"อะไรนะคะ??" จ๊ะเอ๋ถามซ้ำอีกครั้งเพราะไม่แน่ใจว่าตัวเองฟังถูกหรือเปล่า
"ท่านประธานเชิญคุณทานข้าวตอนเย็นค่ะ"
"เชิญฉันเนี่ยนะ คุณเลขาเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าคะ?" ที่จ๊ะเอ๋รู้ว่าคนที่มาคุยด้วยคือเลขา เพราะอ้อได้แนะนำตัวก่อนหน้านั้นแล้ว
"ไม่ได้เข้าใจผิดหรอกค่ะ"
จะทำยังไงดีปฏิเสธได้ไหมเนี่ย แต่นั้นท่านประธานเลยนะ แล้วท่านประธานรู้จักเราได้ยังไง เราฮอตขนาดนั้นเลยเหรอ ..หญิงสาวทำได้แค่คิดอยู่ในใจ และก็ตอบรับคำเชิญไป
พอคุยกับคุณเลขาเสร็จจ๊ะเอ๋ก็กลับเข้ามาในแผนกเพื่อทำงาน ตอนที่คุย อ้อมาขอหัวหน้าให้เธอออกไปคุยข้างนอก เพราะเรื่องนี้จะให้ใครได้ยินด้วยไม่ได้
เย็นวันเดียวกัน..
จ๊ะเอ๋ส่งข้อความไปบอกแม่ว่าจะไปทานข้าวเย็นกับเพื่อน ถ้าแม่ไม่มีโอทีก็ให้กลับบ้านไปก่อน
"ขึ้นรถเลยค่ะ"
จ๊ะเอ๋ที่ยืนรออยู่หน้าบริษัทโน้มตัวลงไปมองคนที่เพิ่งจะเลื่อนกระจกรถลงมา แค่เห็นคนขับก็รู้แล้วว่าท่านประธานคงกลัวพนักงานคนอื่นจะเห็น ก็เลยให้เลขารับเธอออกไปด้วย แต่ดีเหมือนกันเธอก็ไม่อยากจะถูกงานเข้าซ้ำบ่อยๆ
ห้องวีไอพีในโรงแรมหรู..
เอาวะเกิดมาชาติหนึ่งก็ได้มาทานข้าวในโรงแรมแบบนี้ ..หญิงสาวเดินตามเลขาไปแบบประหม่า
"นั่งรอท่านอยู่ตรงนี้ เดี๋ยวท่านก็คงมา"
"แล้วคุณเลขาไม่ทานด้วยกันหรือคะ"
อ้อไม่ได้ตอบประโยคนั้น เพราะทุกครั้งที่ท่านประธานออกมาทานข้าวกับผู้หญิง ยิ่งในโรงแรมแล้วก็จะไปจบกันบนเตียงทุกที
จ๊ะเอ๋ทำได้แค่มองตามเลขาออกไป และเพียงไม่นานประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามา..
หญิงสาวรีบลุกขึ้น แต่ก็ต้องได้นั่งลงเพราะขายังเจ็บอยู่
"ไม่เป็นไรไม่ต้องลุกก็ได้"
"คุณคือท่านประธานหรือคะ" ไม่ใช่ว่าใครจะเห็นหน้าท่านประธานได้ง่ายๆ บางคนทำงานมานานแล้วก็ยังไม่เคยเห็น
"ลืมแนะนำตัว ผมชื่อพระนาย" ว่าแล้วท่านประธานก็ยื่นมือออกไปเพื่อทักทายแบบชาวตะวันตก
พระนาย? พระลักษณ์? พระราม? ทำไมชีวิตเราถึงวนเวียนอยู่แต่กับพระ เดี๋ยวชวนสึกให้หมดเลย "เออ..สวัสดีค่ะ" มือเรียวพนมขึ้นไหว้ทักทายแบบไทยๆ โดยที่ไม่ได้สนใจมือของอีกฝ่ายที่ยื่นมาขอจับมือเลย
จนพระนายต้องได้ชักมือตัวเองกลับมาเพื่อรับไหว้
"ท่านประธานนัดทานข้าวมีอะไรจะคุยกับดิฉันหรือคะ"
"ทานให้อิ่มก่อนค่อยคุยกัน" ว่าแล้วพระนายก็สั่งให้คนนำอาหารที่สั่งไว้เข้ามา
"โอ้โห จะกินยังไงหมดคะเนี่ย" ขนาดของที่วางอยู่บนโต๊ะยังจะกินไม่หมดเลย แต่นี่คนที่เอาอาหารเข้ามาให้ก็ยังเดินสวนกันแบบไม่ขาดสาย
"ทานแค่อิ่ม..ลงมือเลยสิ"
"ไม่เกรงใจแล้วนะคะ" กำลังหิวอยู่พอดีเพราะตอนเที่ยงยังไม่ได้กินอะไรเลย รู้แบบนี้ชวนของขวัญมาทานด้วยดีกว่า
สมแล้วที่เป็นอาหารในโรงแรมหรู..อร่อยทุกอย่างเลย ..แต่กินไปได้ไม่เยอะก็อิ่มเพราะกระเพาะของเธอมันเล็กลงมากแล้ว
"อิ่มแล้วเหรอ กลัวหุ่นไม่สวยล่ะสิ"
"คะ?"
