มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 17

เพียงไม่นานคลิปกล้องวงจรปิดตามวันและเวลาที่ขอไปก็ได้ถูกส่งมาให้ทางอีเมล

จ๊ะเอ๋เดินอ้อมไปยืนอยู่ข้างๆ เพื่อที่จะมองจอ แต่เธอก็ไม่ได้ยืนใกล้ แค่มองไปให้เห็นหน้าจอก็พอ

คลิปที่ส่งมาถูกเปิดแบบเร็ว เพื่อที่จะใช้เวลาไม่มากในการดู

"หยุดตรงนี้ก่อนค่ะ" หญิงสาวขยับเข้ามาใกล้เมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่หน้าตาคุ้นๆ เดินเข้าไป

พระรามหยุดไว้ให้เธอได้ดูแบบชัดๆ

"เปิดต่อไปอีกนิดค่ะ" ใบหน้าของเธอค่อยๆ โน้มลงมาใกล้จอ นั่นแสดงว่าใกล้ใบหน้าเขาเช่นกัน มือเรียวเอื้อมไปเพื่อที่จะกดหยุด จังหวะเดียวกับที่พระรามกำลังจะกด มือทั้งสองประสานกันเข้า ใบหน้าเรียวค่อยๆ หันไปมอง คนที่นั่งอยู่เก้าอี้ ซึ่งเขาก็หันมามองเธอเช่นกัน

"ขอโทษค่ะ" หญิงสาวรีบขยับออกห่าง "ฉันขอย้อนดูเมื่อกี้อีกนิดหนึ่ง"

"คุณสงสัยผู้หญิงคนนี้เหรอ" เขาถามพร้อมกับย้อนให้เธอดูกล้อง

"หยุดตรงนี้ค่ะ" พอเห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นชัดเธอก็จำได้ในทันที "เปิดต่อไปเลยค่ะ" รู้แล้วว่าผู้หญิงที่ออกมาจากห้องน้ำเป็นใคร แต่ที่ให้เขาเปิดต่อเพราะอยากจะเห็นว่าแม่เธอเจ็บตอนนั้นใช่ไหม และมันก็เป็นไปตามที่จ๊ะเอ๋คิดไว้ ..เพียงไม่นานแม่ของเธอก็เดินกระเผลกออกมาจากห้องน้ำ นั่นแสดงว่าต้องเป็นฝีมือของผู้หญิงคนนี้แน่

ที่ไม่เห็นภาพเหตุการณ์เลยก็เพราะว่าในห้องน้ำไม่มีกล้องวงจรปิด เธอดูได้แค่หน้าห้องน้ำ

"คุณคิดว่าผู้หญิงคนนี้เหรอ"

"ผู้หญิงคนนี้คือเพื่อนของคนที่ ฉันขอให้คุณไล่ออกวันนั้น"

"อะไรนะ"

"ใช่ค่ะผู้หญิงคนนี้ก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย" ใช่แล้วผู้หญิงคนนี้คือเพื่อนของหัวหน้านัทที่อยู่ในเหตุการณ์วันนั้น

พระรามไม่ได้ถามอะไรต่อ เพราะเขารอให้เธอขอความช่วยเหลือ แต่ผิดคาด พอจ๊ะเอ๋เห็นกล้องวงจรปิดแล้ว ก็ออกมาจากห้อง โดยที่ไม่ได้เอ่ยพูดอะไรเลย

พอออกมาจากห้องของพระราม เธอก็ตรงไปห้องน้ำ ห้องที่แม่เธอรับผิดชอบอยู่

"หนูมาทำไมลูก"

"มาดูแม่ว่ายังเจ็บขาอยู่ไหม"

"ก็มีเคืองนิดหน่อย แต่ทานยาแล้วก็ดีขึ้นมาก"

"ถ้าแม่เหนื่อยแม่ก็กลับไปอยู่บ้านนะ ต่อจากนี้ฉันจะเป็นคนหาเงินเอง" รู้แล้วว่าที่แม่เจ็บก็เพราะเธอ

"กว่าเงินเดือนหนูจะออกอีกเป็นเดือนเลยนะลูก"

"ช่วงนี้เราก็ประหยัดกันเอาไงแม่ ถ้าไม่มีเงินขึ้นรถเมล์ ฉันจะตื่นแต่เช้าเดินมาก็ได้"

