มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 68

"จับได้แล้ว" เฟรย่าหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างชอบใจเมื่อผู้เป็นพ่อเลื่อนใบหน้าคมคายเข้ามาคลอเคลียพวงแก้มป่อง พร้อมกับขบเม้มเบาๆ เธอกำถุงขนมชิ้นเล็กในมือแน่น แล้วพยายามยืนตรงบนหน้าตักแกร่ง โดยใช้ท่อนแขนน้อยๆกอดรัดลำคอหนาของคาเรนไว้เพื่อประคองตัวเอง

"หัดยืนเหรอครับ เก่งจังเลยนะตัวแค่เนี่ย" คนเป็นพ่ออย่างเขาเมื่อเห็นลูกยิ้มแย้มก็พลอยยิ้มตามไปด้วย หัวใจที่เคยเหี่ยวเฉามันกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งเมื่อได้รับความอบอุ่นจากอ้อมกอดของลูกสาว แต่มันคงจะดีกว่านี้ถ้าได้รับความอบอุ่นจากอ้อมกอดของอิงดาวด้วย

"อื้อ~" เสียงครางอื้อในลำคอของอิงดาวทำมาเฟียหนุ่มลุกลี้ลุกลน เขารีบยกลูกสาวตัวน้อยลงจากหน้าตัก แล้วลงไปนอนซ่อนตัวบนพื้น เป็นจังหวะเดียวกันกับที่อิงดาวลืมตาตื่นขึ้นมาพอดี

"เป็นอะไรคะเฟรย่า หิวนมเหรอลูก" อิงดาวที่งัวเงียตื่นขึ้นมากลางดึกขมวดคิ้วถาม เมื่อเห็นลูกสาวตัวน้อยนั่งเล่นอะไรบางอย่างในมืออยู่ข้างๆ เธอเอื้อมมือขึ้นไปเปิดสวิตซ์ไฟข้างหัวเตียง แต่เมื่อมองเห็นถุงขนมชิ้นเล็กในมือของเฟรย่าชัดเจนขึ้น ก็ยิ่งเพิ่มความสงสัยมากกว่าเดิม

"หนูไปเอาขนมมาจากไหนเฟรย่า" เด็กน้อยรีบกำถุงขนมในมือแน่นเมื่อผู้เป็นแม่ยื่นมือเข้ามาหมายจะแย่งถุงขนมในมือเธอ มิหนำซ้ำยังตีสีหน้าขึงขังราวกับหวงแหนขนมนั้นนักหนา

"หนูเอาขนมมาจากไหนคะ ไหนบอกแม่หน่อยเร็ว" อิงดาวถามอย่างใจดี ทำให้เฟรย่ารีบใช้นิ้วน้อยๆชี้ไปหาคาเรนที่นอนเหยียดตรงอยู่บนพื้น ทำเอามาเฟียหนุ่มแทบกลั้นลมหายใจ

"หนูทำตกไว้เมื่อตอนเย็นเหรอคะ หืม?" เธอถามต่อ พร้อมกับชะโงกหน้ามองตามการชี้นิ้วของลูกสาว ก่อนจะชะงักไปเมื่อเห็นคาเรนนอนเหยียดตรงอยู่บนพื้น แต่เฟรย่ากลับยิ้มหวานพลางหัวเราะชอบใจ เธอทิ้งถุงขนมที่หวงแหนลงบนแผงอกของผู้เป็นพ่อ เพื่อให้อิงดาวโน้มตัวลงไปเก็บให้ ทำเอาคาเรนลอบอมยิ้มกับความไร้เดียงสาที่แฝงด้วยความฉลาดของลูกสาว

"แอ๊ะ~" มือน้อยๆพยายามผลักผู้เป็นแม่เบาๆเพื่อเร่งเร้าให้อิงดาวโน้มตัวลงไปเก็บขนมให้

หญิงสาวลอบถอนหายใจเบาๆ เธอไม่ได้ถามหรือต่อว่าคาเรนที่เข้ามาในห้องอย่างถือวิสาสะ เพราะไม่อยากมีปากมีเสียงกันต่อหน้าลูก ดวงตากลมโตโอบล้อมด้วยแพขนตางอนสวยจ้องมองถุงขนมบนแผงอกของคาเรนอย่างชั่งใจ แต่เพราะโดนเฟรย่าเร่งเร้าจึงยอมเอื้อมมือลงไปหยิบให้

"อ๊ายยยย!" เธออุทานเสียงหลงด้วยความตกใจเมื่อโดนคาเรนกระชากแขนอย่างแรงในตอนที่ปลายนิ้วสัมผัสกับถุงขนมพอดี ส่งผลให้เธอเสียหลักร่วงลงมานอนทาบทับเรือนร่างกำยำ

"ปล่อย" ทันทีที่หายจากอาการตกใจเธอก็แหวใส่เจ้าของการกระทำอุกอาจเสียงเขียว แต่ใช่ว่าคนหน้ามึนอย่างคาเรนจะยอมทำตามคำสั่งของเธอง่ายๆ เขายกแขนขึ้นมากอดรัดเธอไว้แน่น

"คืนนี้ขอนอนด้วยนะ นอนคนเดียวแล้วนอนไม่หลับ มันไม่ชินที่ไม่ได้กอดเธอก่อนนอน"

"..." อิงดาวเบือนหน้าหนี ไม่อยากฟังมาเฟียหนุ่มพรรณนาถึงความรู้สึกของตัวเอง แต่นั่นกลับเป็นการเปิดโอกาสให้คาเรนผงกศีรษะขึ้นมาหอมแก้มฟอดใหญ่

ฟอดดดดดดดด~

"แอ๊ะ~" เด็กน้อยปรบมือชอบใจที่เห็นผู้เป็นพ่อและแม่แสดงความรักต่อกัน ทำให้อิงดาวไม่กล้าระเบิดอารมณ์ใส่คาเรน เพราะไม่อยากทำลายรอยยิ้มของลูก

"เรื่องวันนี้ฉันทำผิด ฉันรู้ตัว ขอโทษนะ"

"เลิกพูดถึงเรื่องนั้นเถอะ ฉันเคลียร์มันจบไปแล้ว"

"แต่สำหรับฉันมันยังไม่จบ ไม่เคยจบ"

"นั่นมันเรื่องของนาย" อิงดาวหันหน้ากลับมาสบตา "ฉันถือว่าฉันเคลียร์ทุกอย่างชัดเจนแล้ว"

"ไม่สงสารเฟรย่าเหรอ เห็นไหมว่าลูกมีความสุขแค่ไหนที่เห็นเราสองคนรักกัน"