มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 61

เฟรย่าวางขวดนมไว้บนต้นขาของพ่อหลังจากดูดนมจนหมดขวดแล้ว ดวงตาใสแป๋วจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้ากับใบหน้าหล่อเหลาของพ่อสลับกันไปมา ก่อนจะส่งยิ้มหวานพลางโบกมือทักทายลูกน้องของเฟมัสสี่คนที่ยืนคุมเชิงอยู่ข้างหลังเจ้านายหนุ่ม ความไร้เดียงสาของเฟรย่าเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากสี่หนุ่มชายฉกรรจ์

"แอ๊ะ~" เด็กน้อยส่งเสียงอ้อแอ้เรียกร้องความสนใจจากผู้เป็นพ่อ แต่เมื่อคาเรนยังเอาแต่พูดคุยธุระสำคัญกับเฟมัส เธอจึงยื่นมือน้อยๆขึ้นไปสัมผัสริมฝีปากหนาของพ่อเบาๆ ทำให้คาเรนต้องละสายตากลับมามองเธออย่างตำหนิ

"พ่อขอคุยงานก่อนได้ไหม ถ้าดื้อแบบนี้พ่อไม่รักแล้วนะ" มาเฟียหนุ่มลอบถอนหายใจเบาๆกับความดื้อรั้นของลูกสาวตัวน้อย แต่เหมือนว่าเฟรย่าจะไม่รับรู้ถึงความหนักอกหนักใจของเขาเลย เพราะทันทีที่เขาลั่นประโยคนั้นออกไป เฟรย่าก็พยายามคลานขึ้นไปนั่งเล่นบนโต๊ะกระจกที่มีเอกสารสำคัญกระจัดกระจายอยู่เต็มโต๊ะ ทำเอาคนเป็นพ่ออย่างเขาแทบกุมขมับ

"แอ๊ะ~" เด็กน้อยเอียงคอมองเฟมัสไปมา ก่อนจะตะเกียกตะกายปีนป่ายขึ้นไปบนหน้าขาแกร่งของเขาอย่างทุลักทุเล ซึ่งเฟมัสก็ใช้มือหนาโอบประคองไว้ การกระทำไร้เดียงสาของเธอสร้างความตกใจให้คนเป็นพ่ออย่างคาเรนไม่น้อย

"เฟรย่าพ่อบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าดื้อ" เขารีบโน้มตัวเข้าไปหมายจะอุ้มลูกสาวตัวน้อยกลับมา แต่เฟรย่ากลับใช้มือน้อยๆกำเสื้อสูทของเฟมันไว้แน่น พร้อมกับล้มตัวนอนบนหน้าตักแกร่ง ให้ตายเถอะ! อยากจะบ้าตายวันละหลายๆรอบกับความดื้อรั้นของลูกสาวตัวดี

"โอเค พ่อรักเหมือนเดิมก็ได้" เด็กน้อยทำหน้าเรียบเฉยราวกับน้อยใจผู้เป็นพ่อ แม้จะเป็นเด็กแต่เธอก็แสดงออกทางสีหน้าอย่างชัดเจน

"ไม่เป็นไรครับ ให้ตัวเล็กนั่งกับผมก็ได้" เฟมัสพูดขึ้นเพราะทนต่อความขี้อ้อนของเฟรย่าไม่ไหว ปกติเขาไม่ใช่ผู้ชายรักเด็กเท่าไรนัก แต่ยอมแพ้ให้กับความน่ารักของเด็กน้อยบนหน้าตัก

"ไม่เป็นไรครับ ผมเกรงใจ" คาเรนปฏิเสธ พร้อมกับโน้มตัวเข้าไปอุ้มลูกสาวตัวน้อยกลับมาอีกครั้ง ทำให้เฟรย่าที่กำลังนอนเล่นอยู่บนหน้าตักของเฟมัสเบ้ปากงอแง

"ง่วงนอนเหรอครับ หืม?" เขาอุ้มเฟรย่าขึ้นแนบอก พร้อมตบตูดเบาๆเป็นการกล่อม เพียงแค่นั้นเด็กน้อยก็ค่อยๆแนบแก้มลงบนบ่าแกร่ง

"ว่าเรื่องของเราต่อเลยดีกว่าครับ" เมื่อเห็นลูกสาวสะลึมสะลือกำลังจะผล็อยหลับ คาเรนจึงหันกลับมาสนใจงานของตัวเองอีกครั้ง โดยมีเด็กน้อยนอนหลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมแขน

"วันนี้คงไม่สะดวกจะทานข้าวด้วยกัน เอาไว้คราวหน้าแล้วกันนะครับ" เป็นคาเรนที่พูดขึ้นก่อน หลังจากตกลงคุยธุระสำคัญกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว

"ผมเข้าใจครับ" เฟมัสพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ "น่าเสียดายนะครับที่ตัวเล็กหลับแล้ว เลยไม่ได้บอกลาเลย"

"ผมขอตัวกลับก่อนดีกว่า ไว้เจอกันคราวหน้านะครับ" คาเรนเพียงแค่ยิ้มบางเป็นการบอกลา ก่อนจะอุ้มลูกสาวตัวน้อยเดินออกมา โดยมีลูกน้องอีกสี่คนเดินตามประกบหลัง

