มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 67

"แอ๊ะ~" คาเรนปาดน้ำตาออกจากใบหน้าเมื่อเห็นลูกสาวตัวน้อยขยับพลิกตัวไปมา ก่อนที่เธอจะลืมตาตื่น สีหน้าสะลึมสะลือของเฟรย่ามองดูแล้วน่ารักน่าเอ็นดูจนอดอมยิ้มไม่ได้ เฟรย่าทำให้เขากลับมายิ้มได้อีกครั้งหลังจากรู้สึกหมดหวังกับความพยายามที่จะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและอิงดาวกลับมาเป็นเหมือนเดิม แม้ว่ารอยยิ้มนั้นมันจะไม่สดใสเหมือนทุกวันที่ผ่านมาก็ตาม

"ตื่นแล้วเหรอครับ" มาเฟียหนุ่มชะโงกหน้าถามลูกสาวตัวน้อยที่นอนสะลึมสะลืออยู่ในเปลเด็ก ทันทีที่เห็นใบหน้าของเขาริมฝีปากน้อยๆก็เบะคว่ำลง ก่อนที่เธอจะตะเบ็งเสียงร้องไห้ดังลั่นราวกับขวัญผวาที่เห็นหน้าเขาเป็นคนแรกหลังจากตื่นนอน มันคงไม่มีอะไรเจ็บปวดไปกว่าการเห็นลูกแสดงท่าทางหวาดกลัวราวกับเขาเป็นคนอื่น

"แงงงงงงงงงงงง!!"

"โอ๋ๆ พ่อขอโทษนะที่ทำให้ตัวเล็กกลัว ไม่ต้องกลัวพ่อนะครับ พ่อไม่ได้ทำอะไรหนูสักหน่อย" มือหนาสั่นเทิ้มอุ้มลูกสาวขึ้นมากอดแนบอก แต่เฟรย่ากลับตะเบ็งเสียงร้องไห้ดังกว่าเดิมเมื่อได้อยู่ในอ้อมกอดของเขา มันเป็นสัญชาตญาณของเด็กที่พยายามปกป้องตัวเองจากคนที่ไม่ไว้ใจ ตอนนี้เขากลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเฟรย่า

"แงงงงงงงงงงงงงง!!"

"พ่อขอโทษ..อึก..เฟรย่าพ่อขอโทษ" เขาซบหน้าลงบนบ่าเล็กของลูกสาวอย่างหมดแรง เหมือนหัวใจมันเต้นช้าลงจนเกือบหยุดนิ่งเมื่อเห็นเฟรย่าแสดงอาการหวาดกลัวต่อเขาซึ่งเป็นพ่อแท้ๆ

"เฟรย่า" อิงดาวที่เพิ่งเดินเข้ามาเพราะได้ยินเสียงร้องไห้ของลูกสาวรีบปรี่เข้าไปหาเฟรย่าที่ตะเบ็งเสียงร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของผู้เป็นพ่อ เด็กน้อยที่เห็นแม่เดินเข้ามารีบยกแขนให้ ราวกับไม่อยากอยู่ในอ้อมกอดของพ่อแล้ว

"คนเก่งของแม่ร้องไห้ทำไมคะ ไหนใครทำให้หนูร้องไห้บอกแม่ซิ" เธอแย่งลูกออกมาจากอ้อมแขนของคาเรนพร้อมเย้าหยอก

"ฮึก~" เด็กน้อยหยุดตะเบ็งเสียงร้องไห้ในทันทีที่ได้ยินน้ำเสียงอบอุ่นของผู้เป็นแม่ ใบหน้าจิ้มลิ้มเปื้อนน้ำตาซบลงบนบ่าของแม่ราวกับหาที่พึ่งพา ขณะที่ท่อนแขนเล็กกอดรัดลำคอของอิงดาวไว้แน่น

"ฉันขออุ้มลูกอีกสักครั้งได้ไหม" คาเรนหยัดกายลุกขึ้น เขาวิงวอนด้วยสายตาพลางถามเธอเสียงสั่น ใบหน้าแดงก่ำไม่สามารถปิดบังความทุกข์ในใจ

"ลูกคงไม่พร้อมจะเล่นกับนายตอนนี้หรอก"

"ฉันไม่อยากให้ลูกกลัวฉัน นะอิง ขอฉันอุ้มลูกอีกสักครั้งนะ" สองเท้าก้าวเดินเข้าหา ทว่าคนตรงหน้ากลับเดินถอยหลัง

"นายควรยอมรับนะว่าตอนนี้ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ทั้งความรู้สึกของฉันและความรู้สึกของลูก ซึ่งนั่นก็เป็นเพราะนาย"

"ฉันรู้" เขาก้มหน้ายอมรับความผิด "ฉันแค่อยากทำให้ทุกอย่างมันกลับมาเป็นเหมือนเดิม"

"พยายามเข้าล่ะ" คาเรนชะงักไปกับคำพูดของอิงดาวที่เหมือนให้กำลังใจ เขาค่อยๆเงยหน้ามองเธอด้วยแววตามีความหวัง "พยายามเพื่อลูกก็พอ ไม่ต้องพยายามเพื่อฉัน เพราะฉันไม่อยากคาดหวังอะไรกับคนอย่างนายอีกแล้ว"

"..." ทั้งที่ไม่ได้โดนเธอทำร้ายร่างกาย แต่กลับจุกจนพูดไม่ออกเพราะประโยคทิ้งท้ายของเธอ น้ำตาที่แห้งเหือดไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อนเหมือนจะไหลออกมาอีกครั้งเมื่อเห็นอิงดาวเดินอุ้มเฟรย่าออกไป

