มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 65

"แอ๊ะ~" รอยยิ้มของลูกสาวปลอบประโลมความรู้สึกที่พังทลายให้มันกลับมารักษาบาดแผลของตัวมันเองอีกครั้ง อิงดาวฝืนยิ้มทั้งน้ำตาเพราะไม่อยากแสดงความอ่อนแอต่อหน้าลูก แม้ความสดใสของเฟรย่าจะทำให้เธอเข้มแข็งขึ้น แต่ถ้อยคำรุนแรงเหล่านั้นที่คาเรนตะโกนแสกหน้ามันยังดังก้องอยู่ในสมอง เธออยากอธิบายให้เขาเข้าใจว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับแทนไทมันไม่ได้มีอะไรเกินเลยไปกว่าคำว่าพี่น้องเลย แต่เหมือนว่ามันจะสายเกินไปที่จะอธิบายให้คนไร้เหตุผลเข้าใจ เพราะคาเรนคงไม่พร้อมจะรับฟัง

"คนสวยของแม่ร้องไห้แล้วไม่น่ารักเลยนะคะ หนูไม่เหมาะกับน้ำตาเลยรู้ไหม เทพีน้อยของแม่ควรต้องมีแต่รอยยิ้มสิ เนอะ" เธอหยอกเย้าลูกสาวเสียงเครือ พร้อมซบหน้าลงบนหน้าท้องน้อยๆ ขบเม้มเบาๆสลับกับเป่าปากให้เป็นเสียงจนเด็กน้อยหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างชอบใจ

"หิวรึยังคะ ถ้าหิวแล้วหอมแก้มแม่ก่อน"

"แอ๊ะ~" ฝ่ามือน้อยๆยื่นขึ้นไปจับปลายจมูกเชิดรั้นของผู้เป็นแม่เบาๆในตอนที่อิงดาวผงกศีรษะขึ้นมา แม้จะยังผิดหวังกับการกระทำและคำพูดของคาเรน แต่เธอก็ยิ้มออกเมื่อเห็นท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูของลูกสาวตัวน้อย

หญิงสาวล้มตัวนอนข้างๆ พร้อมกับปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออก เฟรย่าที่เห็นอย่างนั้นฉีกยิ้มหวานไร้เดียงสา รีบคลานเข้ามาประคองหน้าอกใหญ่ของแม่ไว้มั่นด้วยอุ้งมือน้อยๆทั้งสองข้าง จากนั้นจึงใช้ริมฝีปากดูดน้ำนมออกมา

อิงดาวอมยิ้มเล็กน้อยกับภาพความน่ารักของลูกสาว เธอเช็ดคราบน้ำตาออกจากพวงแก้มทั้งสองข้าง และพยายามไม่นึกถึงคำพูดของคาเรน เพราะไม่อยากเสียน้ำตาต่อหน้าเฟรย่าอีก

"อื้อ~" ไม่รู้ตัวเลยว่าผล็อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็สัมผัสกับความมืดที่ปกคลุมไปทั่วห้องนอน อิงดาวกวาดตามองหาใครบางคนที่เธอคิดว่าอาจจะอยู่ในห้องนี้ด้วย แต่ความว่างเปล่าคือสิ่งที่เธอสัมผัสได้ชัดเจนที่สุด

เธอไม่รู้ว่าคาเรนหายไปไหน ไม่รู้เลยว่าตอนนี้เขายังอยู่ในบ้านรึเปล่า หรืออาจจะออกไปนั่งดื่มนอกบ้านเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่นั่นก็ดีแล้ว เพราะเธอยังไม่อยากเปิดฉากทะเลาะกับเขาอีกครั้งตอนนี้

มุมปากบางยกยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นเฟรย่านอนหลับปุ๋ยอยู่ข้างๆ เธอค่อยๆขยับตัวออกห่างเพื่อจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนจะช้อนตัวเฟรย่าขึ้นอย่างเบามือ จากนั้นจึงวางลูกสาวลงบนเปลสำหรับเด็กที่อยู่ข้างๆเตียง เสร็จแล้วจึงเดินเลี่ยงออกมา

สองเท้าที่กำลังจะก้าวเดินเข้าไปในห้องครัวเป็นอันหยุดชะงัก เมื่อเห็นคาเรนนอนฟุบหน้าอยู่ตรงเคาน์เตอร์บาร์ ในมือของเขากำขวดเหล้าหลวมๆจนกลัวว่ามันจะร่วงลงบนพื้น เธอเลือกที่จะเมินเฉยต่อการกระทำของเขาที่ไม่ต่างจากพวกขี้เมา เช่นเดียวกับเขาที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองเธอ

"อ๊ะ!" อิงดาวสะดุ้งตกใจในตอนที่กำลังจะเปิดตู้เย็น แต่กลับโดนมือเย็นเฉียบของใครบางคนกระชากแขนอย่างแรงจนเธอเสียหลักหมุนตัวกลับไปตามแรงกระชาก

