มายาบรรณาการ นิยาย บท 19

“ฉันไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับคุณแล้ว ขออุปกรณ์ทำแผลให้ฉันทำเองเถอะค่ะ ถ้าคุณจะกรุณาแขกที่เจ้าของบ้านไม่อยากต้อนรับอย่างฉันก็ขอความกรุณาจองตั๋วเครื่องบินกลับกรุงเทพฯ ให้ฉันที ฉันจะได้ไม่อยู่ขวางหูขวางตาของคุณ”

“บอกแล้วไง ว่ายังใช้เงินห้าล้านไม่คุ้ม”

“ฉันก็บอกแล้วว่าฉันไม่รู้เรื่อง แหวนนี่เป็นของเจ้านายฉัน” หญิงสาวหลุดปากออกมา แต่อีกคนกลับไม่เชื่อ

“แค่ลมปาก! จะพูดยังไงก็ได้”

“เจ้านายฉันกำลังจะตามมา”

“ถ้าอย่างนั้นก็อยู่รอเจ้านายที่เธอว่ามาเล่า ส่วนเธอก็อยู่ที่นี่ทำหน้าที่ของเธอต่อ ส่วนฉันก็จะทำตามหน้าที่ของฉัน”

“ฉันจะกลับ” หญิงสาวยืนยันเสียงแข็ง

ชายหนุ่มจ้องหน้าหญิงสาวนิ่ง ขยับตัวเข้าหาอีกก้าว ย้ำเสียงหนักกว่าเดิม “คนที่บ้านของฉันยืนยันว่าแม่ของฉันจ่ายค่าสินสอดให้เธอไปแล้ว ในฐานะเจ้าหนี้ฉันจะไม่มีวันเสียเงินฟรี ในฐานะเจ้าของสินทรัพย์ฉันจะไม่มีวันให้โจรหน้าไหนขโมยทรัพย์สินของตระกูลชั้นไปเด็ดขาด ในฐานะลูกผู้ชายฉันจะไม่มีวันยอมให้ผู้หญิงคนไหนหลอกได้อีกเป็นเด็ดขาด”

นายหัวหนุ่มเว้นระยะ เดินไปที่กรอบหน้าต่างพร้อมยกสองมือเท้าเอาไว้ หันหน้ากลับมาเผชิญหน้ากับหญิงสาวอีกครั้งอย่างใจเย็น

“ลองตอบมาสิว่าตอนนี้เธออยู่ในตำแหน่งอะไร ฉันจะได้จัดการทุกอย่างได้ถูก” ชายหนุ่มเลิกคิ้วมองหน้าพลอยขวัญนิ่ง

“เธอเป็นคู่หมั้นที่พร้อมจะมาเป็นภรรยาของฉัน เป็นหัวขโมยที่ขโมยแหวนเพชรประจำตระกูลของฉันไป หรือว่าผู้หญิงเจ้ามารยาที่ตั้งใจสร้างเรื่องมาหลอกคนที่นี่”

หญิงสาวส่ายหน้าเบาๆ ตอนนี้เธอไม่มีคำตอบให้เขาจริงๆ ในเมื่อแหวนเพชรก็อยู่บนนิ้วเป็นหลักฐานทนโท่ ตัวเธอก็ยืนอยู่ในพื้นที่อาณาจักรของเขาและยังมีจดหมายยืนยันที่ศยามลมอบให้เธอไว้อีกต่างหาก

“ว่าไงล่ะ” ชายหนุ่มถามย้ำอีกครั้ง

“เอ่อ” หญิงสาวอึกอัก

ชายหนุ่มค่อยๆขยับเท้าเดินเข้ามาหาหญิงสาวทีละก้าว “ถ้าอย่างนั้นฉันจะบอกวิธีการจัดการเพื่อให้เธอนำไปคิดทบทวนเป็นทางเลือก เผื่อจะช่วยให้เธอตัดสินใจได้ง่ายขึ้น ถ้าเธอเลือกจะเป็นผู้หญิงเจ้ามารยาเพื่อที่จะแต่งเรื่องหลอกฉันก็คิดเสียให้ดี ฉันจับโกหกคนเก่งเป็นที่สุด แต่ถ้าเธอเลือกที่จะเป็นหัวขโมย หยิบแหวนประจำตระกูลของฉันจากบุคคลอื่นมาสวม ฉันแน่ใจว่าอีกครึ่งชั่วโมงเธอจะถึงมือตำรวจแน่นอน” จบประโยคพร้อมกับก้าวสุดท้ายของชายหนุ่มเดินมาอยู่ตรงหน้าหญิงสาว

เขายกสองมือกลุ่มใบหน้าของหญิงสาวเอาไว้ แมวตาสีสนิมคมกริบจ้องนิ่งเราต้องการคาดคั้นเอาคำตอบ และค้นหาบางอย่างในดวงตาไหวระริกคู่นั้น หญิงสาวพยายามหลบสายตาก้มหน้งงุด

“ทางเลือกสุดท้าย...หากเธอยอมรับว่ารับเงินและของหมั้นจากมารดาฉันไปแล้ว เธอก็ต้องทำหน้าที่นั้นอย่างสมบูรณ์แบบ”

“หน้าที่อะไร” พลอยขวัญเงยหน้าถามทันที เปิดช่องให้ริมฝีปากอุ่นของจอมฉวยโอกาสฉกชิมความหวานอีกครั้ง ตั้งแต่เมื่อคืนเขาก็เหมือนคนขาด หิวกระหายตลอดเวลา

พลอยขวัญจิกเล็บลงบนต้นแขนของจอมเจ้าเล่ห์ แต่หากไม่ระคายผิวของเขาสักนิด ชายหนุ่มยังฉกชิมความหวานอย่างไม่รู้สึกอิ่ม

หลังจากที่แทะเล็มเอาเปรียบคนตัวเล็กอยู่นาน เขาก็ยอมถอดใจปล่อยริมฝีปากบางให้เป็นอิสระ

“หน้าที่เหมือนเมื่อคืน แล้วก็อย่างนี้ตลอดเวลา” ชายหนุ่มย้ำแววตาเป็นประกายหื่นกระหาย หากในความรู้สึกของหญิงสาว ดวงตาสีสนิมของเขาหลอมละลายเธอได้ทุกครั้งที่มอง