มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 63

"กลับบ้านกับพี่ทับทิมไหมคะ ที่บ้านพี่มีขนมกับของเล่นเยอะแยะเลยนะ มีเตียงนอนนุ่มๆไว้ให้ฝรั่งน้อยหน้าหวานของพี่นอนเล่นด้วย" อิงดาวกลอกตาไปมากับถ้อยคำหว่านล้อมของเพื่อนสาวที่พยายามจะโน้มน้าวใจให้เฟรย่ากลับบ้านไปกับหล่อนด้วย ตลอดทั้งวันที่อยู่ในมหาวิทยาลัย ทับทิมแทบจะไม่ยอมห่างจากเฟรย่าเลย ประหนึ่งว่าเฟรย่าเป็นลูกของตัวเองก็ไม่ปาน

"แอ๊ะ~" เด็กน้อยยิ้มหวานไร้เดียงสาขณะที่โดนทับทิมอุ้มออกมาจากอาคารเรียน ใบหน้าจิ้มลิ้มเปื้อนรอยยิ้มของเธอมองดูแล้วน่ารักน่าเอ็นดูจนทับทิมอดใจไม่ไหวที่จะกดสันจมูกลงไปหอมแก้มนวลฟอดใหญ่ เรียกเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างชอบใจจากคนโดนขโมยหอมแก้ม

"ไหนหอมพี่ทับทิมคืนบ้างสิ" ทับทิมชะลอฝีเท้าพร้อมทำแก้มป่อง แล้วเอียงหน้าให้เด็กน้อย ซึ่งเฟรย่าก็ไม่รอช้าที่จะใช้ริมฝีปากน้อยๆเปื้อนน้ำลายแตะสัมผัสลงบนแก้มนวลเนียน

"ชื่นใจจังเลย เด็กอะไรน่ารักน่าเอ็นดู หนูกินอะไรเป็นอาหารลูกถึงได้ฉลาดเกินเด็กขนาดนี้"

"กินนมฉัน" อิงดาวที่เดินอยู่ข้างๆโพล่งขึ้น ทำเอาทับทิมเบ้ปาก

"แต่ฉันเคยได้ยินคนแก่หลายคนพูดกันว่าเด็กผู้หญิงส่วนใหญ่จะเหมือนพ่อนะ ถ้าหน้าตาไม่เหมือน บุคลิกก็ต้องเหมือน มันต้องมีสักอย่างที่เหมือนพ่อ ฉันว่าหลานฉันเหมือนพ่อเขานะ"

"คงงั้นมั้ง เพราะเฟรย่าหน้าตาเหมือนพ่อเขา"

"ฉันหมายถึงนิสัย ลองสังเกตดูสิ เฟรย่าเป็นเด็กฉลาดมากเลยนะ เหมือนกับพ่อที่เป็นมาเฟียเลย แถมยังชอบโปรยเสน่ห์ใส่คนแปลกหน้าอีก เหมือนพ่อที่เคยเป็นคาสโนว่ามาก่อน"

"ถ้าจะเหมือนก็ขอให้เหมือนแค่หน้าตาพอเถอะ นิสัยไม่ต้องคัดลอกพ่อมาหมดก็ได้ ฉันไม่อยากปวดหัวเพราะเห็นลูกควงผู้ชายไม่ซ้ำหน้า" ทับทิมหัวเราะในลำคออย่างขบขันกับคำพูดของเพื่อนสาว ก่อนจะส่งเฟรย่าคืนให้

"ฉันกลับบ้านก่อนนะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้ พี่ทับทิมกลับก่อนนะคะ เอาไว้ถ้าพ่อของฝรั่งน้อยหน้าหวานลดความโหดลงสักนิดพี่ทับทิมจะไปเล่นกับหนูที่บ้านบ่อยๆนะ" ประโยคแรกบอกลาเพื่อนสาว แต่ประโยคสุดท้ายหันมาพูดกับหลานสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนลง เฟรย่าที่เห็นอย่างนั้นยกมือน้อยๆขึ้นมาโบกลา ซึ่งทับทิมก็เลื่อนใบหน้าเข้าไปจูบมือน้อยนั้นเบาๆ ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไป

เมื่อเพื่อนสาวเดินห่างออกไปไกลแล้ว อิงดาวจึงเลือกที่จะเดินตรงไปยังลานจอดรถหน้าคณะฯเหมือนกัน ทว่าในจังหวะที่กำลังจะเดินไปที่รถของตัวเอง เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง

"พาลูกมาเรียนด้วยเหรอวันนี้"

"อ้าว พี่แทนไทเดินมาจากไหนคะเนี่ย อิงมองไม่เห็นเลย" เธอหมุนตัวกลับไปทักทายแทนไท ซึ่งเขาเองก็อมยิ้มทักทายกลับมา

"ก็เดินออกมาจากอาคารเนี่ยแหละ"

"อ๋อค่ะ จะกลับบ้านแล้วเหรอคะ"

"ใช่ เห็นเด็กแถวนี้โบกมือให้เลยเดินเข้ามาทักซะหน่อย" เขายิ้มมุมปาก พร้อมกับชะโงกหน้าเข้าไปหาเด็กน้อยที่นอนซบหน้าอยู่กับบ่าของผู้เป็นแม่ เฟรย่าที่เห็นแทนไทยื่นหน้าเข้ามาหยอกเย้าหัวเราะอย่างชอบใจพร้อมส่งยิ้มหวาน

"โบกมือให้พี่ทำไมครับ อยากเล่นด้วยเหรอ หืม?"

"แอ๊ะ~" มือน้อยรีบจับนิ้วชี้เรียวยาวของแทนไทไว้มั่นเมื่อเขายกมันขึ้นมาแตะปลายจมูกเบาๆ พร้อมกับยื่นมืออีกข้างหนึ่งเข้าไปจับปลายจมูกโด่งคมของแทนไทเหมือนที่เขาทำกับเธอ

"อุ้มได้ไหม ขออุ้มคนสวยหน่อยได้ไหมครับ" เฟรย่ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อแทนไทยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ ทำราวกับจะหอมแก้ม เธอถีบขาไปมาพร้อมยื่นแขนทั้งสองข้างให้ ทำให้อิงดาวต้องยอมปล่อยลูกสาวออกจากอ้อมแขน

"ชื่ออะไรครับเนี่ย"

"เฟรย่าค่ะ" อิงดาวตอบ

"เฟรย่าที่เป็นเทพีแห่งความรักกับความงามใช่ไหม" แทนไทเย้าหยอก

"ประมาณนั้นมั้งคะ"

"ไหนเทพีแห่งความรักหน้าตาเป็นยังไง ขอดูใกล้ๆหน่อยได้ไหมครับ" เฟรย่าฉีกยิ้มจนตาหยีเมื่อโดนแทนไทขโมยหอมแก้มเบาๆ เธอใช้ท่อนแขนน้อยๆกอดรัดลำคอหนาไว้แน่น