มายาบรรณาการ นิยาย บท 20

กระทั่งผ่านไปเกือบค่อนรุ่งหญิงสาวก็ผล็อยหลับไป ความปวดตึงที่มีอยู่ในตอนกลางวันก็คลายลงมากเช่นเดียวกัน แต่ก็ต้องสะดุ้งตื่นอีกครั้งจากความหนักหน่วงจากวัตถุบางอย่างทาบทับบริเวณเอว รวมถึงสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของใครบางคน ที่รดรินต้นคอของเธอ กับเสียงลมหายใจสม่ำเสมอที่บอกให้รู้ว่าเขาไม่ได้เพิ่งเข้ามา

หากเมื่อยกคอขึ้นมองก็เจอนายหัวกรินนอนกอดเธออยู่ เขาเข้ามาในห้องนอนที่ยกให้เธอพักตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ การขยับตัวของคนป่วยทำให้คนรู้สึกตัวเร็วที่นอนข้างๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาถาม

“เป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่ายังปวดแผลอยู่” ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นยกคอขึ้นถามด้วยความห่วงใย

พลอยขวัญถึงกับแปลกใจกับอาการของเขา เกิดความรู้สึกตื้นตันวูบไหวปลาบปลื้ม

“คุณเข้ามาได้อย่างไร” พลอยขวัญถามกลับ พยายามดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมแขน แต่ด้วยสภาพร่างกายที่เพิ่งดีขึ้น พอขยับมากมันก็ยิ่งทำให้เจ็บขึ้นมาอีก

“อย่าดิ้นได้ไหม ดิ้นมากเกิดไปโดนอะไรต่อมิอะไรตื่นขึ้นมาจะยุ่ง จากที่แค่กอด มันจะไม่จบในชั่วโมงนะ” ชายหนุ่มยกคอขึ้นขู่และก็ได้ผลชะงัก พลอยขวัญหยุดดิ้นทันที

“ยังปวดแผลอยู่ ฉันอยากพัก คุณกลับไปพักเถอะค่ะ...นี่ก็ดึกมากแล้ว คุณก็เหนื่อยมาทั้งวัน” นายหัวกรินยิ้มกว้าง กับวาจาเอื้อนเอ่ยออกจากปากบางของเธอ

ถึงแม้ภายในห้องจะปิดไฟจนมืดสนิท แต่แสงไฟจากด้านนอกที่ยังพอสาดส่องผ่านกระจกเข้ามา ทำให้คนป่วยสามารถมองเห็นอะไรได้รางๆ

พลอยขวัญไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะได้เห็นรอยยิ้มของเขาในเวลาแบบนี้อยู่ในระยะประชิด เพียงแค่รอยยิ้มของเขาก็ทำเอาใจดวงน้อยกระหน่ำรัวไม่เป็นจังหวะกลองเพล โหมกระหน่ำเหมือนแทบจะหลุดออกมานอกเบ้า มันสั่นระริกเหมือนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ชายหนุ่มรั้งร่างบางของหญิงสาวล้มตัวลงนอนตามเดิม พลอยขวัญมองใบหน้าเขาดูอิดโรยอ่อนล้า ตาของเขาปรือเหมือนจะปิด โดยที่มือหนายังคงวางอยู่บนเอวบางเหมือนเดิม

“ถ้าอย่างนั้นนอนเถอะ ฉันก็เหนื่อยมากเหมือนกัน” ชายหนุ่มตีเนียนแล้วปิดตาหลับลงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“คุณจะมานอนตรงนี้ไม่ได้นะ” พลอยขวัญพยายามยกแขนของเขาออกจากเอว แต่เขากลับกระชับกอดเธอแน่นขึ้น ราวกับกลัวว่าเธอจะหนีหายไป ทำให้พลอยขวัญได้แต่ถอนหายใจออกมา เหลือบขึ้นไปมองใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่ม

‘ปากดีตั้งแต่ลืมตาตื่นเลยนะ เดี๋ยวก็จับปล้ำกลางดึกเสียหรอก’ ชายหนุ่มคิดในใจ

“ไม่ให้นอน เธอจะชวนฉันออกกำลังกายตอนนี้เลยหรือ ฉันพร้อมเสมอนะ ฟิตเอวเอาไว้ตั้งแต่บ่ายแล้ว” ชายหนุ่มตอบกลับสองแง่สองง่ามกวนประสาทหญิงสาว พร้อมกับพลิกตัวคร่อม

“ไม่เอานะคะ” พลอยขวัญเสียงอ่อนลง

“ถ้าอย่างนั้นก็นอน” ชายหนุ่มพลิกตัวลงนอนข้างๆ รั้งตัวหญิงสาวเข้ามาพร้อมกับกระหวัดคนร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอด ปิดตาลงปล่อยลมหายใจสม่ำเสมอ

หญิงสาวร่างโปรงระหงหนีบไม้เท้าค้ำยันเดินกะเผลกๆ เธอหยุดดูคนงานหญิงช่วยกันคัดปาล์มฆ่าเวลามาเรื่อยๆ จนกระทั่งเดินเลยมาถึงโรงครัวที่หลายคนกำลังวุ่นอยู่กับการเตรียมอาหารเช้า เพราะเป็นคนตื่นเช้าจนชิน แม้จะนอนดึกแค่ไหน เธอก็รู้สึกตัวเช้าเสมอ ทิ้งอีกคนให้นอนสบายบนเตียงนุ่ม

หญิงสาวหันรีหันขวางเพราะกลัวจะเกะกะ ในที่สุดก็อดใจไม่ไหวต้องขอเข้าไปช่วยคนงานหยิบจับอย่างเคยชิน “ให้ฉันช่วยนะจ๊ะ”

“อย่าดีกว่าค่ะ ผิวพรรณขาวลอออย่างคุณคงจะเป็นแขกของนายหัวที่มาจากเมืองกรุง” สาวเลยวัยแรกแย้มมาหลายสิบปีบอกอย่างกริ่งเกรง

“ไม่เป็นไรค่ะ ให้พลอยช่วยเถอะ ดีกว่าอยู่เฉยๆ”

“แต่เหมือนขาคุณเจ็บ นั่งพักมองพวกเราทำดีกว่านะคะ”

“เอาเถอะน่า พลอยไม่ได้ใช้ขาสักนิด” หญิงสาวยังรั้นจะช่วย

ยายของพลอยขวัญเป็นแม่ครัวเอกในวังตั้งแต่สมัยสาวๆ อยู่มาเกือบเท่าอายุของนาง เรื่องวิชาความรู้การบ้านการเรือนก็ถูกถ่ายทอดมาให้หลานสาวคนเดียวจนหมด นิ้วมือเรียวยาวหยิบจับอย่างคล่องแคล่ว ไม่มีอาการถือตัวสักนิดทั้งที่สภาพของเธอตอนนี้...ไม่เหมาะที่จะลงมาเดินในนี้เลยด้วยซ้ำ