มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 15

"หัวหน้านัทถูกทำร้ายร่างกายก่อนไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงถูกไล่ออกล่ะ"

"ฉันไม่แน่ใจ แต่เรื่องนี้เขาปิดกันให้แซดเลยนะ"

"เรื่องอะไร"

"ก็คุณเธอคนที่หัวหน้านัทไปมีเรื่องด้วยน่ะสิ"

"ทำไม?"

"เป็นเด็กของ..." คนที่พูดกรอกสายตามองไปทั่วก่อน เพราะกลัวงานจะเข้า "ทำไมวันนี้ก๋วยเตี๋ยวเค็มๆ แกว่าไหม" จากที่ดูจนทั่วแล้วก็ต้องได้รีบหุบปากไว้

"แกจะโทษแม่ค้าไม่ได้นะ เพราะแกใส่น้ำปลาเยอะไป" เพื่อนที่นั่งคุยกันเริ่มสนทนาเรื่องอาหารที่กำลังกินอยู่ เมื่อเห็นว่าคู่กรณีของหัวหน้านัทกำลังเดินเข้ามาในโรงอาหารพร้อมกับเพื่อน

"วันนี้เราจะทานอะไรกันดี" จ๊ะเอ๋ยืนมองร้านค้าที่เรียงรายกันอยู่ในโรงอาหาร

"ทานอะไรก็ได้" ของขวัญเป็นอีกคนที่อยากถามเรื่องนี้ แต่ถ้าเพื่อนอยากเล่าให้ฟังก็คงจะเล่าเอง

"ฉันว่าเราไปสั่งอาหาร ร้านนั้นดีกว่า" ไม่ใช่ว่าจ๊ะเอ๋จะไม่เห็นสายตาคนที่มองมา แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจ เพราะพวกเขาไม่ได้หาเลี้ยงเธอสักหน่อย

เย็นวันเดียวกัน.. ที่บ้าน

"ไหนแม่บอกว่าวันนี้มีโอทีไง" ถ้ารู้ว่าแม่ไม่ได้ทำโอที เธอคงจะรอกลับพร้อมกันแล้ว แต่พอมาถึงได้ยังไม่นานก็เห็นแม่กลับมา

"บอกแม่มาว่ามันเกิดอะไรขึ้น" จริงๆ ก็มีนั่นแหละ แต่จอยให้เพื่อนทำแทน ที่แม่บ้านมีโอทีก็เพราะพนักงานทำโอทีกัน ก็เลยต้องรอทำความสะอาดห้องน้ำไปด้วย

"เกิดอะไรคะ"

"ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงถูกไล่ออก"

"ถูกไล่ออกเหรอคะ?" จ๊ะเอ๋ทำเหมือนยังไม่รู้เรื่อง แต่เธอรู้ดีกว่าใคร

"แม่รู้ว่าลูกต้องรู้เรื่อง"

"จ๊ะจะรู้อะไรล่ะแม่" พอพูดจบจ๊ะเอ๋ก็รีบถอดชุดทำงานไปซักเพื่อที่จะใส่ในวันพรุ่งนี้

เช้าวันต่อมา..ที่บริษัท

"ถึงว่าทำงานเสียเยอะขนาดนั้นยังไม่มีใครว่าให้ แถมยังเอางานที่เสียมาโยนให้คนอื่นแก้ให้อีก" ประโยคนี้ออกจากปากเพื่อนร่วมงานในแผนก เพราะหลายคนต้องได้แก้งานที่จ๊ะเอ๋ทำเสีย

"น้องจ๊ะยังไม่ชินมืออีกเหรอ" คนที่ถามก็คือสายหยุด เพราะมองมาเห็นชิ้นงานที่จ๊ะเอ๋ทำเสียอีกแล้ว

"ขอโทษค่ะ" จ๊ะเอ๋มัวแต่คิดเรื่องที่คุยกับเขา จนเผลอทำตะกั่วกระเด็นใส่ชิ้นงาน ก็เลยต้องได้คัดแยกออกเป็นของเสีย

"คุณมัลลิกามาทำไม" มัลลิกาไม่ค่อยเข้ามาในฝ่ายผลิตแบบนี้ แต่ก็ไม่แปลกเพราะตอนนี้มีเด็กฝึกงานถูกส่งเข้ามา

"สวัสดีครับคุณมัลลิกา" วันชัยหัวหน้าแผนกรีบเดินเข้าไปหา

"ได้ยินว่าเด็กที่ส่งมาฝึกงาน ทำชิ้นงานเสียหายเยอะเลยใช่ไหม" พอได้ยินประโยคนี้ หลายคนต่างก็มองไปที่จ๊ะเอ๋ ซึ่งเจ้าตัวกำลังมัวตั้งใจทำงานอยู่ จนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

"ก็ประมาณหนึ่งครับ"

"จ๊ะ" สายหยุดสะกิดจ๊ะเอ๋ให้มองไปดู

"คุณมัลลิกาเรียกฉันหรือคะ" จ๊ะเอ๋รีบลุกขึ้นแบบงงๆ เพราะทุกคนมองมาที่เธอ

"ถ้างานแค่นี้ทำดีไม่ได้ เธอคงพิจารณาตัวเองนะ"

"คะ?" อะไรอีกล่ะเนี่ย ..ฟังแค่น้ำเสียงก็พอจะเดาออก

พอมัลลิกาออกไปจากแผนก ทุกคนต่างก็หันมาพูดคุยกัน คิดว่าต้องเป็นเรื่องนั้นแน่ เพราะหลายคนรู้ดีว่ามัลลิกาหมายตาพระรามไว้ หรืออาจจะมีอะไรกันแล้วก็ได้

ทำงานไปได้อีกสักพักวันชัยก็เดินมาหาจ๊ะเอ๋