มายาบรรณาการ นิยาย บท 24

พลอยขวัญลุกขึ้นจากเตียงไปแต่งตัว หยิบกระเป๋าสะพายของตัวเองพาดบ่า เลือกที่จะไม่หยิบกระเป๋าใบใหญ่ติดมือไปด้วย เป้าหมายคือกลับไปพายายออกจากวัง กลับไปใช้ชีวิตเรียบๆ ที่ต่างจังหวัดสองคน แค่นี้ก็เพียงพอกับการตอบแทนบุญคุณที่ยายพร่ำสอน

หญิงสาวหยุดมองแผงอกกำยำที่โผล่พ้นผ้าห่มผืนหนา เขายังหลับสนิทอยู่บนเตียง ผู้ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าสามีสำหรับเธอแล้วคนที่ได้ครอบครอง สามารถเรียกคำนี้กับเขาได้เต็มปาก เพราะสิ่งที่เขาได้จากเธอคงไม่มีใครอื่นได้มันไปอีก

“ลาก่อนนะนายหัว” คำพูดบอกลาเสียงแผ่วผ่านสายลมไปบอกเขา

หญิงสาวก้าวออกมาจากบ้านพักตรงถนนด้านหน้าสวนปาล์ม ล้วงมือหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าติดต่อหาคนช่วย สายตาก็มองหาคนงานพอที่จะถามทางหารถเข้าเมือง เงินในกระเป๋าที่ศยามลกับหม่อมหลวงสราลีมอบให้ไว้ก่อนเดินทาง ทำให้เธอกลับไปถึงบ้าน และพายายออกไปใช้ชีวิตได้สักพัก

แต่คงเป็นคราวเคราะห์ของเธออีกวัน แบตเตอรี่โทรศัพท์หมดเกลี้ยงตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ และที่แย่ไปกว่านั้น อาณาจักรหลายพันไร่กลับไม่มีคนงานเดินผ่านสักคน

สายตาของพลอยขวัญหันไปเจอสาวน้อยนางหนึ่งนั่งหอบตุ๊กตาอยู่บนขอนไม้ผุๆ ดวงตาเหม่อลอยมองทอดตามถนนทอดยาวออกไป ถ้าให้กะอายุคร่าวๆ สาวน้อยคนนี้อายุน่าจะประมาณสี่ห้าขวบกระมัง

หญิงสาวย่อตัวลงนั่งข้างๆ สาวน้อยที่แต่งตัวในชุดธรรมดา หากผิวพรรณขาวลออที่ซ่อนอยู่ในชุดสีสดใสก็ทำให้หญิงสาวเดาได้ไม่ยากว่าสาวน้อยคนนี้ไม่ใช่ลูกหลานชาวเมืองใต้แน่นอน อาจจะเป็นพ่อแม่พลัดถิ่นมาจากที่อื่นแล้วมาทำงานที่สวนปาล์มเทวารักษ์ก็เป็นได้

นิ้วเรียวแตะลงบนไหล่เล็กของสาวน้อย เธอยังไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่ามีคนมานั่งอยู่ข้างๆ

“หนูมานั่งทำอะไรตรงนี้คนเดียวจ๊ะ”

สาวน้อยหันมามองคนทัก ดวงตาที่ควรจะใสบ้องแบ๊วตามวัยกลับเจือรอยหม่น เธอไม่ได้ตอบคำถามของพลอยขวัญ แต่หันหน้ากลับไปมองทางเดิม

“ผู้ใหญ่ถามไม่ตอบอย่างนี้ไม่น่ารักเลยรู้ไหม” พลอยขวัญเย้าถามอีกครั้ง หากคราวนี้สาวน้อยหันหน้าขวับกลับมาประจันกับเธอ

“ไม่ได้อยากให้ใครมารัก ตัวเป็นใครทำไมมายุ่งกับเรา” สาวน้อยตอบกลับอย่างไม่พอใจ ในความรู้สึกของพลอยขวัญค่อนข้างก้าวร้าวพอสมควร แต่เด็กก็คือผ้าขาวที่ผู้ใหญ่แต่งแต้มสีสันเข้าไป

“เป็นเด็กไม่สมควรพูดกับผู้ใหญ่อย่างนี้นะคะ เอ...ให้พี่นั่งคุยด้วยได้ไหม”

“เราอยากอยู่คนเดียว” สาวน้อยตอบกลับอีกครั้ง หากพลอยขวัญกลับยิ่งอยากเอาชนะ ลืมความต้องการเร่งด่วนที่จะออกไปจากที่นี่ชั่วขณะ

“เมื่อก่อนพี่ไม่มีพ่อแม่ พี่ก็มักแอบมานั่งคนเดียวเหมือนอย่างหนู พ่อแม่ไปไหนหรือจ๊ะ” ความเหมือนที่หญิงสาวบอกเล่าเรียกความสนใจจากสาวน้อยทันที เธอหันกลับมามองหน้าหญิงสาวอีกครั้ง

“แม่พี่อยู่ดาวอังคารใช่ไหม”

คำถามของสาวน้อยเกือบทำให้พลอยขวัญหลุดขำ คงจะมีใครใส่ความคิดแบบนี้ให้

“แม่พี่อยู่บนพระจันทร์ต่างหาก” พลอยขวัญคล้อยตามให้เป็นเรื่องเดียวกัน แล้วก็ได้ผลจริงๆ สาวน้อยขยับเข้ามาใกล้อย่างสนใจ

“แล้วในวันแม่ แม่ของพี่สาวลงมาหาพี่เหมือนแม่คนอื่นหรือเปล่า”

“พูดอย่างนี้แสดงว่ารอแม่อยู่ใช่ไหม” พลอยขวัญสุ่มถาม สาวน้อยหลุบตาต่ำเหยียดขาน้อยๆ ออกไปสุดและแกว่งสลับกันในอากาศ