มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 69

@เช้าวันต่อมา

"อื้อ!" อิงดาวเปล่งเสียงครางอื้อในลำคออย่างนึกรำคาญเมื่อโดนอะไรบางอย่างที่คล้ายกับริมฝีปากแตะสัมผัสไปทั่วใบหน้าและลำคอ เธอพยายามเบี่ยงหน้าหนีเพราะจำได้ดีว่านั่นคือสัมผัสของคาเรน และคงไม่มีผู้ชายคนไหนกล้าเข้ามาทำเรื่องแบบนี้กับเธอถึงในบ้านของเขา

"คาเรนเลิกกวนฉันสักทีได้ไหม!" เธอลืมตาขึ้นมาแหวใส่อย่างเหลืออดเมื่อคาเรนลากริมฝีปากลงมาจูบเบาๆบนเนินอก และพยายามปรับอารมณ์ให้คงที่เมื่อเห็นเฟรย่านั่งยิ้มหวานอยู่ในอ้อมแขนของคาเรน มันทำให้เธอไม่กล้าแสดงอารมณ์รุนแรงใส่เขา เพราะไม่อยากให้เฟรย่าจดจับภาพที่พ่อกับแม่ทะเลาะกัน

"วันนี้เธอตื่นสายกว่าฉันนะ" คาเรนอมยิ้มเหนือกว่า พร้อมกับเลื่อนใบหน้าขึ้นไปจูบหนักๆบนริมฝีปากอวบอิ่ม โดยที่คนโดนจูบไม่เต็มใจ

"จะพาลูกไปไหน" เธอถามเสียงเข้ม พร้อมทั้งปรายตามองเสื้อผ้าหน้าผมของสองพ่อลูกที่อยู่ในชุดไปรเวต

"ไปมหา'ลัยกับเธอไง" อิงดาวแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยันกับคำตอบของคาเรน คนอย่างเขาเนี่ยนะจะไปมหาวิทยาลัยกับเธอ แค่เห็นผู้ชายคนอื่นเดินเข้ามาทักทายเธอ เขาก็คงจะกระชากปืนออกมายิงแสกหน้าผู้ชายคนนั้นโดยไม่ต้องถามหาเหตุผลแล้ว จริงอยู่ว่าเขาเป็นมาเฟีย เคยพบปะกับผู้คนมามากมาย แต่ตอนนี้เธอมองว่าสังคมของเขากับสังคมของเธอมันต่างกัน

"ถ้าว่างมากก็พาลูกไปเที่ยวสวนสนุกเถอะ"

"เป็นความคิดที่ดีนะเนี่ย" คาเรนทำหน้าครุ่นคิด นาทีต่อมาจึงพยักหน้าเห็นด้วยกับถ้อยคำประชดประชันของอิงดาว "อยากไปเที่ยวสวนสนุกไหมครับเฟรย่า อ้อนคุณแม่ให้พาไปหน่อยเร็ว"

"ฉันไม่อยากไป" อิงดาวรีบปฏิเสธ

"ในสวนสนุกมีของเล่นเยอะแยะเลยนะ แล้ววันนี้พ่อก็จะซื้อของเล่นใหม่ให้หนูด้วย ชวนคุณแม่ไปด้วยกันสิครับ" มาเฟียพยายามเกลี้ยกล่อมลูกสาวตัวน้อย ซึ่งก็เหมือนจะได้ผล เพราะทันทีที่ได้ยินคำว่าของเล่น เด็กน้อยก็ปรบมือชอบใจ รีบคลานเข้าไปกอดผู้เป็นแม่ราวกับออดอ้อน คาเรนที่เห็นอย่างนั้นลอบยกยิ้มพึงพอใจ

"แอ๊ะ~" เฟรย่าส่งเสียงเร่งเร้าเมื่อผู้เป็นแม่ยังคงเงียบ พร้อมกันนั้นก็พยายามปีนขึ้นไปนอนราบบนหน้าอกอิ่ม ทำเอาอิงดาวใจอ่อนกับความน่ารักไร้เดียงสาของลูกสาว

"อยากไปเที่ยวสวนสนุกเหรอคะ หืม?"

