มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 19

"อะไรนะคะ??" จ๊ะเอ๋ถามซ้ำอีกครั้งเพราะไม่แน่ใจว่าตัวเองฟังถูกหรือเปล่า

"ท่านประธานเชิญคุณทานข้าวตอนเย็นค่ะ"

"เชิญฉันเนี่ยนะ คุณเลขาเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าคะ?" ที่จ๊ะเอ๋รู้ว่าคนที่มาคุยด้วยคือเลขา เพราะอ้อได้แนะนำตัวก่อนหน้านั้นแล้ว

"ไม่ได้เข้าใจผิดหรอกค่ะ"

จะทำยังไงดีปฏิเสธได้ไหมเนี่ย แต่นั้นท่านประธานเลยนะ แล้วท่านประธานรู้จักเราได้ยังไง เราฮอตขนาดนั้นเลยเหรอ ..หญิงสาวทำได้แค่คิดอยู่ในใจ และก็ตอบรับคำเชิญไป

พอคุยกับคุณเลขาเสร็จจ๊ะเอ๋ก็กลับเข้ามาในแผนกเพื่อทำงาน ตอนที่คุย อ้อมาขอหัวหน้าให้เธอออกไปคุยข้างนอก เพราะเรื่องนี้จะให้ใครได้ยินด้วยไม่ได้

เย็นวันเดียวกัน..

จ๊ะเอ๋ส่งข้อความไปบอกแม่ว่าจะไปทานข้าวเย็นกับเพื่อน ถ้าแม่ไม่มีโอทีก็ให้กลับบ้านไปก่อน

"ขึ้นรถเลยค่ะ"

จ๊ะเอ๋ที่ยืนรออยู่หน้าบริษัทโน้มตัวลงไปมองคนที่เพิ่งจะเลื่อนกระจกรถลงมา แค่เห็นคนขับก็รู้แล้วว่าท่านประธานคงกลัวพนักงานคนอื่นจะเห็น ก็เลยให้เลขารับเธอออกไปด้วย แต่ดีเหมือนกันเธอก็ไม่อยากจะถูกงานเข้าซ้ำบ่อยๆ

ห้องวีไอพีในโรงแรมหรู..

เอาวะเกิดมาชาติหนึ่งก็ได้มาทานข้าวในโรงแรมแบบนี้ ..หญิงสาวเดินตามเลขาไปแบบประหม่า

"นั่งรอท่านอยู่ตรงนี้ เดี๋ยวท่านก็คงมา"

"แล้วคุณเลขาไม่ทานด้วยกันหรือคะ"

อ้อไม่ได้ตอบประโยคนั้น เพราะทุกครั้งที่ท่านประธานออกมาทานข้าวกับผู้หญิง ยิ่งในโรงแรมแล้วก็จะไปจบกันบนเตียงทุกที

จ๊ะเอ๋ทำได้แค่มองตามเลขาออกไป และเพียงไม่นานประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามา..

หญิงสาวรีบลุกขึ้น แต่ก็ต้องได้นั่งลงเพราะขายังเจ็บอยู่

"ไม่เป็นไรไม่ต้องลุกก็ได้"

"คุณคือท่านประธานหรือคะ" ไม่ใช่ว่าใครจะเห็นหน้าท่านประธานได้ง่ายๆ บางคนทำงานมานานแล้วก็ยังไม่เคยเห็น

"ลืมแนะนำตัว ผมชื่อพระนาย" ว่าแล้วท่านประธานก็ยื่นมือออกไปเพื่อทักทายแบบชาวตะวันตก

พระนาย? พระลักษณ์? พระราม? ทำไมชีวิตเราถึงวนเวียนอยู่แต่กับพระ เดี๋ยวชวนสึกให้หมดเลย "เออ..สวัสดีค่ะ" มือเรียวพนมขึ้นไหว้ทักทายแบบไทยๆ โดยที่ไม่ได้สนใจมือของอีกฝ่ายที่ยื่นมาขอจับมือเลย

จนพระนายต้องได้ชักมือตัวเองกลับมาเพื่อรับไหว้

"ท่านประธานนัดทานข้าวมีอะไรจะคุยกับดิฉันหรือคะ"