"หนูพูดอะไร" แม่แกล้งทำสีหน้าเหมือนจะขำที่ลูกมีความคิดแบบนั้น แต่ในใจของแม่กำลังร้องไห้ เพราะคิดว่าลูกคงเป็นห่วงเรื่องที่ตัวเองเจ็บเท้า อีกใจหนึ่งนางก็นึกดีใจที่ไม่ได้บอกว่าถูกทำร้ายร่างกาย ถ้าไม่งั้นลูกคงเป็นห่วงมากกว่านี้ "หนูกลับไปทำงานเถอะ ยังไม่ถึงเวลาพักเลย"

"เย็นนี้กลับพร้อมกันนะแม่"

"ได้สิจ๊ะ"

จ๊ะเอ๋เดินออกมาจากห้องน้ำ แต่เธอยังไม่ไปไหน ยังแอบมองเข้าไปดูแม่ที่เจ็บขาแต่ก็ยังคงเช็ดถูห้องน้ำให้สะอาด พอวางที่ทำความสะอาดแล้วแม่ก็หยิบยามาทาตรงที่เจ็บ

เที่ยงวันเดียวกัน..

"มีอะไรกัน รีบพาเพื่อนไปห้องพยาบาลสิ" มัลลิกาตะโกนบอกคนที่อยู่ใกล้ๆ จนทุกคนรีบพาเธอคนนั้นออกไป

พระรามมองไปเห็นว่าในเหตุการณ์นั้นก็มีจ๊ะเอ๋อยู่ด้วย แล้วเขาถึงได้หันมองกลับไปดูผู้หญิงที่เพื่อนกำลังหิ้วปีกออกไป แค่นี้เขาก็รู้แล้ว ..เธอไม่เคยแผ่วเลยจริงๆ เขาเคยเจอฤทธิ์เธอมาแล้ว ตอนที่เรียนมหาวิทยาลัย

"ใครเห็นเหตุการณ์บ้าง บอกพี่มา" มัลลิกาเริ่มซักเอาความจริง

"คือผู้หญิงคนนี้ เดินสะดุดขาตัวเอง ทำให้ก๋วยเตี๋ยวราดใส่ขาของแจนค่ะ" คนที่เป็นพยานก็ไม่กล้าพูดเต็มปากเท่าไร เพราะกลัวถูกเอาคืนแบบเมื่อกี้

"เธออีกแล้วเหรอ ฉันจะเอายังไงกับเธอดี ฝึกงาน 3 เดือนนี้คงจะมากสำหรับเธอแล้วใช่ไหม"

ฟังแค่นี้จ๊ะเอ๋ก็รู้แล้วว่ามัลลิกาคงไม่ให้เธอผ่านการฝึกงานแน่ แต่กว่าจะถึง 3 เดือน ทุกคนคงลืมเหตุการณ์นี้แล้วมั้ง

"มันเป็นอุบัติเหตุใครเขาอยากจะให้เกิดขึ้นคะ" จ๊ะเอ๋พูดออกมาเบาๆ พร้อมกับก้มลงไปเก็บสิ่งที่เธอทำหกเลอะเทอะ

"ถ้าเพื่อนเป็นอะไรนะ เธอต้องรับผิดชอบ" มัลลิกาจะตำหนิมากกว่านี้ก็ไม่ได้ เพราะอยู่ต่อหน้าพระราม และจะขอให้พระรามช่วยต่อว่าก็ไม่ได้อีก กลัวพระรามจะเข้าข้างฝ่ายตรงข้ามมากกว่า

แบบนี้เองเหรอ เธอถึงไม่ขอความช่วยเหลือจากเขา ..พระรามยืนมองเธอเก็บของอยู่แบบนั้นจนมัลลิกาเริ่มไม่ชอบใจ

"ไปหาอะไรทานกันดีกว่าค่ะราม" ว่าแล้วมัลลิกาก็เอื้อมไปควงแขนเขาให้เดินออกไป แบบแสดงความเป็นเจ้าของ ..จากที่พนักงานให้ความสนใจกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ แต่ตอนนี้ทุกคนให้ความสนใจกับคู่ที่เพิ่งจะเดินควงกันไป

"มันเกิดอะไรขึ้น" ของขวัญรีบเข้ามาช่วยเพื่อนเก็บเศษถ้วยที่แตก

"ฉันเดินไม่ระวัง"

"เธอโกหกฉันไม่ได้หรอก..เล่ามา" ของขวัญรู้จักเพื่อนคนนี้ดีกว่าใคร จ๊ะเอ๋ไม่เคยทำใครก่อน และเหตุการณ์เมื่อสักครู่ของขวัญก็เห็นเต็มสองตาว่าจ๊ะเอ๋แกล้งขัดขาตัวเองล้ม