มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 16

"ขอโทษค่ะฉันไปด้วยไม่ได้ เพราะฉันต้องรอแม่ออกมาจากที่ทำงาน"

คงเป็นครั้งแรกที่พระลักษณ์ถูกปฏิเสธ คนขับรถรีบหันกลับไปมองผู้เป็นนาย

ปี๊ดดด! รถคันหลังบีบแตรเพื่อส่งสัญญาณให้รถคันหน้าขยับ

จ๊ะเอ๋ตกใจรีบก้าวถอยหลังออกมาจนสะดุดริมฟุตบาท "โอ๊ย" สะโพกของเธอกระแทกลงกับพื้น

"คุณเป็นอะไรไหมครับ" พระลักษณ์รีบเปิดประตูลงมาจากรถ แล้วเข้าไปประคองเธอให้ลุกขึ้น

"ดูผู้จัดการจะเป็นห่วงผู้หญิงของผมจังเลยนะครับ" รถคันหลังก็คือรถของพระราม เขาลงมาจากรถเช่นกัน

"???" ไทยมุงที่แอบยืนอยู่แถวนั้นต่างก็ได้ยินประโยคที่พระรามพูด ว่าจ๊ะเอ๋เป็นผู้หญิงของเขา

"คุณเป็นผู้หญิงของหัวหน้ารามหรือครับ" ยืนขึ้นได้ พระลักษณ์ก็ถามประโยคนั้นกับจ๊ะเอ๋

"คือ.." นี่เราไปเป็นผู้หญิงของเขาตั้งแต่เมื่อไร แล้วคำว่าผู้หญิงของเขาหมายความว่ายังไง

"ดูเหมือนผู้หญิงจะไม่เต็มใจเป็นของนายเลยนะ" แค่เห็นเธออ้ำๆ อึ้งๆ ก็เข้าทางของพระลักษณ์แล้ว

"จริงหรือครับคุณจ๊ะ เรามีนัดกันไม่ใช่เหรอ ผมว่าคุณอย่ามัวเสียเวลาคุยกับคนแถวนี้เลยขึ้นรถดีกว่า" ว่าแล้วพระรามก็เดินไปเปิดประตูฝั่งคนที่นั่งข้าง

"ขอตัวนะคะ" จ๊ะเอ๋พูดเบาๆ กับพระลักษณ์แล้วก็เดินไป ..แค่นี้ก็เหมือนกับเป็นการตบหน้าพระลักษณ์แล้ว

พนักงานที่กำลังทยอยออกมาจากบริษัท ถึงแม้จะไม่มีใครกล้าหยุดมองดู แต่ทุกคนก็กำลังให้ความสนใจ

พอจ๊ะเอ๋ขึ้นรถ..พระรามก็รีบเดินอ้อมมาฝั่งคนขับ แล้วก็ขับแซงรถของพระลักษณ์ออกไปก่อน

"ไป" พระลักษณ์ขึ้นรถได้ก็สั่งคนขับรถเสียงเข้ม สายตามองตามรถคันที่เพิ่งจะผ่านหน้าไปแบบไม่พอใจ

ไม่ได้มองแค่พระลักษณ์ พระรามก็มองกระจกหลังกลับมาเช่นกัน ใบหน้าของพระรามยกยิ้มแบบผู้มีชัย

"ฉันต้องได้รอกลับบ้านพร้อมแม่"

พอได้ยินที่เธอพูดพระรามก็หยุดรถทันที "ก็ลงไปสิ"

"??" หญิงสาวมองกลับไปที่ป้ายรถเมล์นั้น มันผ่านมาเกือบสามป้ายแล้ว และที่พระรามยอมจอดรถให้เธอลงง่ายๆ ก็เพราะเห็นว่ารถของพระลักษณ์ขับผ่านไปแล้ว

ดวงตาคมมองมาที่เธอ เพราะเขาก็จอดให้แล้วแต่ทำไมเธอถึงยังไม่ลง

"คนบ้า" หญิงสาวลงจากรถได้ก็ยืนต่อว่าให้คนที่เพิ่งจะขับรถออกไป ถึงแม้ตอนนี้เธอยังไม่แน่ใจในสถานการณ์ที่เพิ่งผ่านมา แต่ก็พอจะเดาออกแล้ว

จ๊ะเอ๋ส่งข้อความไปบอกแม่ว่าจะขึ้นรถกลับก่อน เพราะถ้าให้เธอเดินกลับไปที่ป้ายรถเมล์เดิม คงทำให้เหนื่อยเปล่าๆ

19 : 00 น.

"ขาแม่ไปโดนอะไรมา" หญิงสาวออกมาเปิดประตูให้กับแม่ แต่เห็นว่าที่ขามีผ้าพันแผลอยู่

"แม่หกล้มไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกลูก"

"หกล้มได้ยังไง" จ๊ะเอ๋นั่งยองๆ ลงเพื่อที่จะดูแผล

"แม่ทำแผลที่บริษัทมาแล้ว แค่ขาเคล็ดเฉยๆ"

"มีคนแกล้งแม่เหรอ" แม่เธอไม่ใช่คนซุ่มซ่าม ทำงานมาก็เป็นปีแล้ว ไม่เคยได้แผลกลับมาแบบนี้ แต่ทำไมถึงเพิ่งมาซุ่มซ่ามตอนที่มีเรื่อง

"แม่บอกแล้วไงว่าไม่ได้เป็นอะไร กินยาเดี๋ยวก็หาย"

จ๊ะเอ๋ได้แต่มองตามหลังแม่ที่เดินกระเผลกเข้าไปในห้อง

เช้าวันต่อมา..

"วันนี้แม่ไม่ต้องไปทำงานหรอก"

"แม่ทำงานไหว"

"เดี๋ยวจ๊ะจะลางานให้ แม่ไม่ต้องไป"

"ถ้าแม่ไม่ไปก็ไม่มีใครทำความสะอาดให้น่ะสิลูก คนอื่นเขาก็มีงานของเขา"