มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 21

จ๊ะเอ๋เดินตามเข้ามาที่ห้อง เพราะอายที่จะไปทะเลาะกับเขาอยู่หน้าแคชเชียร์แบบนั้น

"นายจะทำอะไร" พอเข้ามาถึงพระรามก็แกะกระดุมเสื้อเชิ้ตที่สวมใส่อยู่ออกทีละเม็ด

"เธอจะอาบน้ำก่อนหรือให้ฉันอาบก่อน"

"อาบน้ำทำไม"

"อย่าบอกนะว่าจะไม่อาบน้ำ" สายตาคมมองต่ำลงไปจนถึงใต้สะดือ จนหญิงสาวเอากระเป๋าตัวเองมาปิดบังมันไว้

"เรายังตกลงกันไม่ได้เลย" พอรู้ว่าเขากำลังคิดจะทำอะไรจ๊ะเอ๋ก็เริ่มไม่พอใจ และมีสิ่งเดียวที่จะหยุดเขาได้ในเวลานี้..นั่นก็คือข้อตกลงที่คุยกันไว้

"จะไม่ให้เช็คของหน่อยเหรอ"

เช็คของ? เขาเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร "แบบนั้นฉันก็เสียเปรียบคุณน่ะสิ"

"ได้..พรุ่งนี้ฉันจะเตรียมทุกอย่างที่เธอต้องการ" ชายหนุ่มยังคงแกะกระดุมเสื้อต่อ

"ถ้างั้นพรุ่งนี้เราค่อยคุยกัน" หญิงสาวกำลังจะเดินออกมาที่ประตู เพิ่งคิดได้ว่าเขาขับรถเข้ามาลึกมากถ้าเดินก็คงจะไกล และตอนนี้ก็ดึกมากแล้วด้วย

"คุณไปเปิดห้องให้ฉันอีกห้องหนึ่ง"

"ทำไมต้องเปิด เตียงนี้ก็เหมาะสำหรับนอนสองคน"

หญิงสาวก็เลยจำใจต้องเดินไปนั่งลงที่เตียง แต่ก่อนอื่นเธอต้องทำให้ตัวเองปลอดภัยไว้ก่อนนั่นก็คือ..

"บอกไว้ก่อนนะบ้านพร้อมที่ดินที่ฉันอยากจะได้ ต้องอยู่ในเขตกรุงเทพฯ และก็ไม่ไกลจากบริษัทด้วย" แบบเขานี่เหรอจะมีปัญญาซื้อ ดูจากงานที่ทำเงินเดือนจะเท่าไรเชียว

05 : 00 น.

"คุณรามตื่นเดี๋ยวนี้นะ ถ้าเราไม่ออกไปตอนนี้จะเข้างานไม่ทัน" หญิงสาวเขย่าตัวคนที่นอนหลับสนิทอยู่ เมื่อคืนนี้พระรามไม่ได้แตะต้องตัวเธอ เพราะเขาจะไม่ทำอะไรผู้หญิงถ้าไม่เต็มใจให้

"ไม่ทันก็ไม่ต้องเข้าสิ" มือหนาคว้าเอาหมอนใบที่เธอหนุนขึ้นมาปิดหูไว้แบบรำคาญ

"คุณไม่เข้างานคงไม่มีใครว่าให้ แต่ฉันทำงานยังไม่ถึงเดือนเลย" หญิงสาวลุกขึ้นหยิบเอากุญแจรถของเขา แต่ก็ต้องได้วางลงที่เดิม เพราะเพิ่งคิดได้ว่าตัวเองขับรถไม่เป็น "ถ้าคุณไม่พาฉันกลับตอนนี้ฉันจะเดินออกไปเองก็ได้"

เมื่อได้ยินเสียงประตูห้องปิดลงพระรามก็ค่อยๆ หรี่ตาขึ้นทีละน้อย "ไปจริงเหรอวะ" ชายหนุ่มรีบลุกขึ้น คว้าเสื้อที่ถอดเมื่อคืนนี้มาสวมใส่แบบลวกๆ แล้วก็หยิบเอาของตัวเองเดินตามเธอออกไป

"ขึ้นรถ" เขาขับรถตามหลังเธอที่เดินอยู่ แต่หญิงสาวก็ไม่ได้หันไปมองเธอยังคงเดินต่อ "นี่คุณครับ คุณทำเหมือนกำลังงอนให้แฟนอยู่เลยนะ"

ขาเรียวที่ก้าวเดินถึงกับหยุดชะงัก คิดว่าตัวเองมีค่าขนาดนั้นเลยเหรอ ..คิดได้แบบนั้นเธอก็เลยยอมเปิดประตูรถขึ้นมานั่ง ถ้าตั้งใจฟังคงได้ยินเสียงสะอื้นในลำคอ เพราะคำพูดประโยคเมื่อสักครู่นี้ ทำไมเธอต้องเจ็บใจที่เขาพูดแบบนั้นด้วย

[บริษัท PN อิเล็กทรอนิกส์]

"ฉันไม่รู้ว่าจะไปส่งเธอที่ไหน ก็เลยพามาที่บริษัท" เขาพูดในขณะที่เห็นเธอลืมตาขึ้นมา เพราะเธอหลับตั้งแต่ออกรถมาแล้ว

"ถึงแล้วเหรอ" หญิงสาวขยี้ตาเล็กน้อย เมื่อคืนนี้ที่จริงเธอไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำ ไม่ใช่กลัวว่าเขาจะทำอะไรนะ แต่เพราะหัวใจมันสั่นที่ได้นอนอยู่ข้างกายเขาแบบนั้น ก็เลยไม่เป็นอันหลับอันนอน "ทำไมคุณมาจอดรถไว้หน้าบริษัท ถ้าฉันลงตรงนี้คนก็เห็นน่ะสิ" ตอนนี้พนักงานกำลังทยอยกันเข้ามา

"แล้วจะให้ไปจอดไหน"

"ถ้างั้นคุณก็ลงไปก่อน เดี๋ยวคนเข้างานกันหมดแล้วฉันถึงจะลง"

"วันนี้ฉันไม่เข้าบริษัท"

"??" จ๊ะเอ๋ไม่ได้ถามว่าทำไมเขาถึงจะไม่เข้าบริษัท เพราะเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะถามเรื่องส่วนตัวของเขาอยู่แล้ว พอมีจังหวะตอนที่คนเริ่มน้อยลงหญิงสาวก็รีบเปิดประตูลงจากรถ

พอลงจากรถได้ก็รีบตรงไปที่แผนก ถึงยังไงเธอก็มีชุดทำงานแค่ชุดเดียว ถ้าไม่ได้ซักไว้ตอนกลางคืนก็คงต้องได้ใส่ซ้ำแบบนี้

"น้องจ๊ะเอ๋ท่านประธานให้ไปพบ"

เข้ามายังไม่ถึงแผนกเลยด้วยซ้ำ ก็เจอกับเลขาของท่านประธานเสียก่อน

"ค่ะ" จะเรียกไปทำไมอีกเนี่ย อย่าบอกนะครั้งนี้จะไล่เราออก หญิงสาวจำใจต้องได้เดินตาม และขณะที่เธอเดินตามอ้อมา พนักงานที่กำลังทยอยกันเข้าไปในแผนกต่างก็มอง