มายาบรรณาการ นิยาย บท 21

คนงานจำนนที่จะห้ามปล่อยให้พลอยขวัญช่วยงานจนเสร็จ เกือบถึงเวลาที่คนงานมาพักทานอาหารจนกระทั่งป้านอมเดินตามหาเธอจนมาเจอที่โรงครัว

“คุณพลอยมาอยู่ที่นี่เอง ป้าเดินตามหาทั่วบ้าน หยุดนั่งพักดีกว่าค่ะ เดี๋ยวข้อเท้าจะอักเสบเพิ่มเอา ป้าเห็นคนงานทางโน้นบอกว่าคุณพลอยเดินมานานแล้ว” ป้านอมปรี่เข้ามาแย่งของในมือพลอยขวัญออกทันทีที่นางเดินมาถึง บอกหญิงสาวอย่างห่วงใย

“ไม่เป็นไรค่ะป้านอม ช่วยกันจะได้เสร็จเร็วๆ พลอยยังไหว” พลอยขวัญตอบกลับส่งยิ้มให้แม่บ้านสูงวัย เธอเรียกชื่อของนางตามที่ได้ยินนายหัวหนุ่มเรียกเมื่อวาน พลางจัดผักพื้นเมืองไว้ทานกับน้ำพริกในถาดต่อ วัฒนธรรมการกินของคนพื้นถิ่นภาคใต้ต้องมีน้ำพริกกับผักสดเป็นเครื่องเคียงในทุกมื้ออาหารเสมอ

ป้านอมได้แต่ส่ายหน้าเอ็นดูกับความไม่ถือเนื้อถือตัวของหญิงสาว แต่ก็ไม่พูดอะไรต่อ เดินเลี่ยงไปช่วยยายปริกแม่ครัวประจำโรงครัวปรุงอาหาร นึกนิยมหญิงสาวหน้าละอ่อนอยู่ในใจ มาไม่กี่วันก็เข้ากับคนงานได้อย่างไม่ถือเนื้อถือตัว

ถ้าได้มาเป็นนายหญิงของเทวารักษ์คงจะดี นายหัวคงจะมีความสุข ไม่อยู่อย่างแห้งแล้งบุกงานหนักอย่างเช่นที่ทำอยู่ทุกวันนี้ เพราะถ้าจะพูดถึงเรื่องใจสู้และความอดทนเท่าที่นางเห็นไม่กี่วัน คงต้องยอมรับว่าหญิงสาวมีอยู่เต็มร้อย

“แขกนายหัวหรือแม่นอม” ยายปริกกระแซะถามคนเดินเข้ามาใหม่อย่างใคร่รู้

“ฉันก็ไม่รู้รายละเอียด เรื่องของเจ้านาย ถึงเวลาบอกได้นายหัวคงบอกเองน่ะแหละ” ป้านอมเลี่ยงที่จะบอกทุกอย่างกับเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวในไร่ตามที่ตัวเองเห็น แต่ใจก็แอบลุ้นอยู่คนเดียวลึกๆ

“เธอน่ารักดีนะ ไม่ถือเนื้อถือตัวสักนิด”

“ใช่”

เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง พลอยขวัญยังก้มหน้าอยู่กับการช่วยคนงานจัดโต๊ะและตักอาหาร คนงานเริ่มทยอยกันเข้ามาทานข้าวก่อนที่จะเริ่มงานของวัน หญิงสาวเริ่มสนุกกับงานตรงหน้าจนลืมเวลา หวนให้นึกถึงตอนออกค่ายอาสาที่เธอกับเพื่อนๆ ช่วยกันทำอาหารและยืนตักแจก

แสงแดดที่ส่องกระทบเริ่มสีเข้มขึ้น หยาดเหงื่อเม็ดเล็กซึมเปียกชื้นไปทั้งตัว ยังดีที่พอมีลมพัดเอื่อยมาบ้างเป็นครั้งคราว จึงพลอยทำให้ร่างกายเย็นขึ้น

ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของเธอทำให้คนงานหนุ่มพากันต่อแถวออกันอยู่ วาจาหนุ่มสำเนียงใต้วัยคะนองหยอกล้อสาวเมืองกรุงอย่างสนุกสนาน พลอยขวัญเองก็พูดคุยพอเป็นมารยาท หากกลุ่มก้อนหนุ่มชาวไร่ก็เพิ่มขึ้นทุกขณะ

“น่องซาว มีแฟนหรือยัง” ชายหนุ่มแดนใต้เดินเข้ามาทักหญิงสาว ส่งสายตากะลิ้มกะเหลี่ย

พลอยขวัญเพียงส่งยิ้มบางบางตอบแทนมิตรไมตรีที่ชายหนุ่มยื่นให้ตามธรรมชาติที่เป็นมาของเธอโดยปกติ เพราะไม่อยากให้คนที่เดินเข้ามาทักเสียน้ำใจ หันไปทำงานของเธอต่อโดยไม่ตอบคำถาม

ภาพหยุดสายตาของนายหัวหนุ่ม...คือ...เมียข้ามคืนที่เขานอนกอดเอาไว้แนบอก แต่หากตื่นขึ้นมาไม่เจอและตามหาแทบบ้า แต่เธอกลับกำลังหนีบไม้เท้าค้ำยันเดินกะเผลกๆ ไปมาตักอาหารแจกคนงาน สลับกับส่งรอยยิ้มหวานให้คนงานหนุ่มไปทั่ว คนอยู่ในเหตุการณ์คงไม่ได้คิดไกล แต่กับคนมองต่อมความหึงก็ทะลุเลยจุดแตกไปหลายองศา

ชายหนุ่มเดินตรงไปยังกลุ่มคนงานหนุ่มกลุ่มนั้นทันที เขามาทันพอที่จะได้ยินคนงานรุมล้อมหยอกเย้าหญิงสาวอย่างคะนองปาก

“งานไม่มีทำกันหรือไง” เสียงทรงพลังสลายม็อบย่อมๆ ในพริบตา แต่สายตาดุแข็งกร้าวยังจับจ้องที่ดวงหน้าหวานไม่วางตา แม้แต่คนโดนมองก็ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองชัดๆ

“มีหน้าที่อะไรมาอยู่ตรงนี้” ชายหนุ่มถามคนเหลืออยู่คนเดียวหลังโต๊ะตักอาหารน้ำเสียงติดห้วนที่ออกจากปากหยักได้รูป ทั้งดวงตาสีสนิมแข็งกร้าวของเขาทำให้พลอยขวัญตอบคำถามไม่ออก

นั่นสิ! เธอมีหน้าที่อะไร

“จะท้าทายคนอย่างฉันใช่ไหม”

ขาดคำร่างสูงเขาก็ขยับชิดเข้ามาหาหญิงสาว พลอยขวัญตกใจทั้งกลัวกลายเป็นลนลาน เท้าเล็กรีบถอยร่นหนีลืมความเจ็บ หวังหนีชายหนุ่ม แต่ด้วยสภาพไม่เอื้ออำนวย พลอยขวัญหงายหลังตึงกลิ้งหลุนๆ ลงเนินเขาไปไกล

“ว้าย!”

“หาเรื่องจนได้...เห็นไหม เจ็บหรือเปล่าล่ะ” ชายหนุ่มวิ่งตามลงไปประคองหญิงสาวลุกขึ้น แต่แทนที่จะถามด้วยความห่วงใย น้ำเสียงกึ่งเยาะของเขายิ่งทำให้อีกคนน้อยใจขึ้นไปอีก พลอยขวัญปัดมือของชายหนุ่มออก

“เอามือของคุณออกจากตัวฉัน...” หญิงสาวจ้องหน้าชายหนุ่มเขม็ง ปากสั่นระริก ไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอมีแค่ความโกรธหรือพ่วงความน้อยใจที่เขาไม่สนใจเข้าไปด้วย

“เอาออกไป!!” หญิงสาวย้ำอีกครั้ง เป็นห่วงงั้นหรือ ที่เธอเป็นแบบนี้ไม่ใช่เป็นเพราะเขาหรืออย่างไร ยังมีหน้ามาแสดงอาการห่วงเธอ ช่างน่าขำสิ้นดี

“อย่าดื้อ!” มือหนารั้งตัวหญิงสาวที่พยายามดันตัวออก ยิ่งเธอขยับมากเท่าไรเธอก็ยิ่งเจ็บมากขึ้น

“ยื่นขามา” ชายหนุ่มสั่ง แต่แทนที่อีกคนจะทำตามคำสั่ง เธอกลับกระถดตัวออก

“ไม่ต้องมายุ่งเลย!” หญิงสาวตวาดแว้ดปัดมือชายหนุ่มอย่างแรง ทำให้อีกคนพาลโกรธขึ้นไปอีก