มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 65

"แอ๊ะ~" รอยยิ้มของลูกสาวปลอบประโลมความรู้สึกที่พังทลายให้มันกลับมารักษาบาดแผลของตัวมันเองอีกครั้ง อิงดาวฝืนยิ้มทั้งน้ำตาเพราะไม่อยากแสดงความอ่อนแอต่อหน้าลูก แม้ความสดใสของเฟรย่าจะทำให้เธอเข้มแข็งขึ้น แต่ถ้อยคำรุนแรงเหล่านั้นที่คาเรนตะโกนแสกหน้ามันยังดังก้องอยู่ในสมอง เธออยากอธิบายให้เขาเข้าใจว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับแทนไทมันไม่ได้มีอะไรเกินเลยไปกว่าคำว่าพี่น้องเลย แต่เหมือนว่ามันจะสายเกินไปที่จะอธิบายให้คนไร้เหตุผลเข้าใจ เพราะคาเรนคงไม่พร้อมจะรับฟัง

"คนสวยของแม่ร้องไห้แล้วไม่น่ารักเลยนะคะ หนูไม่เหมาะกับน้ำตาเลยรู้ไหม เทพีน้อยของแม่ควรต้องมีแต่รอยยิ้มสิ เนอะ" เธอหยอกเย้าลูกสาวเสียงเครือ พร้อมซบหน้าลงบนหน้าท้องน้อยๆ ขบเม้มเบาๆสลับกับเป่าปากให้เป็นเสียงจนเด็กน้อยหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างชอบใจ

"หิวรึยังคะ ถ้าหิวแล้วหอมแก้มแม่ก่อน"

"แอ๊ะ~" ฝ่ามือน้อยๆยื่นขึ้นไปจับปลายจมูกเชิดรั้นของผู้เป็นแม่เบาๆในตอนที่อิงดาวผงกศีรษะขึ้นมา แม้จะยังผิดหวังกับการกระทำและคำพูดของคาเรน แต่เธอก็ยิ้มออกเมื่อเห็นท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูของลูกสาวตัวน้อย

หญิงสาวล้มตัวนอนข้างๆ พร้อมกับปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออก เฟรย่าที่เห็นอย่างนั้นฉีกยิ้มหวานไร้เดียงสา รีบคลานเข้ามาประคองหน้าอกใหญ่ของแม่ไว้มั่นด้วยอุ้งมือน้อยๆทั้งสองข้าง จากนั้นจึงใช้ริมฝีปากดูดน้ำนมออกมา

อิงดาวอมยิ้มเล็กน้อยกับภาพความน่ารักของลูกสาว เธอเช็ดคราบน้ำตาออกจากพวงแก้มทั้งสองข้าง และพยายามไม่นึกถึงคำพูดของคาเรน เพราะไม่อยากเสียน้ำตาต่อหน้าเฟรย่าอีก

"อื้อ~" ไม่รู้ตัวเลยว่าผล็อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็สัมผัสกับความมืดที่ปกคลุมไปทั่วห้องนอน อิงดาวกวาดตามองหาใครบางคนที่เธอคิดว่าอาจจะอยู่ในห้องนี้ด้วย แต่ความว่างเปล่าคือสิ่งที่เธอสัมผัสได้ชัดเจนที่สุด

เธอไม่รู้ว่าคาเรนหายไปไหน ไม่รู้เลยว่าตอนนี้เขายังอยู่ในบ้านรึเปล่า หรืออาจจะออกไปนั่งดื่มนอกบ้านเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่นั่นก็ดีแล้ว เพราะเธอยังไม่อยากเปิดฉากทะเลาะกับเขาอีกครั้งตอนนี้

มุมปากบางยกยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นเฟรย่านอนหลับปุ๋ยอยู่ข้างๆ เธอค่อยๆขยับตัวออกห่างเพื่อจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนจะช้อนตัวเฟรย่าขึ้นอย่างเบามือ จากนั้นจึงวางลูกสาวลงบนเปลสำหรับเด็กที่อยู่ข้างๆเตียง เสร็จแล้วจึงเดินเลี่ยงออกมา

สองเท้าที่กำลังจะก้าวเดินเข้าไปในห้องครัวเป็นอันหยุดชะงัก เมื่อเห็นคาเรนนอนฟุบหน้าอยู่ตรงเคาน์เตอร์บาร์ ในมือของเขากำขวดเหล้าหลวมๆจนกลัวว่ามันจะร่วงลงบนพื้น เธอเลือกที่จะเมินเฉยต่อการกระทำของเขาที่ไม่ต่างจากพวกขี้เมา เช่นเดียวกับเขาที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองเธอ

"อ๊ะ!" อิงดาวสะดุ้งตกใจในตอนที่กำลังจะเปิดตู้เย็น แต่กลับโดนมือเย็นเฉียบของใครบางคนกระชากแขนอย่างแรงจนเธอเสียหลักหมุนตัวกลับไปตามแรงกระชาก

"ปล่อย" เธอเบือนหน้าหนีเมื่อเห็นว่าเจ้าของการกระทำป่าเถื่อนเมื่อสักครู่คือคาเรน

"ทำไม เบื่อผัวคนนี้แล้วเหรอ" มาเฟียหนุ่มแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน ใบหน้าของเขาแดงก่ำเนื่องจากโดนฤทธิ์แอลกอฮอล์เล่นงาน

"คาเรนปล่อยนะ!" อิงดาวตะคอกเสียงใส่

"อยากให้ปล่อยตรงไหนล่ะ" คาเรนเหยียดยิ้ม "ในช่องคลอดหรือในปาก"

"..." อิงดาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นเมื่อคาเรนโน้มใบหน้าลงมาประชิด ลมหายใจอุ่นเจือกลิ่นแอลกอฮอล์ของเขาทำให้เธอรู้สึกอยากอาเจียนจนต้องขยับเท้าถอยหนี แต่นั่นกลับสร้างความไม่พอใจให้คาเรน

"คาเรนฉันบอกให้ปล่อยไง!"

"นายรู้ไหมว่าวันนี้รถฉันเสีย ฉันโทรหานายเพราะอยากให้นายมารับ แต่สิ่งที่นายตอบกลับมาคือนายไม่ว่าง นายทำงานอยู่" เธอระบายความอัดอั้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "ฉันโทรหาลูกน้องของนาย แต่ก็ไม่มีใครรับสาย"

"..." ทั้งที่อารมณ์คุกรุ่น แต่หัวใจแกร่งกลับกระตุกวูบ

"ฉันเข้าใจว่านายทำงาน นายไม่ว่าง แต่ทำไมนายไม่เข้าใจฉันบ้างเลย"

"..."

"อึก..ฉันไม่อยากทะเลาะกับนาย ไม่อยากให้พี่แทนไทมาส่งเพราะรู้ว่านายขี้หึงขนาดไหน..อึก..แต่นายไม่รู้จักนิสัยของฉันเลย นายควรจะถามฉันก่อน ไม่ใช่ทำร้ายความรู้สึกของฉัน"

"..." หลายหลากถ้อยคำตีกันวุ่นวายอยู่ในสมอง แต่ไม่สามารถกลั่นออกมาเป็นคำพูดได้ คาเรนนิ่งเงียบไปกับสิ่งที่ได้ยินจากปากของคนรัก แน่นอนว่าความผิดทั้งหมดมันถูกโยนมาที่เขา ไม่สิ เขาผิดตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

"อึก..ฉันโคตรผิดหวังในตัวนายเลย" เธอมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยแววตาสั่นระริก

"แต่จะว่าไปฉันก็ไม่ควรคาดหวังอะไรจากนายเลยนะ"