มายาบรรณาการ นิยาย บท 26

“กลับมาแล้วหรือคะ คุณพลอยเจอหนูปะการังที่ไหน” ป้านอมปรี่เข้าไปทักอย่างแปลกใจเมื่อเห็นพลอยขวัญจูงมือปะการังเดินกลับมาที่บ้าน เพราะปกติหนูน้อยปะการังมักไม่ค่อยพูดกับใครง่ายๆ

สาวน้อยรีบวิ่งเข้าไปหายายนอมของเธอหวังจะโชว์แม่ หากแต่ฉุกคิดถึงคำสัญญาที่มีต่อหญิงสาวได้ทัน สาวน้อยยิ้มโชว์ฟันขาวก่อนที่จะเล่าเรื่องของเธอกับพลอยขวัญให้ฟัง

“ยายนอมๆ พี่พลอยเหมือนหนูเลยค่ะ แม่ของหนูอยู่ดาวอังคาร แต่แม่ของพี่พลอยอยู่บนดวงจันทร์” สาวน้อยเล่าอย่างมีความสุข “พี่พลอยก็เป็นเด็กดีรอคุณแม่กลับเหมือนอย่างหนูเหมือนกัน”

ป้านอมยิ้มตื้นตัน รอบดวงตาเอ่อล้นไปด้วยน้ำใสๆ ไม่เคยมีสักครั้งที่ดวงตาบ้องแบ๊วจะใสแจ๋วเป็นประกายเหมือนอย่างวันนี้ รอยยิ้มเจือความสุขพลอยทำให้คนเลี้ยงมาตั้งแต่อ้อนแต่ออกยิ้มไปด้วย

“ยายนอมร้องไห้ทำไมคะ หรือว่ายายนอมคิดถึงแม่ แม่ของยายนอมก็อยู่ดวงจันทร์เหมือนกันใช่ไหมคะ หนูไม่เคยเห็นแม่ยายนอมสักครั้ง”

ป้านอมฝืนคราบน้ำตายิ้มออกมา ตอบสาวน้อย “ค่ะ...ยายนอมคิดถึงแม่ แม่ของยายน้อมก็คงอยู่ดาวอังคารเหมือนกัน”

“ถ้าอย่างนั้นยายนอมก็ทำตัวเป็นเด็กดี พูดเพราะๆ แล้วก็ไม่ดื้อนะคะ เดี๋ยวแม่ยายนอมจะลงมารับ” ประนอมยิ้มตื้นตันด้วนรอยน้ำตา เด็กหนอเด็ก...

“ป๊ายังไม่กลับจากภูเก็ตใช่ไหมคะ” สาวน้อยถามอีกครั้ง หากคำถามของเธอทำให้หญิงสาวที่ยืนข้างๆ หายใจขัดดื้อๆ ถ้าเขาอยู่...เธอจะทำหน้าอย่างไร เพราะรู้ทั้งรู้ว่าตอนเช้าเขายังนอนกอดเธออยู่ในห้อง

“ค่ะ...ยังไม่กลับเลย แต่ที่ป๊าทำงานหนักก็เพราะอยากให้หนูสบายนะคะ”

แทนที่นางจะเห็นใบหน้าห่อเหี่ยวของสาวน้อยอย่างเช่นทุกครั้ง หากแต่คราวนี้เธอกลับพยักหน้าอย่างเข้าใจ พร้อมกับเงยหน้ามองพลอยขวัญ

“คืนนี้หนูขอให้พี่พลอยไปนอนกับหนู แล้วเล่านิทานให้ฟังได้ไหม” สาวน้อยขอกึ่งเว้าวอนพลอยขวัญด้วยสายตากรายๆ

“ได้สิจ๊ะ”

คนโดนขอตอบรับทันทีในใจ เพราะอย่างน้อยเธอก็หลีกเลี่ยงนายหัวหนุ่มไปได้หากเขากลับมา แต่ป้านอมกลับเอ่ยปากปฏิเสธเพราะเกรงใจหญิงสาวที่เป็นแขกของเจ้าของไร่

