มายาบรรณาการ นิยาย บท 28

หากสิ่งที่เขายอมรับ เขากลับไม่สานต่อ ชายหนุ่มวางปลายคางบนกระหม่อมบาง พร้อมจรดจมูกโด่งสูดความหอมเข้าเต็มปอดอย่างโหยหา หลายวันที่ต้องนอนในเต็นท์กลางไร่เขาคิดถึงเธอเหลือเกิน คิดถึงเนื้อตัวนุ่ม ผิวแสนละเอียดกลิ่นกายสาวหอมละมุน

“คิดว่าจะไม่ได้กลับมาเจอหน้าแล้วเสียอีก” หญิงสาวช้อนสายตาหวานขึ้นมองหน้าชายหนุ่ม มองเห็นดวงตาที่ฉายแววเครียดขึงอย่างเห็นได้ชัด ถามขึ้นมาทันทีอย่างห่วงใย

“เกิดอะไรขึ้นคะ” หญิงสาวถามหน้าตื่น หากแต่ชายหนุ่มไม่ตอบ เขาใช้สองมือประคองสองแก้มของหญิงสาวเอาไว้ ทอดสายตาคมมองดวงหน้าหวานนิ่ง

“หนักหรือคะ ทำไมสีหน้าคุณเครียดจัง”

“คนงานบางกลุ่มลักลอบขนผลผลิตปาล์มออกไปขายทางท้ายไร่ มันทำกันเป็นขบวนการ จับไม่ได้สักที คราวนี้เลยต้องลงทุนเดินเท้าเข้าไปนอนในป่าซุ่มดูอยู่หลายวัน”

“จับได้ไหมคะ”

“อืม...” ชายหนุ่มพยักหน้ารับ “แต่ตัวการมันหนีไปได้”

“แล้วคุณจะทำอย่างไรต่อคะ”

“คนงานพวกนั้นอยู่กันมาตั้งแต่รุ่นตา พอเห็นลูกครึ่งอย่างฉันเข้ามาบริหารงานต่อ ปีสองปีแรกฉันเรียนรู้งานมันคงคิดว่าเหยาะแหยะทำไม่จริง คงคิดว่าจะหาช่องทางรวยง่ายๆ แต่ฉันถือว่ามันประกาศศึกอย่างชัดเจน พวกมันยังรู้จักนายหัวกรินน้อยไป” เขาตอบเสียงเหี้ยม จนพลอยขวัญยังขนลุกแทนคนที่เขากล่าวถึง

“มันรุนแรงขนาดนั้นเลยหรือคะ”

“เนื้อที่หลายพันไร่มันดูแลไม่ง่าย มีช่องให้พวกใจคดมากมายได้ฉกฉวยผลประโยชน์ เรื่องนี้คงไม่จบลงง่ายๆ หรอก”

“น่ากลัวจัง” หญิงสาวครางเสียงเบา

นายหัวหนุ่มเชยคางมนเอาไว้ ประสานความรู้สึกผ่านทางสายตานิ่งนาน แต่กลับเป็นพลอยขวัญที่สู้สายตาคมไม่ไหวจนต้องหลบสายตาลงจ้องแผงอกกว้างแทน เสียงเต้นตึกตักของหัวใจเร่งเร้าไม่เป็นจังหวะ

“เธอกลัวที่จะอยู่ที่นี่ไหม เธอกลัวที่จะเป็นเมียฉันไหม เธอกลัวที่จะเสี่ยงต่อการเป็นแม่ม่ายตลอดเวลาหรือเปล่า” หญิงสาวส่ายหนาเบาๆ แทนคำตอบให้เขาสบายใจ แต่คำตอบในใจของเธอคือ ตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะจากไปวันไหนเหมือนกัน

หากศยามลเดินทางมาถึงที่นี่เรื่องราวทุกอย่างจะจบลง เธอต้องกลับไปทำหน้าที่ของเธอ คำถามนี้เขาควรจะเก็บไว้ถามศยามลเป็นดีที่สุด

“ตอนนี้คุณเหนื่อยใช่ไหมคะ...ฉันว่าตาคุณโรยๆ ไปนอนพักก่อนดีไหมคะ”

“เหนื่อย! แต่ทำไมหายเหนื่อยแล้วก็ไม่รู้” นายหัวหนุ่มตอบพลางใช้นิ้วเรียวไล้ที่ใบหน้างามละเรื่อยมาจนถึงเรียวปากได้รูป โน้มใบหน้าคร้ามเข้มลงมาใกล้ ลมหายใจอุ่นเป่ารดข้างแก้ม กลิ่นลมหายใจที่คุ้นเคยสอดรับ

พลอยขวัญใจเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะก้มหน้างุดลงไปอีก หากชายหนุ่มก็ใช้ฝ่ามือหนาเชยคางมนขึ้น โฉบริมฝีปากหนาปิดริมฝีปากอิ่ม สอดลิ้นหนาสำรวจความหวานในโพรงปากหวาน กวาดต้อนเรียวลิ้นนุ่มพันตูละเลียดฉกชิมนำผึ้งรวง ก่อนจะทอดถอนขยับออกมา แนวกำแพงฟันสานต่อขบเม้มริมฝีปากล่างเบาๆ

“อืม หวานที่สุด” นายหัวหนุ่มครางพอใจ ความเป็นชายที่ถูกปลุกให้ตื่นตั้งแต่ครั้งแรกเจอหน้ากระดกรัวกับจังหวะการเต้นของหัวใจ ทั้งที่เจ้าของมันใช้ความพยายามจะทำให้สงบลง

ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นสูงส่งสายตาล้อเลียน พลอยขวัญได้แต่ค้อนใส่เขาอย่างเขินอาย ยกมือขึ้นกั้นริมฝีปากร้อนซุกซนเอาไว้ เพราะรู้สึกเจ็บกับรอยสัมผัสของตอหนวดแข็งๆ ของเขา คนขี้แกล้งยิ่งกดหนักขึ้น

“พลอยเจ็บ” เสียงหวานร้องออกมา

“โกนให้หน่อยสิ” อีกคนบอกเสียงอู้อี้เพราะริมฝีปากอุ่นเลื่อนลงซุกไซ้กับซอกคอขาว