"มาก็ดีแล้วช่วยอะไรผมหน่อยสิ"
"เออ..ได้ค่ะ"
ออกมาถึงประตูทางออก จ๊ะเอ๋ก็เจอเข้ากับใครบางคนที่หน้าตาคุ้นๆ หญิงสาวรีบหันหลังให้แล้วค่อยๆ เขยิบ เพื่อที่จะหลบสายตาของคนคนนั้นให้ได้ก่อน
"หึ โลกมันช่างกลมจังเลยนะ" ผู้ชายคนที่เธอตั้งใจจะหลบ เดินตรงเข้ามาหา
"??" จ๊ะเอ๋พยายามมองหาทางหนีทีไล่
"มารับจ๊อบพิเศษเหรอจ๊ะหนู"
"เสี่ย" หญิงสาวรีบเดินออกมาหน้าโรงแรม หวังจะให้พ้นจากเสี่ยตัณหากลับ เจ้าของบาร์ที่เธอเคยทำงาน
ตุ๊บ "โอ๊ย" จ๊ะเอ๋มัวแต่มองกลับไปด้านหลังกลัวว่าเสี่ยขจรจะตามมาทัน จนชนเข้ากับคนที่เดินมา "คุณ?" อะไรมันจะเหมาะเจาะขนาดนี้ พอเห็นว่าคนที่ชนเป็นใครหญิงสาวก็รีบลุกขึ้น
"หนูจ๊ะเป็นอะไรไหมครับ" เสี่ยขจรรีบเดินเข้ามาแย่งเธอจากผู้ชายอีกคน
พอพระรามได้ยินผู้ชายตรงหน้าเรียกเธอเหมือนคนที่คุ้นเคย เขาถึงกับหันมามองหน้าเธอ
"???" เรื่องเสี่ยเจ้าของบาร์ยังไม่เคลียร์ ก็มีอีกเรื่องนั่นคือท่านประธานได้เดินมาพอดี และมันก็ทำให้พระรามมองเธอแบบไม่พอใจเอามากๆ
"คุณพระราม?" อ้อที่เดินตามท่านประธานออกมาตกใจที่เห็นพระรามอยู่กับจ๊ะเอ๋
"เสี่ยว่าเราไปคุยเรื่องที่ค้างกันวันนั้นต่อดีกว่าไหมคะหนูจ๊ะ" เสี่ยขจรพยายามป้อนคำหวานให้ได้มากที่สุด เพื่อทำให้ผู้ชายสองคนที่ยืนล้อมหน้าล้อมหลังเธออยู่ เข้าใจผิดว่าเธอคือเด็กที่ตัวเองเลี้ยงไว้
จ๊ะเอ๋มองเสี่ย แล้วก็มองไปที่ท่านประธาน เอาวะ..ครั้งเดียวให้จอดเลยแล้วกัน
"ขอโทษพวกคุณด้วยนะคะ ผัวฉันมาตามกลับบ้านแล้ว..กลับกันค่ะที่รัก" ว่าแล้วจ๊ะเอ๋ก็หันกลับไปควงแขนพระราม แล้วลากตัวเขาให้เดินตามออกมาจากตรงนั้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน
แอดค่ะ บอกบุญหน่อย อ่านต่อได้ที่ไหนค่ะ...