“ให้ยายนอมเล่าเหมือนเดิมดีกว่าค่ะ พี่พลอยเป็นแขก”

นางเองก็ไม่รู้ตื้นลึกหนาบางความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับนายหัวหนุ่ม อีกทั้งไม่รู้ว่าหญิงสาวรู้ข้อมูลของชายหนุ่มตรงไหนบ้าง นางอยากให้เธอรับรู้ทุกอย่างจากนายหัวหนุ่มเอง

“ไม่เป็นไรค่ะป้านอม พลอยอยู่ว่างๆ ได้มีสาวน้อยน่ารักๆ อย่างนี้คุยด้วยคงหายเหงาลงได้เยอะ ปกติอยู่ที่กรุงเทพฯ พลอยต้องทำงานตลอด พอไม่มีงานทำเลยไม่ค่อยชิน”

“จะดีหรือคะ” ป้านอมบอกอย่างเกรงใจ

ครั้นจะเดินตามหาหรือปลุกคนงานมาถามก็เกรงจะเป็นเรื่องราวใหญ่โตไป ที่ทำได้ก็คงต้องรอให้ถึงรุ่งสางอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า

นายหัวกรินล้มตัวลงนอนบนเตียง ความเมื่อยล้าที่เผชิญมาตลอดหลายวันทำให้เขาหลับในเวลาไม่ถึงสิบนาที มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนได้กลิ่นซอสเนยกระเทียมของโปรดปะการัง และเป็นไปไม่ได้อย่างยิ่งที่จะเป็นฝีมือของป้านอม ทุกครั้งที่สาวน้อยปะการังอยากทาน อาหารมื้ออาหารนานาชาติของสองพ่อลูกจะจบที่ในเมืองทุกครั้ง หรือว่า...

เจ้าของร่างใหญ่ในส่วนสูงเกือบสองเมตรผุดลุกขึ้นยืน สองเท้าเดินตามกลิ่นหอมเดินปรี่เข้าไปในครัวทันที

เงาตะคุ่มๆ ก้มๆ เงยอยู่ข้างในสร้างรอยยิ้มให้คนเดินเข้ามาอย่างไม่รู้ตัว อย่างน้อยเธอก็ยังไม่หนีเขาไปไหน ชายหนุ่มย่องเงียบเดินเข้าไปยังเป้าหมาย โอบรั้งเอวบางไว้กับตัว

“ถ้ามีโจรบุกครัว...ต้องโดนลงโทษยังไงดีนะ”

พลอยขวัญยืนแข็งทื่อ ไม่คิดว่าเขาจะกลับมาเอาวันนี้ และยิ่งตอนนี้เธออยู่ในชุดนอนที่ข้างในไร้อันเดอร์แวร์เต็มสูตรด้วยแล้วยิ่งน่าอายเข้าไปใหญ่ บนร่างกายมีเพียงชุดนอนและเสื้อคลุมตัวน่ารักทับเอาไว้เท่านั้น ถ้าไม่ติดลูกอ้อนของปะการังเมื่อคืน และเธอไม่อยากทำเซอร์ไพร้ส์สาวน้อยก็คงไม่เป็นอะไร

แต่ตอนนี้...นาทีนี้ เธอจะทำอย่างไรดี ถ้าเกิดมือซุกซนของเขาขยับขึ้นหรือลง เธอไม่อยากจะคิดเลยสักนิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ หากแต่ก้าวย่างของความคิดของหญิงสาวก็ช้าไปหนึ่งเสี้ยวนาทีเสมอ ลำแขนหนาก็ปิดล็อกตัวเธอแน่นหนา มือปลาหมึกวนไล้แตะไต่บนสะโพกผาย หยอกเย้าประหนึ่งว่าเขารู้ทันทุกความคิดของหญิงสาวที่อยู่ข้างใน

“ยังไม่ตอบเลย” ชายหนุ่มเอ่ยถามอีกครั้ง พร้อมกับเพิ่มแรงกอดรัดเพื่อกันอีกฝ่ายดิ้นหนีไปได้