"ทานให้อิ่มก่อนค่อยคุยกัน" ว่าแล้วพระนายก็สั่งให้คนนำอาหารที่สั่งไว้เข้ามา

"โอ้โห จะกินยังไงหมดคะเนี่ย" ขนาดของที่วางอยู่บนโต๊ะยังจะกินไม่หมดเลย แต่นี่คนที่เอาอาหารเข้ามาให้ก็ยังเดินสวนกันแบบไม่ขาดสาย

"ทานแค่อิ่ม..ลงมือเลยสิ"

"ไม่เกรงใจแล้วนะคะ" กำลังหิวอยู่พอดีเพราะตอนเที่ยงยังไม่ได้กินอะไรเลย รู้แบบนี้ชวนของขวัญมาทานด้วยดีกว่า

สมแล้วที่เป็นอาหารในโรงแรมหรู..อร่อยทุกอย่างเลย ..แต่กินไปได้ไม่เยอะก็อิ่มเพราะกระเพาะของเธอมันเล็กลงมากแล้ว

"อิ่มแล้วเหรอ กลัวหุ่นไม่สวยล่ะสิ"

"คะ?"

"มาก็ดีแล้วช่วยอะไรผมหน่อยสิ"

"เออ..ได้ค่ะ"

ออกมาถึงประตูทางออก จ๊ะเอ๋ก็เจอเข้ากับใครบางคนที่หน้าตาคุ้นๆ หญิงสาวรีบหันหลังให้แล้วค่อยๆ เขยิบ เพื่อที่จะหลบสายตาของคนคนนั้นให้ได้ก่อน

"หึ โลกมันช่างกลมจังเลยนะ" ผู้ชายคนที่เธอตั้งใจจะหลบ เดินตรงเข้ามาหา

"??" จ๊ะเอ๋พยายามมองหาทางหนีทีไล่

"มารับจ๊อบพิเศษเหรอจ๊ะหนู"

"เสี่ย" หญิงสาวรีบเดินออกมาหน้าโรงแรม หวังจะให้พ้นจากเสี่ยตัณหากลับ เจ้าของบาร์ที่เธอเคยทำงาน

ตุ๊บ "โอ๊ย" จ๊ะเอ๋มัวแต่มองกลับไปด้านหลังกลัวว่าเสี่ยขจรจะตามมาทัน จนชนเข้ากับคนที่เดินมา "คุณ?" อะไรมันจะเหมาะเจาะขนาดนี้ พอเห็นว่าคนที่ชนเป็นใครหญิงสาวก็รีบลุกขึ้น

"หนูจ๊ะเป็นอะไรไหมครับ" เสี่ยขจรรีบเดินเข้ามาแย่งเธอจากผู้ชายอีกคน

พอพระรามได้ยินผู้ชายตรงหน้าเรียกเธอเหมือนคนที่คุ้นเคย เขาถึงกับหันมามองหน้าเธอ

"???" เรื่องเสี่ยเจ้าของบาร์ยังไม่เคลียร์ ก็มีอีกเรื่องนั่นคือท่านประธานได้เดินมาพอดี และมันก็ทำให้พระรามมองเธอแบบไม่พอใจเอามากๆ

"คุณพระราม?" อ้อที่เดินตามท่านประธานออกมาตกใจที่เห็นพระรามอยู่กับจ๊ะเอ๋

"เสี่ยว่าเราไปคุยเรื่องที่ค้างกันวันนั้นต่อดีกว่าไหมคะหนูจ๊ะ" เสี่ยขจรพยายามป้อนคำหวานให้ได้มากที่สุด เพื่อทำให้ผู้ชายสองคนที่ยืนล้อมหน้าล้อมหลังเธออยู่ เข้าใจผิดว่าเธอคือเด็กที่ตัวเองเลี้ยงไว้

จ๊ะเอ๋มองเสี่ย แล้วก็มองไปที่ท่านประธาน เอาวะ..ครั้งเดียวให้จอดเลยแล้วกัน

"ขอโทษพวกคุณด้วยนะคะ ผัวฉันมาตามกลับบ้านแล้ว..กลับกันค่ะที่รัก" ว่าแล้วจ๊ะเอ๋ก็หันกลับไปควงแขนพระราม แล้วลากตัวเขาให้เดินตามออกมาจากตรงนั้น