มายาบรรณาการ นิยาย บท 25

เวลาเดียวกันในห้องนอนบ้านเทวารักษ์...นายหัวหนุ่มปรือตาขึ้นอย่างงัวเงียตามเสียงเรียกของตาทศสามีของป้านอม มือหนาวาดควานหาร่างนุ่มหอมกรุ่นติดจมูก แต่ก็พบกับความว่างเปล่าเหมือนเดิม

“นายหัวครับ นายหัว” เสียงเรียกของคนข้างล่างที่ดังเป็นระยะทำให้เขาต้องขยับตัวลุกออกจากเตียง ควานผ้าเช็ดตัวมาพันเอวสอบลวกๆ

“มีอะไร!” เสียงถามกึ่งตวาดของเจ้าของบ้านตอบกลับลงมา

“นายหัวจะไปภูเก็ตไหมครับ คนงานบอกว่าถนนใช้ได้แล้ว ผมจะได้เตรียมรถไว้ให้”

“เออ! เดี๋ยวฉันตามลงไป” เขาไม่มีเวลาแม้จะคิดตามหาแม่สาวร่างนุ่มที่ร่วมเรียงเคียงหมอน งานเร่งด่วนไม่สามารถให้เขาหยุดว่างสักวันได้

พอก้าวขาลงจากบนบ้าน คำถามแรกแทนที่จะเป็นเรื่องงานอย่างที่ทำมาตลอดห้าปีเต็มที่อยู่ที่นี่ แต่สายตากลับมองหาและถามถึงแม่สาวร่างเล็กที่เข้ามาอยู่ในบ้านไม่กี่วัน

“เธอไปไหนล่ะป้านอม” ชายหนุ่มถามพร้อมกับกวาดสายตามองหา

“ไม่ได้อยู่กับนายหัวหรือคะ ตั้งแต่กลับมาจากโรงครัวป้าก็ยังไม่เห็นเธอเหมือนกัน”

“ไปไหนของเค้าอีกล่ะ” นายหัวหนุ่มสบถในลำคอ ใจก็คิดไปถึงรอยยิ้มหวานๆ ที่โปรยให้หนุ่มคนงานในไร่นับสิบที่เห็นเมื่อเช้า มือหนาเผลอกำแน่นด้วยความโมโห

“นายหัวจะไปตอนนี้เลยไหมครับ” เสียงของตาทศเร่งอีกครั้ง ยิ่งเพิ่มความหงุดหงิดให้เขามากขึ้น ไปภูเก็ตแต่ละครั้งอย่างเร็วสุดก็ต้องค้างหนึ่งคืน ครั้นจะเดินตามหาหญิงสาวให้เจอแล้วพาไปด้วยก็เกรงจะเสียเวลา ได้แต่พ่นลมระบายความรู้สึกอึดอัดออกมา

“ฝากป้านอมตามหาเธอให้ด้วย ช่วยดูแลแขกแทนฉันด้วยแล้วกัน”

“ค่ะ” แม่บ้านรับคำ ไม่มีใครรู้ว่านางลอบยิ้มอย่างมีความหมาย นายหัวกรินไม่เคยใส่ใจใครมากเท่านี้สักครั้งตั้งแต่มาอยู่ที่ตรัง

“อ้อ! ฝากบอกปะการังด้วย กลับมาจะพาเข้าเมืองชดเชยที่ป๊าไม่มีเวลาให้”

“คุณหนูทราบแค่ว่านายหัวยังไม่กลับมาจากภูเก็ต อย่าบอกเธอจะดีกว่าค่ะ ป้ากลัวเธอน้อยใจที่นายหัวกลับมาแล้วไม่แวะไปหาเธอที่ห้อง รอนายหัวกลับมาแล้วพาเธอไปเที่ยวทีเดียวจะดีกว่า”

“เอาอย่างนั้นก็ได้ ขอบคุณป้านอมที่ดูแลปะการังแทนผมเป็นอย่างดี เธอไม่มีแม่แถมพ่อก็งานยุ่ง ถ้าไม่มีป้านอมสักคนคงจะแย่กว่านี้”

“ป้าก็รักเธอเหมือนลูกเหมือนหลาน ดูแลได้เท่าที่ทำได้ดีที่สุด หากแต่ความรักความเอาใจใส่ที่สุดที่เด็กต้องการมาจากพ่อแม่นะคะ นายหัวคงจะรู้ว่าเธอรอคุณฤทัยเสมอ”

“อย่าพูดถึงผู้หญิงคนนั้นอีก!” นายหัวหนุ่มบอกเสียงกร้าว ผู้หญิงที่ยอมทิ้งลูกสาววัยเพียงสามเดือนไปอย่างไม่ไยดี หนำซ้ำไม่ยอมติดต่อกลับมาสักครั้งนับห้าปี ก็อย่าเรียกว่าแม่คนเลย

“นายหัวพูดอย่างไรก็ได้ แต่เด็กก็ต้องการแม่”

“ผมก็เป็นทั้งพ่อทั้งแม่ให้ปะการังมาตลอด”

“แต่นายหัวก็ไม่มีเวลาให้เธอ” ป้านอมแย้ง “ลองคิดดูว่านายหัวเจอหนูปะการังครั้งสุดท้ายเมื่อไร แล้วคุณมีเวลาให้เธอมากพอไหม”

“ผมจะพยายามให้มากกว่าเดิม ขอบคุณป้าที่เตือนสติ”