"ทำงานเสร็จแล้วเหรอ ตัวเล็กกวนไหม" ทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องโถงใหญ่ อิงดาวก็รีบเดินเข้ามาหาลูกสาวตัวน้อยที่นอนหาวหวอดๆอยู่บนบ่าแกร่งของผู้เป็นพ่อ เพราะเพิ่งตื่นนอน

"ถามลูกสาวสุดที่รักของเธอดูสิว่าสร้างวีรกรรมอะไรเอาไว้บ้าง" คาเรนรีบส่งเฟรย่าให้อิงดาว ซึ่งเด็กน้อยก็รีบใช้ท่อนแขนน้อยๆกอดรัดลำคอของแม่ไว้แน่น ทำราวกับไม่อยากอยู่ในอ้อมแขนของคาเรนแล้ว

"พูดเหมือนเฟรย่าเป็นลูกของฉันคนเดียวอย่างนั้นแหละ"

"ฉันไม่ได้ชวนเธอทะเลาะนะ แต่ถ้าเธออยากรู้ว่าเฟรย่าดื้อแค่ไหนก็ลองเลี้ยงลูกให้เยอะกว่านี้หน่อยสิ จะได้รู้ไงว่าทำไมฉันถึงเหมือนคนประสาทเสียแบบนี้" อิงดาวชะงักไปกับคำพูดของคาเรน คำพูดของเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวภาระสำหรับเขา

"ลูกอยู่กับฉันแล้วงอแงทั้งวัน บอกก็ไม่ฟัง ฉันกำลังจะบ้าตายเพราะความดื้อของเฟรย่าเนี่ย"

"ฮึก" เด็กน้อยเบ้ปากเมื่อได้ยินน้ำเสียงเหนื่อยหน่ายของผู้เป็นพ่อ ทำให้อิงดาวต้องรีบลูบหลังลูกสาวเบาๆเป็นการปลอบประโลม

"นายไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวฉันเลี้ยงลูกเอง" เธอกล่าวทิ้งท้าย แล้วเดินอุ้มเฟรย่าขึ้นไปบนชั้นสองทันทีทันใด ส่วนคาเรนก็เดินเข้าไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างหมดแรง โดยไม่รู้ตัวเลยว่าคำพูดเพียงเล็กน้อยของเขามันทำให้อิงดาวคิดมาก

"หนูดื้อกับพ่อเหรอตัวเล็ก เห็นไหมโดนคุณพ่อดุเลย"

"แอ๊ะ~" เฟรย่าส่งเสียงตอบกลับราวกับปฏิเสธ พร้อมกับใช้ฝ่ามือสัมผัสหน้าอกใหญ่ของแม่เบาๆในตอนที่โดนอิงดาววางตัวลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล

"หิวแล้วเหรอคะ ไหนหอมแก้มแม่ก่อน" เธอเอียงแก้มให้พร้อมทำแก้มป่อง ซึ่งก็เหมือนว่าเฟรย่าจะเข้าใจ ริมฝีปากน้อยๆเปรอะเปื้อนน้ำลายจูบประทับลงบนพวงแก้มนวลของแม่เบาๆ เด็กน้อยยิ้มหวานเมื่อเห็นอิงดาวปลดกระดุมเสื้อนักศึกษา

"ไหนใครว่าหนูดื้อ ลูกสาวแม่ไม่ดื้อสักหน่อย ใช่ไหมคะ" เฟรย่าหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างชอบใจเมื่อผู้เป็นแม่ยกมือขึ้นมาเกาท้องเบาๆ ความสดใสและความไร้เดียงสาของเธอคือตัวสร้างรอยยิ้มให้คนเป็นแม่อย่างอิงดาว สำหรับเธอแล้วไม่มีอะไรจะสวยงามไปกว่ารอยยิ้มของลูก

เธอล้มตัวนอนข้างๆ พร้อมกับประคองศีรษะทุยเล็กของลูกสาวไว้ในตอนที่เฟรย่าขยับตัวเข้ามาดูดนมจากเต้า มุมปากบางอมยิ้มเล็กกับภาพที่เฟรย่ากำลังตั้งหน้าตั้งตากินนมอย่างขะมักเขม้น นอกจากความน่ารักตามประสาเด็กแล้ว เธอก็ยังมองไม่เห็นความดื้อของเฟรย่าเลย

"ไม่มีนมให้ฉันกินบ้างเหรอ" อิงดาวที่กำลังจะผล็อยหลับลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงคาเรนเปิดประตูเข้ามา ในขณะที่เฟรย่านอนหลับไปแล้วทั้งที่ริมฝีปากยังคาบปลายถันไว้

เธอเพียงแค่ส่งยิ้มบางให้ แล้วหลับตาลงอีกครั้ง ความเงียบของอิงดาวทำหัวใจแกร่งกระตุกวูบ คาเรนรีบเดินเข้ามาล้มตัวนอนซ้อนหลัง พร้อมกอดเธอกับลูกสาวตัวน้อยไว้หลวมๆ

"เป็นอะไรรึเปล่า"

"เปล่า แค่เหนื่อยๆ นายไปอาบน้ำเถอะ"

"ไม่เป็นอะไรแน่นะ"

"อืม" เพราะไม่อยากเซ้าซี้ให้หญิงสาวรำคาญ คาเรนจึงเลือกที่จะเดินเข้าไปอาบน้ำล้างตัวในห้องน้ำ อิงดาวเองก็ไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้นเหมือนกัน