"แอ๊ะ~" เด็กน้อยมองหน้าแม่ตาแป๋ว

"ไหนหอมแก้มแม่ก่อนแล้วจะยอมพาไป" เธอทำแก้มป่องพร้อมเอียงหน้าให้ ซึ่งเฟรย่าก็ไม่รอช้าที่จะคลานขึ้นไปใช้ริมฝีปากเปื้อนน้ำลายแตะพวงแก้มของผู้เป็นแม่เบาๆ ทว่าในขณะที่อิงดาวกำลังปลาบปลื้มกับความเฉลียวฉลาดเกินเด็กของลูกสาว ริมฝีปากอุ่นของคาเรนก็จรดลงมาบนพวงแก้มของเธอฟอดใหญ่

ฟอดดดดดดด~

"อยากไปเที่ยวสวนสนุกด้วย" เขาฉีกยิ้มไร้เดียงสา ซึ่งเธอมองว่าการทำอะไรแบบนั้นมันไม่เหมาะกับผู้ชายดิบห่ามอย่างเขาเลย

"ฉันคุยกับลูกไม่ได้คุยกับนาย"

"ลูกกับฉันก็เหมือนคนๆเดียวกันนั่นแหละ ใช่ไหมครับคนเก่งของพ่อ"

"แอ๊ะ~" คาเรนยกยิ้มพอใจที่ลูกสาวตัวน้อยส่งเสียงตอบรับในทันทีทันใด พร้อมทั้งคลานกลับมานั่งเล่นบนหน้าตักของเขา

"ไปอาบน้ำสิ ลูกอยากไปเที่ยวสวนสนุกแล้ว"

"ฉันมีเรียน ตอนเย็นเดี๋ยวฉันพาลูกไปเอง" รอยยิ้มของคาเรนค่อยๆจางหายไปเมื่ออิงดาวลั่นประโยคนั้นออกมา คงไม่ต่างจากเด็กน้อยที่เริ่มเบ้ปากเตรียมปลดปล่อยสายธารน้ำตา

"อย่าสอนอะไรแย่ๆให้ลูกนะ" เธอชี้นิ้วคาดโทษ ก่อนจะเดินหนีเข้าไปในห้องน้ำทันที

"เก่งมากคนสวยของพ่อ นี่ครับรางวัลของคนเก่ง" คาเรนชมเปาะ พร้อมกับยื่นขนมให้ลูกสาว

"แอ๊ะ~" เฟรย่าฉีกยิ้มกว้างจนตาหยี รีบยื่นมือน้อยๆไปหยิบถุงขนมมากำไว้แน่น ก่อนจะล้มตัวนอนบนหน้าตักแกร่งของผู้เป็นพ่อ

"รออีกหน่อยนะครับ พ่อจะทำให้ครอบครัวของเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ได้" มือหนาลูบผมลูกสาวเบาๆอย่างนึกเอ็นดู เขาไม่ได้ทำเพื่อเฟรย่าเพียงคนเดียว แต่ทำเพื่อตัวเองด้วย ไม่มีวันที่เขาจะยอมลดสถานะความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองกับอิงดาวลง

"วันนี้ไม่มีนัดที่ไหนเหรอ" ไม่นานอิงดาวก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เธอถามเสียงเรียบเมื่อเห็นคาเรนนอนหยอกล้อกับลูกสาวอยู่บนเตียง

"ไม่มี ถึงมีก็ไม่ไป"

"งั้นก็ลงไปเตรียมของให้ลูกสิ ฉันจะให้นมเฟรย่าก่อน"

"ฉันเตรียมครบหมดแล้ว ผ้าอ้อม แพมเพิส น้ำสะอาด แล้วก็อาหารเที่ยงของลูก อันที่จริงเตรียมไว้เพราะจะพาเฟรย่าไปมหาลัยกับเธอด้วย แต่เปลี่ยนไปสวนสนุกแทนก็คงไม่ต้องเตรียมใหม่หรอก"

"ออกไปก่อนสิ ฉันจะให้นมลูก"

"ทำเหมือนฉันไม่เคยเห็นอย่างนั้นแหละ" อิงดาวจิ๊ปากอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินเข้าไปล้มตัวนอนข้างๆเฟรย่า พร้อมกับปลดเสื้อคลุมอาบน้ำ