มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 18

ในขณะที่ทำความสะอาดช่วย ของขวัญก็ยังคงรอเอาคำตอบจากจ๊ะเอ๋อยู่

"ฉันจะเล่าให้แกฟังก็ได้ แต่จะมาเล่าในที่แบบนี้ได้ยังไง" จ๊ะเอ๋มองไปทั่วโรงอาหาร ถึงแม้ทุกคนจะหันเหความสนใจไปที่อื่นแล้วแต่ก็ยังมีมองมาอยู่บ้าง..ไม่เว้นแม้กระทั่งเขา

"รามมองอะไรคะ เดี๋ยวก็เย็นหมดหรอก" แม้แต่มัลลิกาก็ยังรู้ว่าพระรามมองไปที่ไหน

"คุณก็กินก่อนสิ" ว่าแล้วพระรามก็ตักอาหารวางใส่จานให้กับมัลลิกา

"แกจะไปมองพวกเขาทำไม อย่าบอกนะว่ายังคิดอะไรกับเขาอยู่" ของขวัญเรียกสติเพื่อนให้กลับมา ..เพราะจ๊ะเอ๋มองนี่แหละพระรามถึงได้ตักอาหารให้กับมัลลิกา

"ฉันอยากเป็นผู้หญิงคนที่คุณพระรามตักอาหารให้จังเลย" พนักงานที่แอบมองอยู่แถวนั้น ต่างก็อิจฉามัลลิกาไปตามๆ กัน

"เราไปหาอะไรกินข้างนอกกันดีกว่า" จ๊ะเอ๋ลุกขึ้น แต่ขาที่เธอแกล้งสะดุดล้ม มันเจ็บจริง ก็เลยเดินไม่ค่อยถนัด

"แกเจ็บขาเหรอ"

"ลมแรงขนาดนั้นไม่เจ็บก็เกินมนุษย์แล้วล่ะ" เธอยอมเจ็บเพื่อที่จะให้ผู้หญิงคนนั้นเจ็บยิ่งกว่า

"ไปห้องพยาบาลกันดีกว่า"

"ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวก็หมดเวลาพักไม่ได้กินข้าวกันพอดี"

"ไม่กินก็ไม่ต้องกินสิ"

"ฉันรักแกนะขวัญ"

"ฉันก็รักแก" ถ้าของขวัญไม่เป็นห่วงเพื่อน มีเหรอที่จะยังอยู่ที่นี่ ป่านนี้คงกลับบ้านที่ต่างจังหวัดไปแล้ว

ห้องพยาบาลที่นี่ มีไว้เพื่อไว้ดูแลพนักงานเวลาไม่สบายหรือเกิดอุบัติเหตุในบริษัท

"เพื่อนของฉันเจ็บขาค่ะ" เข้ามาถึงของขวัญก็พาจ๊ะเอ๋เข้าไปนั่งเพื่อให้หมอได้ตรวจดู

"ช่วงนี้เป็นอะไรกับขา แต่ก่อนเห็นแต่ตะกั่วถูกมือ" แพทย์ที่ประจำอยู่ที่นี่พูดเมื่อเห็นจ๊ะเอ๋เข้ามาด้วยอาการเจ็บขาเหมือนกัน

เธอไม่แปลกใจที่หมอพูดแบบนี้ เพราะก่อนหน้าที่เธอจะมาคงทำแผลที่ขาให้กับผู้หญิงคนนั้นและเมื่อวานนี้ก็คงได้ทำให้กับแม่

"เราอายุยังน้อยแค่ทายานวดเล็กน้อยก็พอ"

"ขอบคุณค่ะ"

"ใคร??" เตียงที่อยู่ข้างๆ ซึ่งมีผ้าม่านปิดอยู่ พอได้ยินคำขอบคุณก็รีบเปิดผ้าม่านออกมา "แก!!"

นึกว่าไปผุดไปเกิดที่ไหนแล้วยังอยู่นี่เหรอ ..จ๊ะเอ๋ทำแค่มองหน้าแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

"มีอะไรกันหรือเปล่า" ดูเหมือนว่าทั้งสองมีเรื่องกันมาก่อน

"ก็ที่ฉันสะดุดล้มนี่แหละค่ะ ก๋วยเตี๋ยวก็เลยไปถูกขา.."

"มันแกล้งฉันค่ะคุณหมอ" แจนรีบชิงพูดขึ้นเสียก่อน

"ถ้าแกล้งฉันคงแกล้งได้สมจริงมากเลยมั้ง ถึงได้เจ็บเองแบบนี้"

"บริษัทนี้เข้มงวดมากกับพนักงานที่มีเรื่องกัน ถ้าไม่อยากออกทั้งคู่ก็พยายามหลีกเลี่ยงแล้วกันนะ" หมอบอกได้แค่นี้เพราะเคยเจอมาบ่อย หลายคนที่มีเรื่องกันพอทำแผลเสร็จก็ถูกไล่ออก

ในเวลาต่อมา..ห้องผู้จัดการ

"แล้วเขามีเรื่องอะไรกัน"

"กาญก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ รู้แต่ว่าเจ็บขาทั้งคู่" พระลักษณ์สั่งให้เลขาหน้าห้องคอยจับตาดู

"ออกไปก่อน" แค่อยากจะดูมันไม่ยากสำหรับเขาเลย พระลักษณ์เปิดกล้องวงจรปิดตอนเที่ยงที่โรงอาหารดูทันที

"หึ" แค่นี้ก็รู้แล้วว่าจ๊ะเอ๋ต้องมีปัญหากับผู้หญิงคนนั้น

เขาก็เลยเรียกเลขาเข้ามาพบอีกครั้ง

"เดี๋ยววันนี้ผมจะลงไปดูแผนกบัดกรีตะกั่วนะ"

"ผู้จัดการจะไปเองเลยหรือคะ"

"ใช่"

แผนกบัดกรีตะกั่ว..

ที่พระลักษณ์ต้องได้แจ้งเลขาก่อน เพราะจะมาแบบพละการไม่ได้ พอเลขาแจ้งลงมาที่แผนกทุกคนต่างก็เตรียมตัว

"งานเร่งหรือครับทำไมผู้จัดการถึงลงมาเอง" วันชัยก็อยู่เฉยไม่ได้เช่นกัน พอผู้จัดการเดินเข้ามาในแผนกก็รีบเดินมาต้อนรับ