มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 3

"ใครทำอะไรแก" ของขวัญเห็นเพื่อนไม่ขึ้นเรียน ก็เลยลงมาดู "ฉันถามว่าใครทำอะไรแก"

"ไม่มี"

"ไม่มีแล้วแกร้องไห้ทำไม"

"ร้องไห้เฉยๆ ไม่ได้หรือไง"

"การที่คนคนหนึ่งจะร้องไห้ ถ้าไม่ดีใจมาก ก็คือเสียใจ แต่ดูจากสภาพของแกแล้วคงไม่ใช่ดีใจแน่"

"ฉันเลิกกับเขาแล้วนะ"

"เลิก?"

"ใช่"

"ก็ดีแล้วนี่.." ของขวัญก็เลยนั่งลงข้างๆ เพื่อน "ฉันให้ยืมไหล่ซับน้ำตาแล้วกัน แต่ฉันให้ยืมแค่ครั้งเดียวนะ"

"งื้ออออ" หญิงสาวซุกหน้าลงที่ไหล่ของเพื่อนแล้วก็ร้องไห้ออกมาเสียงดัง โชคดีที่เพื่อนคนอื่นเข้าห้องเรียนกันไปหมดแล้ว

เย็นวันเดียวกัน..

"พ่อไปไหนคะแม่" กลับมาถึงบ้านก็ไม่เห็นพ่ออยู่

"ไปตายแล้วมั้ง"

"แม่ก็พูดดีๆ กับพ่อหน่อยสิ"

"นี่แหละดีสุดแล้ว แล้วนี่เมื่อไรจะเรียนจบสักที"

"อีกปีหนึ่งค่ะ"

"แล้วที่แม่บอกให้หางานทำไปด้วย หาได้หรือยัง"

"แค่เรียนก็หนักมากพออยู่แล้วนะแม่"

จ๊ะเอ๋ได้แต่มองตามหลังแม่ที่เดินออกไปทางหลังบ้าน และเธอก็รู้ดีว่าแม่จะแอบไปร้องไห้อีก

"ถ้างั้นจ๊ะไม่เรียนต่อก็ได้นะแม่"

พอลูกสาวพูดขึ้นผู้เป็นแม่ถึงกับหยุดชะงักอยู่กับที่แต่ก็ไม่ได้หันกลับมา

"เหลืออีกแค่ปีเดียวไม่ใช่เหรอ รีบเรียนให้มันจบ อย่าเหลวไหลเหมือนพ่อแกแล้วกัน"

จ๊ะเอ๋รู้ดีว่าแม่แบกรับภาระในบ้านเกือบทั้งหมด รวมทั้งตอนนี้ต้องได้จ่ายค่าเช่าบ้าน เพราะเพิ่งจะย้ายออกมาจากบ้านหลังเดิม

หลายวันต่อมา..ที่มหาวิทยาลัย

"เธอได้ข่าวไหมว่ารามที่เรียนคณะบริหารลาออกแล้ว"