"ปล่อย" เธอเบือนหน้าหนีเมื่อเห็นว่าเจ้าของการกระทำป่าเถื่อนเมื่อสักครู่คือคาเรน

"ทำไม เบื่อผัวคนนี้แล้วเหรอ" มาเฟียหนุ่มแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน ใบหน้าของเขาแดงก่ำเนื่องจากโดนฤทธิ์แอลกอฮอล์เล่นงาน

"คาเรนปล่อยนะ!" อิงดาวตะคอกเสียงใส่

"อยากให้ปล่อยตรงไหนล่ะ" คาเรนเหยียดยิ้ม "ในช่องคลอดหรือในปาก"

"..." อิงดาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นเมื่อคาเรนโน้มใบหน้าลงมาประชิด ลมหายใจอุ่นเจือกลิ่นแอลกอฮอล์ของเขาทำให้เธอรู้สึกอยากอาเจียนจนต้องขยับเท้าถอยหนี แต่นั่นกลับสร้างความไม่พอใจให้คาเรน

"คาเรนฉันบอกให้ปล่อยไง!"

"ทำไมวะ ทำไมต้องทำเหมือนรังเกียจฉัน หรือฉันมันเก่าแล้วสู้ของใหม่อย่างไอ้เวรนั่นไม่ได้ใช่ไหม!"

"อย่าคิดว่าฉันจะสำส่อนเหมือนนายสิ!" ความอดทนเส้นสุดท้ายขาดผึง อิงดาวตะเบ็งเสียงกลับอย่างบ้าคลั่ง "อย่าลืมสิว่านายได้ฉันกับลูกมาเพราะอะไร มันเป็นเพราะนายข่มขืนฉันไม่ใช่เหรอ! ฉันไม่เคยเสนอตัวให้นาย ไม่เคยเสนอตัวให้ผู้ชายคนไหน ถ้าฉันคิดจะหาพ่อใหม่ให้เฟรย่าจริงๆฉันไม่ยอมจดทะเบียนสมรสกับผู้ชายเฮงซวยอย่างนายหรอก!"

"..." กลับกลายเป็นคาเรนที่เงียบไป คำพูดของอิงดาวเหมือนจะฉุดรั้งสติของเขากลับมา

"ฉันมีโอกาสเปิดใจให้พี่แทนไทหรือผู้ชายคนอื่นตั้งหลายครั้ง แต่ฉันก็ไม่ทำ รู้ไหมทำไม" เธอเหยียดยิ้มหยันก่อนจะลั่นประโยคถัดมา "เพราะฉันมันโง่ซื่อสัตย์กับผู้ชายเฮงซวยอย่างนายไง!"

"แล้วเธอไม่คิดบ้างเหรอวะว่าที่ฉันกำลังเป็นบ้าแบบนี้มันเป็นเพราะอะไร! เพราะฉันรักเธอมากไง!"

"รักแต่ไม่เชื่อใจมันยังเรียกว่ารักอยู่เหรอวะคาเรน!" อิงดาวระเบิดอารมณ์อย่างเหลืออด พร้อมกับผลักอกคาเรน

"เธอบอกให้ฉันเชื่อใจทั้งๆที่เห็นเธอออเซาะกับผู้ชายคนอื่นเนี่ยนะ!"

"ก็ถ้ามันเลือกได้จะมีผู้หญิงคนไหนอยากไปไหนมาไหนกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ผัวตัวเองวะคาเรน! นายอาจจะเจอผู้หญิงใจง่ายมาเยอะเลยคิดว่าฉันเป็นแบบนั้น แต่ฉันไม่ได้ใจง่ายเหมือนคู่ขาของนายนะ! ฉันมีศักดิ์ศรีพอ!"

"..."

"นายรู้ไหมว่าวันนี้รถฉันเสีย ฉันโทรหานายเพราะอยากให้นายมารับ แต่สิ่งที่นายตอบกลับมาคือนายไม่ว่าง นายทำงานอยู่" เธอระบายความอัดอั้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "ฉันโทรหาลูกน้องของนาย แต่ก็ไม่มีใครรับสาย"

"..." ทั้งที่อารมณ์คุกรุ่น แต่หัวใจแกร่งกลับกระตุกวูบ

"ฉันเข้าใจว่านายทำงาน นายไม่ว่าง แต่ทำไมนายไม่เข้าใจฉันบ้างเลย"

"..."

"อึก..ฉันไม่อยากทะเลาะกับนาย ไม่อยากให้พี่แทนไทมาส่งเพราะรู้ว่านายขี้หึงขนาดไหน..อึก..แต่นายไม่รู้จักนิสัยของฉันเลย นายควรจะถามฉันก่อน ไม่ใช่ทำร้ายความรู้สึกของฉัน"

"..." หลายหลากถ้อยคำตีกันวุ่นวายอยู่ในสมอง แต่ไม่สามารถกลั่นออกมาเป็นคำพูดได้ คาเรนนิ่งเงียบไปกับสิ่งที่ได้ยินจากปากของคนรัก แน่นอนว่าความผิดทั้งหมดมันถูกโยนมาที่เขา ไม่สิ เขาผิดตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

"อึก..ฉันโคตรผิดหวังในตัวนายเลย" เธอมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยแววตาสั่นระริก

"แต่จะว่าไปฉันก็ไม่ควรคาดหวังอะไรจากนายเลยนะ"