหน้ามึน แต่ไม่ยอมผละใบหน้าออกจากหน้าตักแกร่ง

"รักฉันมากไหม"

"..." ทั้งที่อยากให้คาเรนพูดคำนั้นออกมาแท้ๆแต่กลับเงียบไปเมื่อโดนถามตรงๆ เธอค่อยๆพลิกตัวกลับมาสบสายตากับเขาอีกครั้ง มือบางกำโทรศัพท์มือถือแน่นด้วยเพราะเขินอายจนแทบทำอะไรไม่ถูก ตอนนี้ใบหน้าของเธอคงแดงซ่านไม่ต่างจากลูกตำลึงสุก