มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 59

แชะ แชะ แชะ แสงแฟลตยังคงรัวแบบต่อเนื่อง พร้อมนักข่าว 2-3 คนเดินตรงเข้ามา

"ถ้าจำไม่ผิดคุณพระลักษณ์มีคู่หมั้นอยู่แล้วไม่ใช่หรือครับ" นักข่าวหนึ่งในนั้นเอ่ยพูดขึ้นก่อน

"พวกคุณไม่เห็นหรือไงคะ ว่าเรามาดินเนอร์ ต้องการความเป็นส่วนตัว" มัลลิกาแกล้งมารยาพูดออกไปพร้อมกับเอาใบหน้าเอียงมาใกล้พระลักษณ์เหมือนอายไม่อยากเข้ากล้อง

"มาดินเนอร์เลยหรือคะ" ถ้าใช้คำว่าดินเนอร์..คือผู้หญิงคนนั้นต้องสำคัญมาก "แล้วผู้หญิงอีกคนล่ะ คุณกำลังคบซ้อนหรือเปล่าคะเนี่ย"

"คุณนักข่าวช่วยพูดดีๆ หน่อยนะคะ ให้เกียรติเราด้วย" มัลลิกาออกหน้ารับแทน เหมือนกับพูดปกป้องเขา

แต่พระลักษณ์ทำแค่นั่งมองโดยไม่ได้ออกความคิดเห็นอะไร

"เราอยากจะฟังความจากคุณพระลักษณ์บ้างค่ะ" นักข่าวดูวุ่นวายมากจนคนที่อยู่ในร้านนี้ต่างก็มอง

"ขอโทษนะคะ ขอเข้าไปนั่งหน่อยได้ไหมคะ" หญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านหลังของนักข่าว หาทางเข้าไปนั่งไม่ได้ก็เลยพูดขึ้น จนนักข่าวที่ยืนบังอยู่หันกลับไปมองด้านหลัง

"หมายความว่ายังไง" นักข่าวคนหนึ่งกระซิบถามเพื่อน

"นั่นน่ะสิ" ทีแรกคิดว่าจะได้ข่าวเด็ดไปขายแล้ว แต่ถ้าฝ่ายหญิงโผล่มาแบบนี้จะเรียกว่าข่าวเด็ดได้ยังไง

"เสร็จธุระแล้วหรือครับ" พระลักษณ์ลุกขึ้นขยับเก้าอี้ให้ของขวัญนั่งข้างตัวเอง

"ใช่ค่ะ เพิ่งวางสายจากคุณแม่ไปเมื่อสักครู่นี้เอง"

"แล้วท่านว่ายังไงบ้างครับ"

"ท่านก็บอกว่าฤกษ์แต่งงานอีกสองสัปดาห์ข้างหน้า"

".......//?????" ทั้งนักข่าวและมัลลิกาต่างก็เงียบ ทำอะไรไม่ถูก ไปไม่เป็น เพราะสองคนที่เขากำลังพูดคุยกัน ทำเหมือนว่า ณ.ตรงนี้มีแค่พวกเขาสองคน

"แล้วนี่คุณจะเคลียร์งานทันไหมคะ แม่อยากให้จัดงานแต่งที่บ้าน" ขณะที่เธอกำลังพูดมือหนาได้เอื้อมไปกุมมือของเธอไว้

"สำหรับคุณถึงงานจะกองท่วมหัว ผมก็ต้องหาเวลาให้"

"จริงเหรอคะ ดีจังเลย ฉันก็คิดอยู่ว่าจะเลื่อนไปก่อนดีไหม"

"เลื่อนได้ยังไงนั่นมันฤกษ์ดีของผู้ใหญ่หาให้เลยนะ"

พอคุยกับเขาได้สักพักสายตาของเธอก็กรอกมองขึ้นดูคนที่อยู่รอบตัว "มีอะไรกันหรือเปล่าคะ"

"ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าพวกนักข่าวมาได้ยังไง" ขณะที่พูดสายตาของพระลักษณ์มองไปที่มัลลิกา

"ลิกาก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ว่าพวกพี่ๆ นักข่าวมาได้ยังไง" มัลลิกาใช้สายตาส่งสัญญาณให้นักข่าวออกไป เพราะตอนนี้แผนคงจะพังแล้ว

"เมื่อสักครู่เราได้ยินพวกคุณคุยเรื่องงานแต่งหรือคะ"

"ครับ"

"ดีจังเลยค่ะ ในงานแต่งพวกเราขอไปทำข่าวด้วยได้ไหมคะ" นักข่าวยังไงก็เป็นนักข่าว มีอะไรพอที่จะทำข่าวได้ก็รีบคว้า

"คงไม่ได้หรอกครับ เพราะเราต้องการความเป็นส่วนตัว พวกคุณคงเข้าใจคำว่าความเป็นส่วนตัวใช่ไหมครับ"

พอได้ยินแค่นั้นแหละ นักข่าวก็ต้องได้สลายตัว และตอนนี้ก็เหลือแค่มัลลิกาที่เป็นส่วนเกิน

มัลลิกายังคงนั่งทานแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว บางจังหวะยังแอบชวนเขาคุย