มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 50

ของขวัญที่ยังไม่รู้ว่าเขาหลอกใช้ก็แอบคิดในใจอยู่หรอกว่า ทำไมเขาพาเธอมาดินเนอร์ อยากจะพูดอะไรกับเราหรือเปล่า แต่ก็ไม่น่าต้องพามาเปลืองเงินแบบนี้

"ทานสิครับ" พระลักษณ์เอื้อมมือมาตักอาหารวางใส่จานตรงหน้าให้กับเธอแบบอ่อนโยน

"??" หญิงสาวแปลกใจมากขึ้น แบบนี้มันไม่ธรรมดาแล้ว แต่เธอก็เล่นไปตามเกมที่เขาวางไว้ "ขอบคุณค่ะ"

"คุณไม่ชอบแบบนี้หรือครับ"

ดวงตากลมเปิดกว้างขึ้น ไม่นะของขวัญ เรายังไม่รู้เลยว่าเขาทำไปเพื่ออะไร เธออย่าหวั่นไหวกับเขาเด็ดขาด ..เพราะแต่ละคำพูดแต่ละประโยคที่ออกมาจากปากผู้ชายตรงหน้ามันช่างละมุนยิ่งนัก จนของขวัญเผลอเคลิ้มไปกับคำหวานพวกนั้น

"วันหลังอยากไปไหนก็บอกผมแล้วกัน จะได้หาเวลาว่างให้" ชายหนุ่มยังคงทำใบหน้าละมุน

นั่นไง..ว่าแล้ว ..จากที่มองหน้าเขาแบบตกอยู่ในภวังค์ ตอนนี้ดวงตาของเธอมองสอดส่ายไปทั่วห้องอาหารหรูแห่งนี้

"คุณพูดจริงนะคะ ฉันอยากไปหลายที่เลย" เสียงของเธอเริ่มเปลี่ยนไป จากที่พูดแบบไม่มีหางเสียง ตอนนี้น้ำตาลยังอาย

พระลักษณ์ก็เลยต้องได้มองหน้าเธออีกครั้ง "แล้วคุณอยากไปไหนล่ะครับ"

"อยากกลับบ้านค่ะ"

"กลับบ้าน?" ชายหนุ่มมองไปดู กลุ่มคนที่เขารู้แล้วแหละว่าเป็นนักข่าว เพราะเธอใช้น้ำเสียงที่แรงประมาณหนึ่ง กลัวว่าคนกลุ่มนั้นจะได้ยิน

"ใช่ค่ะตั้งแต่มาเรียนอยู่ที่กรุงเทพฯ ขวัญยังไม่ได้กลับบ้านไปเยี่ยมพ่อกับแม่เลย" หญิงสาวใช้น้ำเสียงที่ดังขึ้น

"ก็กลับสิครับ ใครจะว่าอะไร"

"แต่เมื่อสักครู่คุณบอกว่าถ้าขวัญอยากไปไหนคุณจะพาไปไม่ใช่หรือคะ" ประโยคสุดท้ายดวงตาเธอจิกมองไปที่นักข่าว

"อ้าว..นั่นคุณพระลักษณ์ลูกชายของคุณพระนายไม่ใช่เหรอ" และนักข่าวก็ต้องรีบแสดงตัว เพราะคิดว่าตอนนี้คงถูกจับได้แล้ว

พระลักษณ์ผงกใบหน้าเล็กน้อยพร้อมกับส่งยิ้มเพื่อเป็นการทักทายกลับ

"เธอช่วยพูดว่าจะไปที่อื่นได้ไหม ไม่ต้องกลับบ้าน" เขาไม่รู้หรอกว่าบ้านของเธออยู่ที่ไหน แต่ฟังจากคำพูดแล้วคงจะอยู่ต่างจังหวัด ชายหนุ่มก็เลยพูดออกมาเบาๆ แทบจะไม่ขยับริมฝีปาก เพราะกลัวนักข่าวอ่านจากปากตัวเอง

"จริงหรือคะที่รัก ดีใจจังเลยค่ะที่คุณจะพาฉันกลับบ้าน คุณพ่อกับคุณแม่ต้องปลื้มมากแน่เลยที่ลูกเขยจะกลับไปไหว้"

"......" พระลักษณ์พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ทำได้แค่ยิ้มแบบละมุนให้เธอเหมือนเดิม

อยากเล่นกับความรู้สึกของเราดีนักสมน้ำหน้าแล้ว ..ของขวัญไม่รู้หรอกว่าตัวเองพูดอะไรลงไป แค่อยากจะเอาคืนเขา

บนรถ

ตั้งแต่ขับรถออกมาจากร้านอาหาร เขาไม่พูดไม่คุย และเธอก็ไม่กล้าไปสะกิดต่อมเขาด้วย เพราะตอนนี้รู้ตัวแล้วว่าตัวเองทำอะไรลงไป

"คุณจะพาฉันไปไหน" เธอเห็นว่าเขาไม่ได้ขับรถไปตามทางที่บอก

"ถ้านักข่าวตามมาก็รู้น่ะสิว่าคุณพักอยู่ที่ไหน"

"แล้วคุณจะพาฉันไปไหนล่ะ"

พระลักษณ์ไม่ได้ตอบ เขายังคงพาเธอขับรถไปจนถึงบ้านหลังหนึ่ง อย่าเรียกว่าบ้านเลย จะเรียกว่าพระราชวังก็ยังได้

"คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม" แค่นี้ก็รู้แล้วว่ามันคงจะเป็นบ้านของเขา

"เดี๋ยวจะให้คนรถไปส่ง รอเวลาก่อน"