มายาบรรณาการ นิยาย บท 27

หากแต่ในวินาทีที่เขากดเรียวแขนกระชับแน่นขึ้นอีก มือปลาหมึกที่ไต่วนก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง มันนุ่มนิ่มยืดหยุ่นหากแต่ปลายถันกลับชูชันตอบรับมือย้ำความแน่ใจของเขา...เธอไม่ได้สวมอันเดอร์แวร์นอน!

ริมฝีปากหยักกระตุกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ

หญิงสาวพยายามดิ้นหนีเพื่อให้พ้นจากวงแขนแข็งแรงไม่ได้ตอบคำถาม ที่จริงจะเรียกว่าเธออับอายจนไม่กล้ามองหน้าเขาก็ไม่แปลกนัก

นายหัวกรินกดจมูกลงบนเส้นผมยาวสลวยผสมกลิ่นหอมอ่อนๆ เคลียอยู่กลางหลัง ทั้งอีกคนพยายามดิ้นให้หลุดพ้นพันธนาการอันแข็งแกร่งของเขา เธอยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น แรงผู้หญิงร่างบางอ้อนแอ้นหรือจะสู้แรงผู้ชายอย่างเขาไปได้

“อื้อ..ปล่อยนะนายหัว” พลอยขวัญดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขน เปล่งเสียงหวานร้อง

นายหัวกรินจับร่างบางในอ้อมแขนหันกลับมาอย่างช้าๆ สายตาคมกริบอีกรอบ ก็เขามองเธอเหมือนอย่างกับจะกลืนกินเธอทั้งตัว

“คิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า” เสียงนุ่มเปล่งออกมาเบาๆ เชยคางมนรั้งใบหน้าหวานในห้วงคะนึงขึ้นสบตา ริมฝีปากอิ่มได้รูปเป็นกระจับเรียบนิ่งธรรมดาหากแต่ยั่วยวนที่สุดในสายตาของนายหัวหนุ่ม

ทุกครั้งที่อยู่ใกล้เขาก็อดใจไม่ได้สักครั้ง เธอเหมือนคลื่นแม่เหล็กพลังสูงที่พร้อมดูดวิญญาณของเขาให้ผูกติดได้ตลอดเวลา...หรือว่าเขาห่างเซ็กส์นานกันนะ

ในที่สุดเขาก็อดใจไม่อยู่แล้วจริงๆ ชายหนุ่มก้มต่ำลงเรื่อยๆ ริมฝีปากหนาบดเคล้าเคลียเรียวปากอวบอิ่มทันที พลอยขวัญพยายามเบือนหน้าหนีริมฝีปากของเขา หากแต่หัวใจที่ร่ำร้องไม่ต่างกันก็ทำให้เธอเผยอปากรับจุมพิตอันเร่าร้อนของเขาอย่างง่ายดาย

จูบหนักหน่วงราวกำลังต้องการดูดดึงพลังความเหนื่อยล้าที่มีกลับคืน ความโหยหาคิดถึงทั้งหมดที่เขามีบอกผ่านจุมพิตของเขา

แรกเริ่มเร่าร้อนจาบจ้วงหื่นกระหายราวกองฟางที่โดนสุมไฟ ความร้อนแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนละมุนทะนุถนอม ทั้งแสนหวาน นุ่มนวล หากกลับหนักหน่วงเรียกร้องในเวลาเดียวกัน สองเรียวแขนอุดมมัดกล้ามตระกองกอด หยอกยั่วสะโพกผึ่งผาย ตะล่อมเรือนร่างให้โผทะยานไปพร้อมกับเขา

สาวน้อยไม่ประสาในรักด้อยประสบการณ์แข้งขาสั่นวางมือไม่ถูก ชายหนุ่มจับมือเล็กเรียวขึ้นคล้องคอตนเอง เป็นนานกว่าเสือหนุ่มจะปล่อยให้เรียวปากอิ่มเป็นอิสระ หากแต่วงแขนแกร่งก็ยังไม่คลายออก เขายอมรับกับตัวเองได้เต็มปากว่าทั้งคิดถึงและโหยหา เพียงไม่กี่นาทีที่ได้ชิดใกล้ความเมื่อยล้าทั้งหมดก็พลันหายไป

ชายหนุ่มจรดปลายจมูกที่แก้มใสซ้ายขวาหนักหน่วงอีกครั้งให้สมกับความคิดถึง ริมฝีปากของเขาเฝ้าคลอเคลียไม่ยอมห่างจากใบหน้าเธอ พอๆ กับเจ้าของร่างบางที่อ่อนระทวยอยู่ในวงแขนแกร่งของเขา

“ไปไหนมา กลับมาไม่เจอตกใจแทบแย่ คิดว่าเธอหนีกลับกรุงเทพฯ ไปเสียแล้ว”

“ฉันไม่ใช่คนที่จะไปไม่บอกลา” หญิงสาวตอบกลับ หากปลายน้ำเสียงติดงอนพอทำให้อีกคนรู้ความหมาย

“งอนหรือ!” คำถามนุ่มหูพร้อมใบหน้าคร้ามก้มลงมาไซ้ลำคอระหง สูดกลิ่นหอมอย่างรักใคร่ ชายหนุ่มวางคางหนาลงบนไหล่บางพร้อมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีก

“ว่ายังไง”

“ปล่อยเถอะค่ะ ฉันก็แค่แขกที่บังเอิญเผลอตัวไป คงไม่กล้าแสดงความรู้สึกหรอกค่ะ และขอยืนยันอีกครั้งว่าที่อยู่ก็แค่รอเจ้านาย ฉันอยากจะไปโดยบริสุทธิ์” หญิงสาวบอกอย่างเจียมตัว แต่ในใจกลับกำลังกลั่นกรองความน้อยใจเป็นธารน้ำใส พร้อมที่จะไหลเอื่อยเป็นน้ำตกอาบข้างแก้ม มือพยายามผลักไสดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการของเขา