มายาบรรณาการ นิยาย บท 22

นายหัวหนุ่มเลื่อนใบหน้าลงต่ำ ยกมือขึ้นบีบปลายคางมนรั้งขึ้น บดเบียดริมฝีปากร้อนบดจูบลงโทษคนยั่วโทสะ สัมผัสร้อนแรงดิบเถื่อนที่เธอได้สัมผัสกับเขาครั้งแรก ทั้งที่เกลียดการกระทำของเขาเป็นที่สุด แต่สติของพลอยขวัญหลุดลอยออกไปเฉกเช่นทุกครั้ง กระทั่งอีกคนฝืนหักห้ามใจถอนริมฝีปากออกจากคนตรงหน้าอย่างแสนเสียดาย

“ฉันเตือนเธอแล้วว่าอย่าดื้อ คราวนี้จะฟังดีๆ ได้หรือยัง” ชายหนุ่มถามย้ำอีกครั้ง

เผียะ!!!...มือเล็กประเคนฟาดลงบนปลายคางสากเต็มแรงอีกครั้ง แต่แรงตบของเธอกลับไม่ระคายผิวเขาสักนิด เป็นครั้งแรกที่พลอยขวัญหลุดโทสะโกรธสุดขีด เขาเห็นเธอเป็นตัวอะไรกันแน่ แล้วตัวเธอทำไมบังคับร่างกายไม่ได้

“อย่ามาแตะต้องตัวฉันอีก...ไอ้คนบ้ากาม ฉันบอกให้ปล่อย”

“ใช่! ฉันมันบ้ากาม หื่น แถมยังตัณหาจัดด้วย เธอก็รู้...ว่าถ้าเธอยังดื้อและยังปากเก่งอีก คราวนี้โดนหนักว่าเมื่อกี้แน่ ฉันไม่ได้แค่ขู่นะ หรือจะลองอีกที” หญิงสาวนิ่งเงียบไปทันที

คนขู่แอบซ่อนยิ้ม ดูท่าไอ้นิสัยดื้อรั้นแสนงอนพยศของแม่สมันสาวนางนี้ จะชวนไล่ต้อนปราบสนุกเสียแล้ว ตอนนี้เขาแทบไม่อยากรู้ต่อว่าผู้หญิงตรงหน้าเป็นใครกันแน่ ทั้งที่เพิ่งส่งข้อมูลของหญิงสาวให้นักสืบในกรุงเทพไป ในไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา

“บอกได้หรือยังว่าเจ็บตรงไหน” ชายหนุ่มย้ำเสียงหนัก...แววตาดุดันเหมือนเดิม หญิงสาวหลบสายตาคมที่จ้องลึกไม่กะพริบ จำใจต้องกระแทกกระทั้นตอบกลับชายหนุ่มไป

“ลองกลิ้งดูสักรอบไหมล่ะ จะได้รู้ว่าเจ็บตรงไหนบ้าง” หญิงสาวตอบน้ำเสียงแข็งกระด้าง น้ำตาคลอเบ้าจากแผลที่ระบมจากความดื้อรั้นของเธอที่ฝืนเดิน ยังมาโดนกระแทกเข้าอีก

นายหัวหนุ่มส่ายหน้ามองขำๆ ฉุดแขนของหญิงสาวลุกขึ้น

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ฉันลุกเองได้” หญิงสาวบอกเสียงดังอีกครั้ง แกะมือให้หลุดจากการเกาะกุม ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ จากผู้หญิงใจเย็นเป็นที่รองรับอารมณ์ของศยามลกลับเป็นคนไร้เหตุผลดื้อๆ

ชายหนุ่มปล่อยมือทันทีพร้อมยกมือขึ้น หญิงสาวที่ยังทรงตัวไม่ได้...ล้มแหมะลงไปอีกครั้ง

“โอ๊ย!...ปล่อยทำไมไม่บอกก่อน ฉันจะได้ตั้งตัว” หญิงสาวล้มลงไปกองที่พื้นอีกครั้ง ร้องเสียงหลง แหวออกมาเสียงดังเมื่อเขาปล่อยมือตามที่หญิงสาวบอก

ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูงมองหญิงสาวที่นอนแอ่งแม้งอยู่ที่พื้นหญ้าอย่างสบายใจ ไม่ยี่หระต่ออาการของเธอสักนิด

“อ้าว! ก็บอกให้ปล่อย พอปล่อยก็มาว่าอีก” ชายหนุ่มบอกหน้าตาย ยืนนิ่งมองหญิงสาวที่พยายามยันตัวลุกขึ้น

พลอยขวัญทรงตัวยืนได้อีกครั้ง “โอ๊ย!” แต่พอเธอลงน้ำหนักที่ขาอีกข้าง หญิงสาวก็ร้องเสียงหลง เซจะล้มลงอีกครั้ง คราวนี้ชายหนุ่มคว้าตัวเอาไว้ได้ทัน...ไม่อย่างนั้นเธอคงได้ล้มลงไปอีกรอบ

“เห็นมั้ยว่ายิ่งดื้อก็ยิ่งเจ็บ” ชายหนุ่มดุหญิงสาวเหมือนเด็กๆ จะแบกหญิงสาวขึ้นบ่าอีกครั้ง

“ไม่เป็นไร ฉันไม่คิดจะรบกวนใคร ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้” หญิงสาวดิ้นแรงพร้อมกับบอกเสียงเรียบ พร้อมกับนัดคมฟันลงบนหัวไหล่ของเขาอย่างแรง

“หมาบ้าหรือไงเนี่ย” ชายหนุ่มยอมปล่อยหญิงสาวลง

“ฉันบ้าได้มากกว่านี้ ออกไปได้แล้ว” หญิงสาวออกปากไล่พร้อมกับหันหน้ากลับจะเดินออกไป ชายหนุ่มขวาแขนของเธอได้ทัน