มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 62

"อื้อ~" แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาทางม่านระเบียงกระทบกับใบหน้าคมคายและเปลือกตา ปลุกคาเรนที่กำลังนอนหลับให้ตื่นขึ้นมาสูดอากาศบริสุทธิ์ของเช้าวันใหม่ เขาเปล่งเสียงครางในลำคออย่างงัวเงียพลางกวาดแขนไปมาบนเตียงนอนใหญ่เพื่อหาอิงดาวกับลูกสาวตัวน้อยที่เคยนอนอยู่ข้างๆ ก่อนจะปรือตามองรอบๆห้องเมื่อสัมผัสได้เพียงความเย็นเฉียบของเตียง

"ทาแป้งหน่อยนะคะจะได้สวยๆ หนุ่มๆจะได้หันมอง" เขาหยุดโฟกัสสายตาไว้ที่รอยยิ้มหวานของอิงดาวขณะที่เธอกำลังนั่งทาแป้งให้ลูกสาวตัวน้อยอยู่บนพื้น โดยที่เฟรย่าเองก็เหมือนจะชอบใจ เธอนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้ผู้เป็นแม่

"จะพาลูกไปมหาลัยด้วยเหรอ" น้ำเสียงงัวเงียของคาเรนทำให้อิงดาวที่กำลังหยอกล้อกับลูกสาวต้องเงยหน้าขึ้นมามองเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้

"อืม" เธอครางตอบในลำคอ

"วันนี้ไม่มีสอบเหรอ แล้วทำไมตื่นแล้วไม่ปลุกฉัน" ท่าทางเฉยชาไม่เหมือนเดิมของอิงดาวมันทำให้คาเรนคิดว่าเธอมีบางอย่างเปลี่ยนไป

"ฉันคิดว่านายคงเหนื่อยเลยไม่อยากกวน" เธอตอบเสียงเรียบ พร้อมกับอุ้มเฟรย่าขึ้นแนบอก

"เป็นอะไรรึเปล่า ทำเหมือนไม่อยากคุยกับฉันเลย ฉันทำอะไรให้เธอไม่สบายใจรึเปล่า"

"ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่รู้สึกว่าช่วงนี้ฉันทำหน้าที่แม่ไม่เต็มที่เลย เลยอยากเลี้ยงเฟรย่าเองบ้าง นายจะได้มีเวลาพักผ่อนอย่างที่นายต้องการไง"

"ทำไมต้องประชดวะ มีอะไรก็พูดกันตรงๆดิ"

"ต่อไปนี้ฉันจะเลี้ยงลูกเอง" เธอคลี่ยิ้มบางเพื่อไม่ให้ถ้อยคำดูรุนแรงเกินไป "ฉันไปเรียนก่อนนะ"

"เดี๋ยว!" คาเรนโพล่งขึ้นเสียงดังในตอนที่อิงดาวตั้งท่าจะอุ้มเฟรย่าเดินออกไป เขาตวัดขาเรียวยาวราวกับนายแบบก้าวลงจากเตียง แล้วเดินเข้ามายืนขวางหน้า

"เลี้ยงลูกเองมันหมายความว่ายังไงวะ"

"ฉันแค่อยากแบ่งเบาภาระของนาย ไม่อยากให้นายคิดว่าการเลี้ยงลูกมันเหนื่อยขนาดนั้น ฉันไม่ได้ประชดนะ แค่ไม่อยากให้นายเหนื่อยคนเดียว"

"โกรธฉันเพราะเรื่องแค่เนี่ยนะ?" มาเฟียหนุ่มแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ "ฉันไม่ได้ไล่เธอให้ไปเลี้ยงลูกคนเดียวนะ เมื่อวานฉันเหนื่อยมากที่โดนเฟรย่ากวนทั้งวัน เลยพูดออกไปแบบนั้นเพราะอยากให้เธอรับรู้ถึงความเหนื่อยของฉัน"

"ตอนฉันอุ้มท้องเก้าเดือนฉันก็เหนื่อยนะ" หญิงสาวยิ้มบางพลางลูบหลังลูกสาวเบาๆ "ตอนนายต้องไปทำงานฉันก็เคยหยุดเรียนหลายครั้งเพื่อเลี้ยงลูกเอง ฉันตื่นขึ้นมาปั๊มนมตอนเช้าเวลาที่ไม่ได้อยู่กับลูกทั้งวัน รวมถึงดูแลเอาใจนายด้วย"

"..."

"นายทำเหมือนเลี้ยงลูกคนเดียวเลยนะ ทั้งที่ฉันก็ไม่เคยละเลยหน้าที่แม่เลย แต่ก็เข้าใจนะว่านายคงเหนื่อย เพราะนายทำงานหนักกว่าฉัน"

"ถ้าเป็นเรื่องเมื่อวานฉันพูดไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบนะ ฉันขอโทษ ไม่คิดว่าเธอจะคิดมากกับคำพูดสิ้นคิดของฉันขนาดนี้" เขานี่มันแย่จริงๆ ชอบใช้คำพูดทำร้ายความรู้สึกของคนอื่นอยู่ร่ำไป

"ฉันเหนื่อยเลยพูดออกไปแบบนั้น ขอโทษนะ" มือหนาประคองใบหน้าหวานไว้มั่น แล้วเลื่อนใบหน้าเข้าไปจูบหนักๆบนริมฝีปากอวบอิ่มเป็นการขอโทษที่ใช้คำพูดทำร้ายจิตใจเธอ แต่อิงดาวกลับไม่ได้จูบตอบเหมือนเลยครั้งที่ผ่านมา มันทำให้เขาใจเสีย

"เป็นอะไรไปที่รัก โกรธฉันมากเลยเหรอ"