เด็กน้อยที่มองเห็นผู้เป็นพ่อยืนมองอยู่รีบเบือนหน้าหนี มันบีบหัวใจของคาเรนเหลือเกินกับภาพนั้น เขาไม่คิดเลยว่าการกระทำที่ขาดสติของตัวเองมันจะทำให้ทุกอย่างเลวร้ายขนาดนี้

คาเรนทรุดตัวนั่งลงบนพื้นอีกครั้ง พยายามตอกย้ำความผิดของตัวเองว่าทุกอย่างมันเป็นเพราะเขา เพราะเขาเองที่ทำร้ายความรู้สึกของอิงดาวกับเฟรย่า เขาไม่มีสิทธิ์เรียกร้องหรือยอมแพ้ สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือการเรียกความเข้มแข็งของตัวเองกลับมา แล้วทำให้ครอบครัวกลับมาเป็นครอบครัวที่อบอุ่นอีกครั้ง

เมื่อคิดได้อย่างนั้นจึงเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าลวกๆ แต่ไม่ได้เดินตามอิงดาวออกไปในทันที เพราะอยากให้เธอมีเวลาอยู่กับตัวเองบ้าง แน่นอนว่าเธอเองก็ต้องทบทวนอะไรหลายๆอย่างเหมือนกัน

@หลายชั่วโมงต่อมา

แอ๊ดดดดด~

บานประตูห้องนอนถูกผลักเข้ามาช้าๆด้วยฝีมือของประมุขใหญ่ของบ้านอย่างคาเรน เขาก้าวเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง พร้อมกับเก็บกุญแจที่เพิ่งใช้ไขประตูเข้ามาไว้ในกางเกงนอนขายาว

การที่อิงดาวหอบลูกหนีมานอนห้องอื่นมันเป็นเรื่องที่เขายอมรับไม่ได้ เพราะเขาไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น และเชื่อว่าอิงดาวเองก็คงไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้นเหมือนกัน

มุมปากหนายกยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นลูกสาวตัวน้อยนอนหลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมแขนของผู้เป็นแม่ แม้ภายในห้องจะถูกปกคลุมด้วยความมืดสลัว แต่เขาก็มองเห็นภาพความน่ารักของสองแม่ลูกได้อย่างชัดเจน

"หลับปุ๋ยเลยนะตัวเล็ก ไม่อยากนอนกับพ่อแล้วเหรอครับ" เขาหย่อนตัวนั่งลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา พร้อมโน้มใบหน้าลงไปหยอกล้อลูกสาว

"พ่อขอโทษนะที่ทำให้หนูกลัว ฉันขอโทษนะ" ประโยคแรกกระซิบบอกเฟรย่า แต่ประโยคถัดมากระซิบบอกอิงดาวที่กำลังนอนหลับตาพริ้ม

"อื้อ" คาเรนหยุดนิ่งเมื่อเห็นลูกสาวพลิกตัวไปมา ปรับเปลี่ยนท่านอนเป็นตะแคงข้าง เขารีบโน้มใบหน้าลงไปหอมแก้มป่องๆนั้นฟอดใหญ่หวังปลุกให้ลูกสาวลืมตาตื่น และเหมือนว่ามันจะได้ผลเมื่อเฟรย่าเริ่มขยับพลิกตัวไปมาอย่างงัวเงีย

"แอ๊ะ~" เด็กน้อยส่งเสียงอ้อแอ้ แต่เมื่อเห็นผู้เป็นพ่อนั่งอยู่ข้างๆก็เริ่มเบ้ปาก

"ชู่วววว~ มีใครอยากกินขนมในมือพ่อไหมน้า" คาเรนหยิบขนมสำหรับเด็กออกมาจากกระเป๋ากางเกงนอน พร้อมยื่นมันไปตรงหน้าลูกสาว เฟรย่าที่เห็นอย่างนั้นเอียงคอไปมา ก่อนจะรีบยื่นมือน้อยๆขึ้นไปหมายจะหยิบขนมจากมือพ่อ แต่คาเรนก็เบี่ยงมือหนี แล้ววางขนมไว้บนหน้าตัก

"ขนมอยู่ตรงนี้แล้ว ทำยังไงถึงจะได้กินน้า"

"แอ๊ะ~" ดวงตาใสแป๋วจ้องมองขนมชิ้นเล็กบนหน้าตักของพ่ออย่างไม่ลดละ ก่อนจะค่อยๆคลานขึ้นไปบนหน้าตักหมายจะหยิบขนมมาเป็นของตน แต่คาเรนก็รีบแย่งมาถือไว้

"แอ๊ะ~" เด็กน้อยเงยหน้ามองผู้เป็นพ่อตาแป๋ว ลืมความหวาดกลัวที่มีต่อคาเรนไปหมดสิ้นเมื่อเห็นถุงขนมในมือของเขา

"ขนมหายไปไหนแล้วเนี่ย" เขาวางขนมไว้บนบ่าเพื่อให้เฟรย่าปีนขึ้นมาหยิบเอง ซึ่งเด็กน้อยก็ไม่รอช้าที่จะตะเกียกตะกายปีนขึ้นไปหยิบมา ทำให้คาเรนได้โอกาสกอดรัดลูกสาวตัวน้อยไว้ในอ้อมแขน