มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 20

"ขอโทษค่ะ" ออกมาถึงข้างนอกหญิงสาวรีบปล่อยมือเขาออก

สายตาคมจ้องมองใบหน้าหวาน นัยน์ตาคู่นั้นมีอะไรให้ค้นหามากมาย แต่เธอไม่มีเวลาที่จะค้นหามัน

"ขอตัวนะคะ" หัวใจเต้นแรงขึ้นมาแบบไม่รู้ตัว ..หยุดนะจ๊ะเอ๋ เธอจะมาหัวใจเต้นแรงเพราะผู้ชายคนนี้อีกไม่ได้แล้ว

"เธอจะไปไหน" มือหนาคว้าร่างของเธอเพื่อหยุดไว้ก่อน

"ฉันก็จะกลับบ้านไงคะ"

"มาที่นี่ทำไม" คำถามนั้นพูดออกมาพร้อมกับปลายสายตาไปที่ป้ายโรงแรม

"ทำไมคะ มาโรงแรมต้องมีอย่างเดียวเท่านั้นเหรอ" จ๊ะเอ๋ไม่รู้ว่าพระรามรู้ได้ยังไงว่าเธอเข้าโรงแรมกับท่านประธาน แต่ในเมื่ออยากจะคิดอะไรก็คิดไปสิ เธอไม่ได้เป็นอะไรกับเขาสักหน่อย

ขณะที่หญิงสาวกำลังจะหันหลังให้ สายตาเธอมองไปเห็นเสี่ยขจรที่เดินออกมาพอดี

แล้วจะรีบออกมาทำไมเนี่ย ..ใบหน้างามซุกลงแผ่นอกของชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า จนเขาหันมองไปด้านหลัง เพราะจะให้เธอซบแบบนี้เองคงเป็นไปไม่ได้

เสี่ยขจรเดินเข้ามาใกล้หวังจะพูดกับเธอ เพราะแค่สิ่งที่เธอทำไม่สามารถจะหยุดคนแบบขจรได้อยู่แล้ว

"มีอะไรจะคุยกับเมียผมอีกหรือครับ"

"??" จ๊ะเอ๋รู้สึกจั๊กจี้หัวใจขึ้นมาเมื่อได้ยิน แต่เธอก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมอง หญิงสาวจับมือของเขามาโอบกอดร่างตัวเองไว้

"ผมแค่อยากจะคุยเรื่องเงินเดือน ที่หนูจ๊ะทำค้างไว้"

"เงินเดือน?"

"ผมเป็นเจ้าของบาร์ และเผอิญหนูจ๊ะเป็นเด็กในสังกัดของผม"

"เจ้าของบาร์?" พระรามมองต่ำลงไปดูผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอด

"ถ้าหนูอยากกลับไปเป็นเด็กเอ็นในบาร์เหมือนเดิมก็ได้นะ เสี่ยพร้อมจะต้อนรับเสมอ"

"เด็กเอ็น?" ความคิดของพระรามในเวลานี้..ถึงว่าทำไมรูปร่างเธอถึงได้เปลี่ยนไปมาก ถ้ายังคงหุ่นเหมือนเดิม ก็คงไม่มีที่ไหนรับมาทำงานเอนเตอร์เทนลูกค้า

"กลับกันเถอะค่ะ" ขืนยังอยู่ตรงนี้ไอ้เสี่ยนั่นคงปากหมามากกว่านี้แน่ และเธอก็ไม่คิดจะอธิบายให้เขาฟังด้วย

"เสี่ยยังคงใช้เบอร์เดิมนะหนู" เสี่ยขจรพูดตามหลังไป เพื่ออยากจะให้ผู้ชายของเธอเข้าใจผิดให้มากที่สุด เธอจะได้ซมซานกลับไปหาที่บาร์

"กลับกันหรือยังคะท่านประธาน" อ้อถามท่านประธานที่ยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้า

"ไปสืบเรื่องผู้หญิงคนนี้มาให้ได้มากที่สุด"

"ค่ะ" อ้อเป็นทุกอย่างให้ท่านประธานมานานแล้ว แม้กระทั่งหาผู้หญิงขึ้นเตียงให้ก็ยังเคย

"ขึ้นรถ"

"ฉันกลับเองได้ค่ะ" จ๊ะเอ๋เห็นว่าตอนนี้เหตุการณ์ปกติแล้ว และเสี่ยขจรก็ไปแล้วด้วย

"ไม่กลัวตาแก่อีกคนเห็นหรอกหรือว่าเธอไม่ได้ออกไปกับฉัน" พระรามพูดพร้อมกับมองกระจกหลัง เพื่อให้เธอรู้ว่าตอนนี้ยังมีอีกคนที่ยืนดูอยู่

ยังไม่ไปอีกเหรอเนี่ย ..ทีแรกจ๊ะเอ๋คิดว่าท่านประธานกลับไปแล้วเสียอีก แสดงว่าท่านก็เห็นตอนที่เรากอดกับพระรามน่ะสิ? แต่ทำไมเราต้องแคร์ด้วย เห็นก็ช่างปะไร เราไม่ได้ไปรู้จักมักจี่กับท่านสักหน่อย

หญิงสาวยอมขึ้นรถกับพระราม คิดว่าแค่จะให้เขาพาออกมาจากโรงแรม แล้วค่อยไปเรียกแท็กซี่ต่อก็ได้

แต่ไม่เป็นแบบที่คิด เพราะเธอบอกให้เขาจอดเขาก็ไม่ยอมจอด

01 : 25 น.

จ๊ะเอ๋ยังคงนั่งมาด้วยเพราะอยากรู้ว่าเขาจะพาไปไหนกันแน่ ผู้ชายแบบเขาคงไม่ทำอะไรเธออยู่แล้ว แต่ก่อนเปิดโอกาสให้ทำเขายังไม่ทำเลย

รถของพระรามขับเข้าไปจอดในรีสอร์ทแห่งหนึ่ง

"ลงมาสิ"

"คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม" รีสอร์ทแห่งนี้เป็นคล้ายๆ คาเฟ่ด้วย เพราะตกแต่งสวยงาม ถึงแม้ว่าจะมาถึงตอนกลางคืน ก็ยังคงมองเห็นความสวยของมัน

จ๊ะเอ๋เห็นว่าเขาเดินเข้าไปแล้วก็เลยต้องรีบเดินตาม แต่ก่อนไม่ชอบพูดยังไงตอนนี้ก็ยังคงไม่ชอบพูดเหมือนเดิม คนบ้า

"มีห้องว่างไหม"

"มีค่ะ"

"เปิดห้องหนึ่ง"

"??" อะไรกันเขาจะเอาจริงเหรอ แล้วเขามีเงินซื้อบ้านซื้อรถให้เราหรือไง

"ตามมาสิ"

"ไม่"

"ทำไม..ตกลงกับลูกค้าแล้วจะคืนคำเหรอ"

หญิงสาวรีบมองไปที่แคชเชียร์ กลัวว่าพนักงานจะได้ยินที่เขาพูด แต่เธอคนนั้นก็ทำเป็นหูทวนลม เพราะคงจะเจอแบบนี้บ่อย