"แต่จะว่าไปฉันก็ไม่ควรคาดหวังอะไรจากนายเลยนะ" อิงดาวยิ้มเยาะในความโง่เขลาของตัวเอง เธอเชื่อมาตลอดว่าคาเรนจะสามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเธอได้ แต่เปล่าเลย เขายังเป็นคาเรนคนเดิมที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงอะไรเลย จริงอยู่ว่าคาเรนยอมหยุดที่เธอคนเดียว แต่นั่นมันคือสิ่งที่เขาควรจะทำอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ และนั่นเขาก็ทำเพื่อตัวเองไม่ได้ทำเพื่อเธอ เพราะหากเขายังกลับไปใช้ชีวิตเสเพลเหมือนเดิม เขาก็ต้องสูญเสียเธอกับเฟรย่าไป ทั้งหมดนั้นก็เพื่อตัวเขาเองทั้งนั้น
"ถ้าการอยู่ด้วยกันมันทำให้ความรู้สึกของเราติดลบด้วยกันทั้งคู่ ฉันว่าต่างฝ่ายต่างถอยออกมาดีไหม อย่าให้ความรู้สึกดีๆมันพังไปมากกว่านี้เลย" มันเป็นอีกครั้งที่เธอเลือกจะรักษาความรู้สึกของตัวเองมากกว่าประคับประคองความสัมพันธ์ที่มันแย่ลงเรื่อยๆ แน่นอนเธอรักเขาเหมือนที่เขาเองก็พร่ำบอกว่ารักเธอนักหนา แต่เมื่อไหร่ที่ความรักมันแตกหักกับความเชื่อใจก็ยากที่จะเดินต่อไปด้วยกัน
"..." ความรู้สึกดำดิ่งสู่จุดที่แย่ที่สุดเมื่อหัวใจมันรับรู้ว่ากำลังจะสูญเสียอีกครึ่งหนึ่งของมันไป กลับกลายเป็นเขาที่กำลังมองเธอด้วยแววตาสั่นระริก เหมือนกำแพงความรักที่เขาและเธอช่วยกันสร้างมาพังทลายลงต่อหน้าต่อตา
"อิง...ฉัน" สายเกินไปรึเปล่าถ้าจะกล่าวคำขอโทษ ความรู้สึกที่พังทลายของเธอมันจะกลับมาสวยงามเหมือนเดิมรึเปล่า คาเรนก้มหน้าเก็บซ่อนน้ำตาลูกผู้ชาย มันน่าขำเหมือนกันที่คนผิดอย่างเขาไม่กล้ากล่าวคำขอโทษต่อหน้าเธอ
"ฉันถือว่านายตกลงที่จะถอยกันคนละก้าวแล้วนะ ขอบคุณที่ไม่พูดคำว่าขอโทษ เพราะฉันไม่อยากได้ยินมัน" คำขอโทษเพียงคำเดียวมันไม่สามารถทำให้ความรู้สึกที่เสียไปเพราะการกระทำและคำพูดของเขากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้
เมื่อเห็นคาเรนยังก้มหน้าเงียบ อิงดาวจึงเลือกที่จะเป็นฝ่ายเดินออกมาจากตรงนั้นในทันทีทันใด เธอคิดว่าคาเรนคงต้องการเวลาในการทบทวนตัวเอง เธอเองก็เหมือนกัน มันเป็นอีกครั้งที่เธอและเขาให้เวลาเป็นตัวช่วยในการหาคำตอบให้ตัวเอง
"อ๊ะ!" สองเท้าที่กำลังจะก้าวเดินขึ้นบันไดขั้นแรกหยุดชะงักงันเมื่อโดนมือเย็นเฉียบของใครบางคนจับรั้งข้อมือไว้ เธอไม่ได้หมุนตัวกลับไป เพราะรู้ว่าคนที่ยืนอยู่ข้างหลังคือคาเรน
"เธอจะโกรธจะเกลียดฉันยังไงก็ได้ แต่อย่าไปจากฉันนะ ขอร้อง ฉันขอร้อง" เขาขอร้องอ้อนวอน พร้อมสวมกอดเธอจากทางด้านหลัง น้ำเสียงของคาเรนสั่นเครือขึ้นทุกขณะจนจับสังเกตได้ ตอนนี้เขาไม่สามารถเก็บซ่อนความอ่อนแอ
"ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากฟังคำขอโทษจากผู้ชายเฮงซวยอย่างฉัน แต่ฉันอยากขอโทษที่ทำให้เธอกับลูกผิดหวัง ขอโทษที่ความไม่มีสติของฉันมันทำให้เราสองคนไม่เหมือนเดิม"
"..." ขอโทษแต่ไม่เคยปรับปรุงมันคงไม่ต่างจากการพร่ำบอกว่าสำนึกผิดแต่ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นจริงๆ
"ขะ..ขอโทษที่รัก" น้ำตาลูกผู้ชายไหลกลิ้งลงมาช้าๆ หัวใจมันชาวาบราวกับถูกแช่แข็งเมื่อรู้ว่าหลังจากวันนี้ไปความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขามันจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
เขามันโง่เขลา ทำร้ายชีวิตอีกครึ่งหนึ่งของตัวเองที่ฝากไว้กับเธอ ทั้งที่ให้คำมั่นสัญญากับไอศูรย์ไว้ว่าจะไม่มีวันทำให้เธอผิดหวังเสียใจเป็นอันขาด มันเป็นเพราะความหึงหวงจนขาดสติของเขาเองที่ทำให้ทุกอย่างเลวร้ายแบบนี้
"ขอโทษที่ทำให้ผิดหวัง ฉันขอโทษที่รัก" คาเรนพูดประโยคเดิมซ้ำๆหวังให้มันเยียวยาความรู้สึกของอิงดาวที่เสียไปเพราะคำพูดที่ไม่ทันยั้งคิดของเขา
"ต่อไปฉันจะฟังเธอก่อน ฉันจะไม่ใจร้อนแบบนี้อีก เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะที่รัก"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: มาเฟียพ่อลูกอ่อน